Alle inzendingen over stormachtige

er waait wind van hier tot ginder een zucht van tijd niet meer of minder een vleugje zijn in eeuwigheid... er waait een briesje in mijn hoofd die mijn gedachten zal verfrissen een einde maakt aan 't ongewisse dat deel uitmaakt van mijn bestaan…

Stormachtig gaat er een olifant op en neer door de porseleinkast van het oud zeer. Storm breekt de korte termijn van het ongemak van een leven lang ongelukkig zijn. Stormachtige gevoelens als schokbrengers in een routineuze levensdag.De dagelijkse schijn schittering zonder die gelukkige levenslach.…

stormachtige wind buigt het riet in het water het spettert alom…

Bij stormachtige winden een longarts raadplegen.…

de duinen voor me schenken handen vol rust wanneer ik met de wind in mijn rug stormachtig water na springtij aan het eb toevertrouw…

Stormachtig etmaal waait de wind rond dwarrelt blad tot de juiste koers als vriend tot de horizon in het rijk van paradijs.…

in de luwte van de nacht liet jij mij zien dat de windstilte wacht dat zij op een zucht van jouw zijn ontkiemt tot een stormachtig festijn en dat alleen met Valentijn…

De zee danste tot aan de horizon stormachtig - zodat ik het horen kon ik liep op blote voeten langs de kust en voelde de warmte van de zon © Francien (sien)…

Stormachtig is mijn ziel, bij vlagen gegrepen slaat het leven op mij neer. Al ver voor het eerste blad viel knakte iets mijn diepste wezen. Als een losgeslagen boomtop die voortgedreven door de wind voor stormschade doet vrezen.…

Er zijn zoveel jagers in een stormachtige wind. Er zijn zoveel zoekers op hun weg door de duisternis verblind. Kinderen van de hoop die het licht nog niet eerder wisten te zien. Die al op zo veel deuren hadden geklopt voor een nu niet, of een mogelijk dan eens misschien.…

men schuilen kan hoever men ook landinwaarts trekt wie terugkeert vindt mij steeds zonder zoeken hoe dikwijls ik uiterlijk ook verander ik blijf steeds herkenbaar soms rustig, soms stormachtig maar altijd het leven omarmend…

Maar nu begint het najaar zelf te razen En grijpt ons zeer stormachtig in de kraag. De zomertijd is niet meer terug te draaien. Er is geen houden aan. Dus laat maar waaien.…

ik heb geen heldere woorden om met jou te praten geen stormachtige zinnen om met jou te fluisteren de stilte is zo luidruchtig dat ze ons gesprek verstomt de pijn druppelt uit onze zielen en zelfs dan vind ik geen klanken van troost…

het was weer stormachtig vannacht de ontwortelde bomen waaiden tot waar de wind hen bracht alwaar ze zich ontheemd hebben neergelegd de kruinen diep verscholen in de nog volle bladerpracht maar zó kwetsbaar als een prooi voor elke onverlaat…

de stormachtige wind doet buigen maar niet breken ze snelt voort haar voetstappen klinken hol in de stille straat buiten adem komt ze aan op haar bestemming waar het noodlot haar ontmoet ontlopen kan ze niet haar kreet gesmoord in het huilen van de wind…

in de late lentelucht vond ik je terug tedere geur van beginnen prikkelt mijn zinnen laat me leven lila kleur ik de sterren zilver de maan stormachtige stromen nu tot rust gekomen laat me dromen laat me gaan…

ergens waar mijn adem niet is waar mijn lichaam flauwvalt omdat er geen zuurstof is het maakt mij zo zwak ik ben niet graag kwetsbaar maar ik wil die storm ook niet kwijt dus ben ik mijn eigen gevaar verliefd zijn is raar op zijn zachtst gezegd die storm komt door haar en ik ben aan de orkaan gehecht het is ontzettend verwarrend deze stormachtige…

