Alle inzendingen over stigma

De tijd voedt mijn wonden eerder dan dat hij ze heelt. Helen doet hij alleen de gezonden, de mensen die goed zijn bedeeld. Ben je eenmaal diep geschonden, heeft iemand je opengebroken, zonder dat je wilde vastgebonden en je in het huiverend hart gestoken: dan is elke dag weer een titanenstrijd, een gevecht om dood en leven; niemand die…

ik aanschouwde verlichte geesten in devote kleuren gevangen door het zachte lood handen open zonder stigma alleen hij bekende wonden en zijn dood zon tekende door cirkelgang de heiligen naar rang en stand in religieus verband ik heb die hemel snel bekeken zij overkoepelt de gebreken waarmee wij dagelijks leven…

Er hangen vruchten aan lage bomen, zij hebben van hoge wind niets te duchten. Maar de nacht verwondt zichzelf, bekrast zich met krijtstrepen aan een ogenblauw hemelgewelf. De vroegoude man dooft het licht van de pijn, gewoon, om niet ziende blind te willen zijn. Om te ontkomen aan zijn rauw schurend gemoed omgordt hij het vege lijf met verenschaduw…

voor altijd in de schaduw van lijkt er geen ontkomen aan het opgedrongen stigma in wat voor bochten je jezelf ook wringt, lijkt vluchten zinloos daar één blik of woord je genadeloos aan de grond nagelt door hen die geen scrupules hebben…

Hij gaf zijn hart, al deed het hem ook zeer Het stigma van zijn bloed, het deed hem lijden We lazen al wat hints op zijn verscheiden Frank Fabian van Keeren is niet meer Ik wil mij tot het donorteam thans richten: Mag ik de hersenhelft waarmee hij dichtte?…

is het een stigma dat we dragen als zeker teken van verbondenheid en soms het enige tastbare bewijs van een kindverleden is het een schat die we koesteren gegroeid als een talisman getooid met diamanten uit dankbaarheid en liefde of is het een vergeetput van wat had moeten zijn een levenslang teken van gemis verhuld altijd aanwezig…

zijn nieuwe vriend is een pastoor en moet je nu eens horen de vrome man heeft linkeroor en tong laten doorboren ik vind dat dat beslist niet mag een priester wandelt kuis die draagt blijmoedig elke dag zijn katholieke kruis als hij nu echt een stigma wil bij wijze van hommage dan graag in kleur op elke bil een kruisbeeldtatoeage…

bed van sacrale dromen opgebroken tot knietafel van boetvaardigheid in scherven van licht druipend op de wanden van zijn cel doopt hij zichzelf als onbestaande drie tekens als zwarte schaduwen afgetekende tralies op een zware deur het geheimschrift kiert er tot in de gangen het gaat er onuitgesproken over de tongen er waart een duister stigma…

Ik voel me intens gelukkig, ik kan de wereld aan, Echt waar, problemen en angst zijn zo ver van mij vandaan, Ik werk hard, zet door en tot nu toe gaat alles goed, Het is wonderbaarlijk wat zo’n gevoel met je doet, Iedereen is trots en iedereen ziet wat ik allemaal bereik, Ik zie wat ik doe en leef volledig zonder gezeik, Slaap heb ik maar weinig…

De stilte van de nacht Trekt een spoor over mijn rug Naar onder en weer terug Een traan teweeggebracht Als wees niet thuis te rade Te vroeg van mij ontnomen Aan het stigma nooit ontkomen Van een joch vol geestesschade Ik wou dat je kon zien Mijn trots verdiend behaald Op het pad weer neergedaald Een man nu van aanzien Welterusten…

getroffen door het oedeem des levens is in mijn hart het stigma van de kleine dood zelfs te voelen in de adem van de grote kamer, een beetje sterven in de woestenij van kloppend vlees herbergt nu de angst en is de waard de schenker van zijn eigen traan terend op verlangen en aan de waarheid van het hechten tracht telkens de emotie…

warme tuniek lichtgevend scheurde aan aristocratische opgerichte spijlen van de monumentale afzetting voor het balkon zwart gemaskerd schreeuwde masculien opgekropte frustraties de donkere diepte in waar jij uitdagend wit reflecteerde in een snel oplopende stilte daar waar pijn scheiding brandde in rokende huid ben jij het stigma…

hoe ik bepaal in wederopstanding waar tijd zich verontrust in een zorgzame houding, dient het leven zich als ingeschaald vermogen bij mij aan ik weiger deze conceptuele benadering die mijn hersenen vergroten op een banale wijze, ofschoon een late lobotomie slechts een eeuwenoud litteken als een stigma achterlaat ga ik mijn weg als tollenaar…

alles en iedereen verzamelt zich in een kring om je heen ze laten ons niet vallen bloedbroeders nooit was jij opgegeven of voor dood achtergelaten het is echt maten bloed moet soms vloeien botten breuken geweld is zinloos alleen niet zonder reden wat is geoorloofd wat is schandalig wetten verdwijnen het is rechtmatig zonder stigma…

ik kan het niet plaatsen, het gehucht dat in mij woont me geselt met lege kamers en onderverhuurde stallen, de straat verzonken in een diep gelegen spoor het voedt de woorden in mijn mond, beweegt als een kadaster uitgemeten van hoek naar hoek, de lens bespiedt mijn lichaam en leunt op het trefpunt waar het stigma lange zinnen schrijft…

Van haar lijden wil ik jou vertellen, (mijn hand ging door de weelde van heur haar) van haar nacht waaruit bij dag wil wellen in etterwonden al het schone daar (ik zoog haar pijn, 't verhaal werd zo gebaar). Ik wou haar geven jouw astrale glans (het kleed viel uit, wij speelden darts en dans) en de lust verdween in het bewegen (ik wou haar…

steek de dood straks ook schone lucht in pakjes klimaat zonder beheer amazon com geen geld val dan dood ook Link links linkser elitaire ridders in een wereld van wielen zonder moraal lijk lijkt op rechts paard van Caligula media dat geilt eilt ijlt democratie kalft alft alft af en weg echo in de fjord van de machten mistig istig stigma…