Alle inzendingen over stollen

u bracht mijn dood in lege woorden die we in de verten aan de einder hoorden om te stollen in vernuft vennijn opgesloten in een klinkend rijm…

zo stopt het rijm voor de woorden klinken die als lichten aan de einder blinken om daar te stollen in een lied dat zowel de wolken als de velden in hun verlichte eenvoud ziet…

de kracht neemt toe door een stil gesprek waarmee ik zwakke zinnen in de leegte wek om te stollen in een blozend lied dat men stralend in de verten ziet…

nu stopt de stilte in een zachte snik waarmee ik gekleurde woorden in een regel schik om te stollen in bezongen tijd die de zwoele klank uit taal bevrijd…

ik loop over spijkers ben toch niet gek mijn bloed is rood maar met dope sterft het snel de stollingsdood heb ook gesneden van boven naar beneden maar aderen vloeien traag de dood blijft vaag in warm water ik ben nog niet ontsnapt uit het leven in dit stomme bad heb perspectief jij bent toch mijn lief…

bloed druipt uit de roos druppels duister stollen zwart marmerwit adert de angst het groen gesteelde leven breekt de knop verhangt tot rode dood…

Bloed druipt uit de roos druppels duister stollen zwart marmerwit adert de angst het groen gesteelde leven breekt de knop verhangt tot rode dood…

bloed druipt uit de roos druppels duister stollen zwart marmerwit adert de angst het groen gesteelde leven breekt de knop verhangt tot rode dood…

scherp snijdt het in zijn lichaam wonden schrijnen en schuren rusteloos draaien gaten vallen in de nacht zijn hart bonkt koortsig een dans zwarte vlekken eindeloos draaien in het donker stollen cijfers als bloed…

Al voelde ik me absoluut niet ziek, Ik merkte dat mijn bloed begon te stollen. Een bal is rond en kan verdomd raar rollen, Ik zag dat weer eens bij de Champions League. Venijn zit ook bij voetbal in de staart, De laatste trap was daar miljoenen waard.…

zo horen sprookjes te beginnen vreemd hoe zinnen zoet ingeslikt losgekoppeld gaan stollen in de maag bij ’t laatste treffen jij diezelfde blauwe blik beneveld bij de gedachte dat wij ik denk het zou ’t einde moeten zijn er was eens...…

ze klikken in het hoofd stollen woorden dan tot zinnen aaneen gesloten zwemmend maar met oog voor contact…

Ik vlei me neder tussen borsten om mijn lippen te verzegelen tot een afdruk van geluk in aarden korsten mogen stollen tot sporen zonder geluid of juk zal mijn levenslot bezegelen ga ver van alle vuige vorsten die mij bestempelen als gedrocht ik ben aan hun edelvrouw verknocht.…

ik hou een slag om de arm om het verleden voor te zijn en het heden te herroepen voordat de tijd gebeiteld is er gaan stemmen op om alle woorden te herschrijven alle klokken te verzetten, een voorbije smart te zwachtelen ik ben gaande te voltooien indien, dan, in ochtendlicht wanneer het uur zal stollen…

gebroken glazen waar moet ik uit drinken vazen in scherven bloemen vallen uiteen wat ooit ons rotsvast bij elkaar hield blijkt niet te lijmen is breekbaar als steen harten wenen rode tranen vullen de leegte stollen op gras madeliefjes een pijnlijk beseffen dat over is wat tussen ons was…

te pas en te onpas loop je mijn leven in en uit over je schrijven wil ik maar als de pen het papier bijna raakt stollen woord en hand over je praten wil ik noem ik je lach, je lange gestalte of, liever nog, alles wat ik van je ken het zal niet genoeg zijn het is altijd te kort waar begin ik en waar houd ik op te pas en te onpas loop…