Het wegdek weerspiegelt het licht van straatlampen. De wind schudt aan de metalen flessenhalzen. De bomen hellen over, takken kraken in vlagen van samengebalde lucht. Twijgen zwiepen los en verstrooien zich, verweesd tussen bladeren die omhoog wervelen in tegendraadse krachten. De sterren hoog en stil stralen onaantastbaar voorbij…

donder en bliksem zwarte nachten bereden alles is wakker…

het schip rolt van schots naar scheef de destabilisator geplaagd door een virus, legt het aan met de middeleeuwen en haar houten barken de rotsen onverstoorbaar vlakbij kijken niet naar een eeuw meer of minder evolutie heeft hen slechts bijgebracht dat ze er nog steeds als de klippen bij kunnen zijn in morse en andere code de noodkreten…

Een warme, zomerse bries. Zo voelt het als ik aan je denk. Maar oh wat zorg je, tegelijkertijd, voor een herfststorm in mijn hoofd. Wat moet ik nu met jou. Zonder jou een koude windvlaag op een winterdag. Het wordt weer lente, dat voelt goed. Passie, dat zijn jij en ik!…

ik loop gebogen door de regen mezelf beschermend tegen de wind en net zoals de natuur tekeer gaat zijn ook m'n gedachten stormachtig getint mag ik schuilen in jouw armen de warmte is me alles waard mag ik nog wat langer blijven tot de buien zijn bedaard…

de kleur van je ogen 't dwarrelendblad de blos op mijn wangen stormachtig de wind vurig je hart op klaarlichte dag was daar ons ontmoeten jouw schaduw raakte de mijne ik kuste die van jou hoor je het ruisen tussen guirlandes van wolkenpracht de fluistering van onze herfstmelodie…

ik zie de lucht het land en strand veranderen van perspectief wat koud en stormachtig was wordt langzaam zacht lief en open in een samen kijken het ondergaan is aangenaam voel vleugels van vogels in de lucht de vrijheid van hun vlucht zie schaduwen lichter worden in de zon de wende zet nu alles om…

stil stille wind stil van binnen adem leven, voor even bezinnen storm stevig, onderhevig aan kracht tijd vervlogen, bewogen in de wacht in de stilte adem ik waarachtig stormachtig krachtig blaas ik uit raak ik kwijt zonder spijt een onvoorstelbare tijd…

Zijn pianospel is als parfum dat onnavolgbare tonen verspreidt in een bedwelmend geuren en kleurenspel, dat bloemig zacht licht zuiver elegant en soms stormachtig en robuust is verwarmt hij vele harten met zijn prachtige partituren die als een waas blijft hangen aan het begin van een nieuwe dag tot in de late uren...…

in jouw ogen zie ik granieten bergen waarvan lawines dalen zie ik woeste rivieren naar hun monding dwalen zie ik de stormachtige wind die altijd de juiste richting vindt naar het dal en naar de zee van liefde voor mij is het zaak dat ik door het zand niet verblind raak ik zie en wacht af…

Zoals zij is grootgetrokken uit de kleiïge bodem van dit aangespoelde land heupvol borsten zacht gelaat stem op hoogte zo danst ze het ritme van de wind van stil tot stormachtig tot ze mij vraagt te bewegen zoals ik ben een hark maar ze glimlacht mij in beweging en ik dans soepel als klei waaruit ik ben getrokken zoals…

hoe voelt het om weg te zijn, om nooit meer gezien te worden om te weten dat tijd alles zal wissen en dat je aan de dood om een uitzondering vraagt is het niet zo dat door te tellen tot oneindig alles elkaar aanraakt zacht of stormachtig traag en dan weer razendsnel is er een herinnering of nog iets van het onbewuste van wat wij…

ik zag het blad al in onrustig bewegen kleine voortekenen die schrijvend de wind al de weg wezen van licht tot matig naar krachtig en stormachtig daarboven verliest de mens zijn levensrecht dan is het spel gespeeld worden fiches ingewisseld voor het laatste heel zoekend in de chaos blijkt vrijwel alles kapot maar ergens…