Alle inzendingen over spoelen in open wate

bonkende flitsen in het hoofd samenhang als los zand een matroos zwalkt waggelend spoelen met liters thee partjes appel op een bordje grieperig als een garnaal watten en zaagsel warrelen Satie deint op de achtergrond…

Hielp het ooit, het spoelen van de mond en een kernachtige kreet zeepsop in een kom en spoelen tot je niks anders meer proeven kon? Hielp ‘t tegen nare uitspraken tegen haat, nijd jaloezie en meer spoelen met zeepsop zodat: je ‘t wel naliet de volgende keer?…

bloeiden de bloemen indertijd met felle vorst van buiten in huis binnen op de ruiten de was ging door zonder respijt voor het stoepje pal op de sloot hakte vader het gat met een bijl rondde dat rillend af met de vijl waarop ma met teil rap toeschoot in tijdelijk water werd met de hand door ma stoer gespoeld en gewrongen ik werd kijkend…

Lang geleden vertrok ik zoekend naar het waterrijk moeras van vergetelheid om zonden en fouten van mij af te spoelen en voor even weg te zinken in het niets maar deze illussie bleek voor mij niet te werken totdat jouw hand mij omhoog trok en jij mij vroeg waar was jij twintig jaar geleden?…

Teruggespoeld en wel, met een druk van een kindervingertje, wist ik opeens weer: dit gebaar vergeet ik nimmer meer!…

Zelfs als een aspirerend taalgemaal geen inspiratie heeft, nog niet, ver weg, zit in de letterstroom een goed verhaal te wachten als een merel in de heg. Want een gemaal, zo'n draaiend waterding -het is geen echtgenoot die ik bedoel- -al draait-ie rondjes om zijn lieveling- houdt door gestadig werk zijn maalgevoel. Dus laat de hersens…

“Doe jij je mondje maar eens heel wijd open. Kijk nou eens aan! Geen gaatjes! Flinke vent! Doe maar weer dicht, hoor. Volgende patiënt…” En zo ziet hij zijn kapitaal oplopen.…

zij wast haar haren in een beekje ontdoet zich van de zorgen die grip leken te krijgen op de zon schrijdt geleidelijk door 't woud totdat hij daar is, een glimlach ontluikt op haar gezicht…

wind wappert haren systematisch door elkaar de kleur vervaagt tijdens onbezonnen regenbui waarop niet is gerekend wordt zij met open armen verwelkomt en spoelen ongeopende glimlachen verder weg dan ooit…

stappen met muis en olifant zwemmen in vijver en oceaan spoelen met golven naar het strand op de vloedlijn komt tot staan een tel een jaar de eeuwigheid open en onaantastbaar een tijdvak van zijn grens bevrijd de mens bezint en maakt zich klaar…

Drinken slobber slok slik Spoelen slobber slik hik Vergeten jezelf je ziel Slik door spoel weg Je eigen ik…

Sensationeel nieuws van het front: Er raakten (Wát een ramp! Wát een misère!) een stuk of drie van onze militairen tijdens hun werkzaamheden lichtgewond! En wordt het hele land ook opgeschrikt als híer een vuílnisman zijn voet verzwikt?…

wát wil je doen wanneer je beseft dat de weg vóór je steeds korter wordt…

Weet je wát warm is? Maximale schaamte na een mislukt gedicht...…

droog je tranen veeg het haar uit je gezicht en open weer je blik je kunt de buitenkant niet binnen krijgen in een hoofd dat vol met watten is gepropt waarin je zoekt naar de gewone dingen die door totale chaos blijven weggestopt droog je tranen veeg het haar uit je gezicht en open weer je blik je zwabbert door de dagen…

ziljoen zeepbellen spoelen wassende wolken soppen de aarde…

Het dagelijks haasten en jagen. Het zoeken naar ruimte in tijd. Steeds het onmogelijke vragen. Het is allemaal gewijd, aan aardse tijd. Een eigen status vergaren. Zonder vraag waaraan een ander lijdt. Gewoon gebukt onder “navelstaren”. Het is allemaal gewijd, aan aardse tijd. Voor eigen geluk, en eigen waarde. Met elk gevoel voor mededogen…

De kou heeft nog een lange weg te gaan Dat stelt zelfs nog de grootste dromer vast De vraag: wie wordt de eerste Zomergast? Ligt met dit weer nog ver van ons vandaan Toch komt de tijd van ijs met slag en wafel Want de gastheer zit al klaar achter de tafel…

.- Om wát te vergeten?- Om te vergeten dat ik me schaam. Waarvoor schaam je je dan?- Omdat ik drink.…

niet wát je bent maar dát je bent daar is het om begonnen wie dat erkent heeft elk moment bij voorbaat al gewonnen…

de zee geeft haar hart kleine geschenkjes spoelen mijn verzilting weg…

Maar wát ze kwebbelden, al door elkaar, Daar werd wel niemand uit wijs: Best mogelijk maakten ze 't reisplan klaar, Ze gingen die avond op reis. Daar gilde' opeens ons vaarwel alle tien En weggescheerd was de drom; Ons grootje riep ook nog: tot wederzien, Maar zag ze toch nimmer weerom.…

het schuim drijft aan de oppervlakte dode vissen spoelen aan de gieren voeden zich voldaan…

Sonnet Vonkende God, of geest van Godes naaste neven Die hart aan hart met vuur gezuiverd innelijft, Waarin uw gouden grift gloeiende wetten schrijft, Daar niemands wil af schrikt, of tegens denkt te streven; Onttern mijn borst en bid de voedster van mijn leven, Die met een zoete wind mijn teedre zinnen drijft, Zo lang tot op mijn hart haar…

Lever je bokaal aan het visonthaal : hij wordt er "in de watten" gelegd !…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

douchen haren wassen zachte witte schuimkoppen zorgen uit hoofd spoelen afvoerputje…

Hersenkronkels consumeren belevenissen spoelen het weg met dromen. verteren het tot een herinneringsplek. peinzend herkauwend.…

Ik spoel weer aan, ik land weer aan, zo kom ik weer in stad.…

Wolken drijven vloeiend Langs de blauwe lucht Niet wetend waarheen Wolken samen of alleen Gedreven door de wind Wolken als plukjes watten Rafelen ze zich uiteen En pakken ook weer samen Het spel van de wolken Niet wetend waarheen Wolken ver langs de lucht Donker kunnen zij verschijnen De aarde wordt zwart gekleurd Het moment van verlatenheid…