Luchtbel, uit lava glasdraad Waarvan alleen de blazer weet Welke bestemming Man en vrouw wellicht op het Gevaar af nooit te vervloeien Maar afgekoeld en losgeknipt Te stollen tot Swarovski zwanen Drijvend in separate vijvers Kristallnachtkinderen Door hun hoge loodgehalte kunnen Zij beter geen koppel vormen…

waar licht verschraalt en dromen stollen land tot welke macht versteend platgetreden dwaas van gedachten de wind monddood geen vogel vliegt nog verwoest luchtkastelen aarde stilzwijgend stil veert onder voeten schaduwen verloren lijviger dan ooit de stad onbebouwd waait er een boom voorbij ik was nimmer hier…

ik zou mezelf wel willen troosten maar ik heb vooral warmte nodig en mijn handen zijn zo koud stralend weer buiten maar ik zit binnen voel me lusteloos alle waarschijnlijkheden leg ik op een hoop wat een berg onzin plots stollen woorden worden weggespoeld in een vloed van regen kom ik mezelf tegemoet of heeft er egens iemand een…

alsof een onbevoegde de wereld ontgrendelde uit een eerste beweging lome lijnen laat oplossen uit een breuk van oude huiden en haar kleuren laat stollen als een ware illusie in de nieuwe dageraad waarin ik mijzelf zag gestrikt in een verkleedpartij in de grillen van leven ik vergat de sprookjes © Klaes 21-03-08…

Echte dichters verstaan de kunst, om de tijd te laten stollen. Rasvertellers verstaan de kunst, om de tijd even stil te laten staan. Ze leren ons glimlachend luisteren. Ze laten ons fronsend nadenken, over de wanen van onze dagen, en de zinnen van ons bestaan.…

Wellicht in uw herinnering zal ik stollen verstijven, niet lang meer blijven maar verbleken tot verleden en wat toen? Te doen? 'Het was waar' zult gij zeggen 'hij speelde met woorden als geen ander maar wat heeft dat te betekenen.' Zo bleek zal ik zijn. In u... en wat dan...?…

Het diep gesnerp van loden remmen Vertraagt de pas, omklemt het hoofd Zal dan weldra het waken stollen En heeft, tot slot, mijn ziel gekloofd Dan heeft de kim, de gewisse verte, De dood gezalfd met mijn geduld Wanneer mijn lust in ochtendmist, Als in een rouwgewaad gehuld, Afscheid neemt van vrije dagen En ik ook dan fortuin verloor Aan Charon…

ze braken in hoorde de sloten kraken van mijn afgeschermde dagen in het leven hier had de muren zelf gesteend gehouwen uit gevoel dat daglicht niet kon dragen want spoken uit de nacht wisten het stollen van de specie jarenlang nog te vertragen ik fundeerde met mijn twijfels en een veel te grote mond die constructie bleek ook…

Het dode lam, de aangereden duif, kalende knuffels, plassen bloed die stollen in gestifte lippen. Glas spiegelt pijn die doorklinkt in de au schreeuwende meeuwen. Lam gevleugeld echo je hun taal, je moeder pendelt met je tussen de kruisen van de kuurkalender, deelt cellen in je kikkervis met staart.…

Bloed, laat hem niet stollen. Aarde kruip nog niet op hem maar mors zijn woorden, laat ze niet verbleken. Alles kan ik aan maar niet zijn lekke stem. Smoor haar in mij. Straks klikt hij weg dan is het stil en spoel ik weg met hem. --------------------------------------- uit: 'Entre deux mers', 1997.…

De tijd is de aarzelende stof van momenten die niet beginnen en blijven op de plekken waar niemand kijkt of zoekt naar wat niet meer is dan een venijnige stilte die alles laat stollen en de dood ongeduldig laat fluisteren. Tot het licht voorgoed afscheid neemt van haar ogen.…

terzijde gelegd het bloed gedept met liefde zo ook verpleegd met bloemen doch de lucht klaart ook vandaag en zoek ik naar passende stappers waarmee ik de gaard kan bezoeken waar de al gestorven bloeisels zich rijpen naar de aard van appels ergens voel ik het weer wringen maar ‘k leg het schrijnend gevoel naast me neer, laat het bloed stollen…

Alles beter dan het lamme niks Bedenk toch een hype Om vloeibare jeugd te stollen Uitgestrekt blauw vast te houden In stadsblues op te gaan Erbij te horen, blijven om te zijn Leegsels te vullen, te omzeilen Rond wereldkaarten, platte projectie Maak de weerwolf aan het huilen Om rond middernacht te cirkelen Dromen uit beelden te houwen…

sereen als de gieren die vinden in stilte gegeten, verzadigd verlaten hun prooi zo niet de jacht op het leed door de med-man beter gekend als de media-maan genadeloos speurend en junkend naar shots verlangend naar snel-scorend media-dope zo krijgt het bloed nooit meer tijd om te stollen kleurt keer op keer alles nog roder dan…