Alle inzendingen over sproke

Daar is een oude sproke, van een roos Die eenmaal in de duizend jaren bloeit; Maar die in wildernis van dorens groeit En die daar leeft een al te korte poos. Daar is een oude sproke, van een man En van een vrouw die bij de dorens staan; Wanneer hun hand ten plukken uit wil gaan Is die geboeid in angst van toverban.…

Wat begon als een sprookje Eindigde in een boze droom Waar ik nooit meer uit kon komen, als zat ik in een disselboom Liefde maakte plaats voor haat, maar met haat kon ik niet leven Eigenlijk is het nooit uitgepraat en daarzit ik nu niet meer om verlegen... kon ik niet tegen... Het sprookje is uit en de kater kwam later...…

Als de oude begint te rappen Stop dan maar met klappen Spits even uw oren Want ik ga op je lange tenen trappen Gedaan met het grollen Laat staan het grappen Ik kom niet om aan te pappen Je zult uit een ander vaatje moeten tappen Of je doet me uit mijn broek stappen De gevolgen zijn dan niet te overzien Dan blaas ik je terug naar een…

in een droom lijkt alles echt te zijn maar als je wakker wordt niet meer de ervaring blijkt dan valse schijn en het hier en nu keert weer maar misschien droom je nu ook en zal je eens ontwaken blijkt het hier en nu een sprook een bedriegelijk vals baken wat tijdelijk is vergaat en is slechts een illusie maar wat eeuwig is bestaat dat…

Een heel ontnuchterende Goede morgen middag avond Mijn woordenwijze Sara Thustra Liaison très dangereuse Mijn lief, dierbare Sheherezade Van duizend sproken min een nacht Op wie de dichter op jouw portrait Langer niet dan nodig wacht Ons wachten is geen smachten Maar respectvol mededogen Als ik u zie, mijn poetessa Principessa…

Soms in de vroege ochtend, kleurt De hemel zo geheimvol licht; Dan is ’t of gij een schoon bericht In ’t goud-gesponnen zonlicht speurt; En wie een donker lijden beurt, Hem wordt de last haast blij en licht; Wie fluist’rend vleit liefs aangezicht Is ‘t, of elk woord een sproke neurt.…

lentezieltje doen weerschijnen, Zo rustig rein dat ze in hun kristallijnen Glanstoverkring al 't duistre buitensluiten; Boodschappertjes van heil die zachtkens stuiten Verbitterd woord van wie in treurnis kwijnen; Wijsgeertjes onbewust, die in één enkle Opslag zo helder leren wat het leven Zou zijn als lust en ijdelheid niet waren; Sproke-ogen…

Ge strooit op uwe vluchten in alle steden En alle beemden schatten uit van sproken, Die wonderbaarlijk met het leven stroken.…

Zó, genoeg ge- Sproken, het uitzicht vanuit hier is adembe- nemend, maar ik moet terug, met m'n rollator -waar ik vroeger een Rolls had- naar het oude- lullen-dorp, voor een verdomde theekrans!'…

Herdenken wij de sprook van vader, zoon: Zie me dat kind eens aan, zijn wonder-loon... Dat zitten op de schouders van een blinde, De lange weg door nacht en zon en winden.…

Gij zijt het midden maar van dit gedicht: Een zelfvolmaakt, goddelijk gaaf fragment, Maar in de tijd zonder begin of end Met al wat al-schoon door dit donker licht: Diep uit verledens sproke vreemd-bekend, Rijmend naar U, rijst mens- na mensgezicht; Vanwaar der toekomst meer luideloos ligt, Deint Uw echo met ver-eeuwig accent.…

Maar 't ruisgeluid van boom en lentebron En de oude sprook van roze en nachtegaal, 'k Zou sterker zijn zo 'k die vergeten kon.…

Weer zong hij u de sagen Van uit de oude tijd, Der helden grootse strijd En grootser nederlagen; De lichte sprook met vroede zin, Het lied der abele dichtermin, Het lied ons ingeschapen Dat niemand zingen dorst: Het lied der Dietse knapen dat smacht in veler borst.…

een niet helemaal overbodige vraag wat hij was weten wij dankzij zijn biograaf maar wie hij zelf was is pas echt interessant Levensbeschrijvers die in bio's graven naar schatten die the real Bomans driewerf bezat meermalen minnende ad-hoc vriendinnen die hij nu eens zwaarmoedig dan weer quasi pestend beminnelijk als sprook…

En als met de' avond wonderdiep zich kolkte In rust van 't bergmeer 't wild ondiep gewemel, En in de straling van den opener hemel De vaste bergen diafaan verwolkten, Dan leefde op aard weer de oude sprook van leven, Van iedere aardedag op aard begonnen, En bij de sterontstoken horizonnen Avondlijk als gebed tot God geheven.…

Uit donker gewemeld, In straling verhemeld, Hun eigen schaduw tot gloor; Verdrievoud, ontstoken, Gemond en vol sproke, Ze blinken hun bloeidag door. Hoe stijf ze er prangen En dringen ze en drangen Al winterse winter voort. 0, dat is wel zeker, Dat nooit gouden beker Als zij bij het ogenblik hoort.…

voor het onheil van de vogelgriep, De gekke koeien en corona-ster En Bibi Netanyahu bekt zo goed Als hij door Palestijnen wordt gestenigd Nee, doop noch wederdoop doet er dan toe Als Amnesty haar werk doet als het moet Religies kwamen uit het Midden-Oosten De farao, de zonnegod en Ra Sheherezade in duizend-een nacht Wist evenzoveel sproken…

.) *** Bij "ASSEPOESTER" van Claire Vanfleteren Een gesproken knipoog naar een sproke, Alhier verteld aan onze kring poëten, Aan amateurs en liefhebbers van 't genre Meer algemeen bekend onder 'lyriek' Dat is op zich...toch nogal eigenaardig. Van mij mag het (doch liever niet - het schept een precedent!)…

Uit egale vale hemel dralen vlokken, in gewemel, om van sproken te verhalen. Kindren, bouwers van paleizen, hebt gij wel geteld, dat wat smetloos nu verrijze spoedig smelt? Het verblindend blank der aarde gaat in zonnebrand teloor, kus, die kuislijk gij aanvaardde, schroeit eenmaal der zinnen gloor.…

Dat maakt ook een stil arm mensch rijk -- Rijen gevoelens staan bij hem in slaap, En worden wakker terwijl hij van knaap Oud man wordt -- Ach, er stonden veel zich dood Te droomen, tot met hem hun leven vlood En 't al voorbij was -- 't lijkt in oude sprook Betooverd slot, dat klimop en huislook Verborgen; binnen is het stil, de wacht, Pages…