Alle inzendingen over steentjes

het was een puzzel in de tijd de steentjes van mijn leven zij vingen met hun licht mijn steeds alerte blik ik zocht niet echt maar viel voor de momenten van contact ik heb ze opgegooid uitgestrooid vormden zij een kleurrijk mozaïek in sprankeling wervelde mijn jeugd daarna wat donkere vormen pas de laatsten tonen het transparant…

pakt de postbode uit vandaag een zin Een pen waar zijn verhaal uit stroomt: 'Een meisje gooit steentjes het water in'…

Kleine tenen zoeken de aarde verdriet langs de steentjes in sijpelend water…

Het kind, een meisje, speelt langzaam met wat steentjes. De man maant het meisje tot kalmte en kijkt met strenge ogen. Zij laat, geschrokken, de steentjes tegen haar beentjes vallen en begint te huilen. Opa is niet lief, hij is een steentjesdief.…

ieder legt zijn mozaïek de steentjes heb je meegekregen patronen echter niet we voegen ze met groeien laten kleuren bloeien in geluk en harmonie tot de steentjes breken wij het geëigende patoon vergeten niet kunnen volgen onder kritiek worden bedolven door af te wijken van wat gangbaar is ja ook jij wist weet dat jouw patroon…

De lucht heeft het druk maar hier op de grond groeien mos en herderstasje tussen de stadse steentjes voor wie het wil zien in de grond van de zaak oneindige onbestuurbaarheid…

Steentjes, korreltjes Onder m’n voeten, tussen m’n tenen Aromatische geuren Verstikkend, bevrijdend Haastig ren ik met het schepje naar de kattenbak…

We staan niet meer samen want het leven geleefd, werd je groot als je komt geef je mij een hand direct ben ik dan terug bij die sloot voel ik de steentjes, voel de band stil bij het water in het avondrood.…

Een ring met 1000 steentjes. Een ring met 1000 betekenissen. Een ring die ons verbonden houd. Een ring voor de eeuwigheid. Een ring die nooit slijt. Een ring die voor altijd blijft. Het is de ring die ik van je kreeg toen je je liefde aan mij verklaarde.…

Een mens loopt soms op de spitzen van z'n teentjes voor anderen in de kleine steentjes maar onderhuids borrelt er een stil protest en lichtelijk ingehouden woede een goede raad glimlach en tel tot tien dan raak je niet zo gestresst misschien en dat komt je hart zeker ten goede...…

ik draag je in mijn hart als een signatuur in de eenvoud van steentjes heb ik mijn liefde gelegd rond de stilte van een maanloze nacht waarin de geest aarzelend iets van een afscheid schrijft zo dwarrelend nog vol van het verlangen proberend wat te vangen het willen vasthouden aan iets dat als een golving langzaam, sneller…

Zullen er vanavond weer zoveel steentjes vallen Dat er wederom een record wordt gebroken? Zullen mensen weer op stoelen staan, om dit te zien? Zal de zaak niet van tevoren worden te niet gedaan Omdat het vrijdag de 13e is misschien?…

Met steentjes trachtte Richard haar te vangen. Ze was dan ook met pareltjes behangen.…

Volgaarne draag ik dan mijn steentjes bij, Maar nu heb ik voor joker staan verrekken. Ik ben dus zaterdag voor niks vernikkeld, Records verbreken is zó ingewikkeld……

De Vlaamse kunstenaar Dirk Denoyelle Zet het Oranjehuis typerend neer Met honderdduizend steentjes en nog meer, Hij wil de mensen daarmee iets vertellen. De Vlaming legt, wat wij al wisten, vast: Ons Koningshuis, één grote poppenkast.…

En hier lig ik dan als een meermin op het droge niet wetend waarheen nu mijn schubben benen zijn en het kind in mij steeds groter wordt En hier verdwaal ik dan met de tijd als kruimeldief en geen steentjes meer op zak word ik steeds ouder en toch kleiner opnieuw bang voor de wolf in het struikgewas…

Komkommers mogen weer worden gebogen En LEGO steentjes voortaan zelf gemaakt Patent loopt af, verplichting wordt gelaakt Heet dit vooruitgang of is dit gedogen? De weg naar later kronkelt voorwaarts, echter Wat krom mag zijn bepaalt nog steeds de rechter…

Het leven speelt zich af Om haar heen, in en op Urenlang kunnen turen Naar het kabbelende water Jochies die steentjes keilen Boten die haar bevaren Als men naar haar kijkt Verzonken in gedachten Vergeten zij even Hun zorgen en kwalen Scheidt zij Zuid van het vaste land Ook al behoren zij tot Rotterdam.…

Met Lego kon je vroeger alles maken Een boot, een huis, een vliegtuig of een trein Nu mag dat ook een ander merk zijn Het is gelukt om het octrooi te kraken De nieuwe makers adverteren met: Bouw met Mega Brands je eigen kabinet!…

Het piepen van de wind doet de stem verstarren in het vriendelijk gebaar van de ochtend als ik ja knik tegen het leven roep en rijk me de hand vergeef me vriend stuur me bloemen of steentjes om bij te dragen aan het gewicht dat drukt de laatste bloedspat van uitgewist leven kus me dan ten afscheid…

even weer het kind voelen als een huppeldrafje vrolijk langs het fietspad springt grasgroen woelen rond een gele boterbloem glanzend plukklaar als het mag met ronde steentjes sjoelen ei ei en chocolade voor een pasgeboren lach ik heb je en ik neem je lentedolle stappen in een eindeloze dag…

Rozen van vertrouwen heb jij prachtig geschikt je hebt steentjes van geluk zacht op mijn ziel gemikt Met de windvlaag van geduld liet je mijn angst wegwaaien het maakte plaats voor rust om liefde in mijn hart te zaaien Met de pen van liefde graveer ik jouw naam in de roos van mijn hart heel precies en bekwaam…

Tao vinden de weg verliezen in jezelf terugvinden waar je bent geweest Tegen de dorst twee steentjes onder de tong één zou maar eenzaam zijn een dichter spreekt graag met volle mond zonder stotteren over Grietje Klein Duimpje in haar hand in deze versie is Hans opgegeten en herdacht Zij volgt het spoor dat een Chinese nachtegaal…

dwalend langs de grote rivier zoek ik de kleine steentjes die zonnewarmte dragen geef ze in stilte over aan de koud geworden hand het hart vol dieptevragen grijze wolken drijven over we delen samen het licht dat het donker verslaat en langzaam zien we hoe iets van een verlaten droom weer in een werkelijkheid overgaat…

in de gekortwiekte tijd veegden de punten de vloer aan met komma's en andere rustzoekers in de vleugellamme tijd ademden we het broze leven in en uit tussen puin en pijn in de gevlogen tijd ketsten we platte steentjes over het stuiterende water in geen tijd wilden we de afstand overbruggen tussen wat we zeiden en niet…

Het kleine meisje Met de klinkende sieraadjes Loopt door de goudversierde stad Ze heeft haar wonden licht getooid Danst door de schitterende neon nacht De tranen als steentjes rond haar hals Zaait ze kermis uit haar rok En zwaait wat naar pages Die duiden naar het hemelbed Maar als de rust het doek En alles valt Kruipt ze in mijn schouder…

ze wandelen het gras is groener dan de schoenen van de wandelaars het pad knerpt steentjes omzoomd met asfalt kanten borders hun éénjarigen verlopend tot de rand van bomen, opgeschoten kinderen die rennen voor een leven vol met spel wandelaars en kinderen verknerpen grassend asfalt rennend leven langs een bomenrij het spel van…

Van beneden uit de vallei nemen we mee uit een beek drie witte steentjes voor op de top van de berg een oeroud ritueel dat zo persoonlijk wordt wij hechten ons aan spreken toe het vertrouwd warm wordend gewicht dat we achterlaten op de top met veel wijze woorden en spijt in het hart We dalen lichter bezwaard af er wordt op ons gewacht…

in gekortwiekte tijd waar steeds meer punten de vloer aanvegen met komma's de punten van rust creëren we tussen puin en pijn een sprong in het duister steentjes ketsen over het water om de grote afstand te overbruggen komma's kleuren op de verdwenen vernislagen in gekortwiekte tijd ademen we het broze leven in en uit…

Stilte in de straat stilte plakt op de muur op de glimmende steentjes in de stoel met de kussens op de marmeren tafel onder de autobanden zelfs stil is de vochtige volle maan de spaken van de fiets de druppel in de kolk de dichte jalouzieën de stilte geurt in geel en groen de stilte zoemt de stilte suist de stilte houdt de adem in…