Alle inzendingen over straat uitgestorven

Als op een dag de moord in mijn handen slaat de hond najaagt over straat worst van de slager niet meer veilig is rondkleumt de bakker zijn warme melkbrood niet meer slijten kan de straat uitgestorven raakt de bom gevallen is moord zichtbaar in scheef gezakte raamkozijnen laat ritme licht en liefde overblijven muziek weerklinkt wat vriendelijk…

Straten uitgestorven, verlaten, slechts rode lichten verwarmen troosteloze kade. Eenzame man scheurt de nevel uiteen, als hij troost zoekt in het warme rode duivelse licht, hij verdwijnt in schelle gloed.…

Schavuiten die op uitgestorven uren Muziek uit hun mobieltjes laten schallen En laveloos door stille straten lallen Die zijn natuurlijk altijd van de buren Die halen voor hun wangedragexcessen De etiquette van hun Breezerflessen…

De voorhoofdhagedis zo genoemd om de contouren van zijn brede schedeldak als casco van zijn trage brein plat als dwarsgeslagen haring met een smal corpus callosum gestolde relikwie temidden van twee hemisferen stamt rechtstreeks van amfibieën uit het late Trias van de oerbossen van Polska tot het eiland Portugal van droge…

een klein dorp ging dood het was een geleidelijk sterven samen met de achterblijvers olijfbomen treuren in de verweesde boomgaard vóór het geblakerde huis hangt een schommel scheef aan gerafeld touw op oeroude verlaten grond het dorp zwijgt dieper dan het graf uit het bos klinkt het gezang van een merel zijn buurman valt…

uitgestorven pleinen en straten huizen in de schaduw hun reikwijdte van glazen muren verschuilen geen optie zelfs niet onder de houten trap in het voorportaal het is stikken of leven het glas is immers geen pantser ergens dwaalt het door de kamers likkebaardend ladderzat als een valse profeet spijkert eenzaamheid haar vast…

waar de wereld uitgestorven leek bewoog nog af en toe het laatste stukje sleet dat speelde met de wind een ongelijke strijd met tijd als ongeboren kind wanneer de vlaag ten einde raad zich nog een enkele keer te buiten gaat in loos geklepper en irritant geklop is zijn geduld nu uitgeput en zoekt hij rust en luwte op waar stilte…

Nee er is geen organisatie die in’t fris geschoren woud tussen het wegrottende hout van een subtropische natie oranje klontjes heeft gevonden waarin versteende bijterbijen -die ooit op raptorsap gedijden- door tijd en ruimte ongeschonden waarmee een maffe wetenschapper (die het idee kreeg bij de kapper) het dinosaurus klonen klaarde…

uitgestorven rotonde zondagmorgen en het licht gaat uit een kraai trippelt een meeuw zeilt door mijn blikveld wordt het licht zondag misericordia 06.18 uur…

de nacht glijdt langzaam langs de regenpijp omlaag over straat tot waar het water lonkt en soms ook plonst vanwege een overmoedige wandelaar al lang niet meer zo stabiel dus als tweeduizend jaar geleden en midden in het dorp staat alleen nog een dode brievenbus…

waarom ze uitgestorven leegte zijn…

ons mooie strand en levendige dorp heeft uitgestorven straten de zee is kalm alsof ze vredig zo verlaten haar golven van gemoed kan laten stromen uitgerust aan een rustige kust ons stille strand blijft onvermoeibaar wachten niets veranderd wat is verankerd in ons hart zo dromend langs de lijn weten we waar we trots op zijn…

De wervelkolom van een uitgestorven dier: scheepstrap op het strand.…

ik zag hoe open ramen naar jou lachten toen jij verdwaalde in het plezier van de heel vaak uitgestorven straat zij knipoogden tegen de zon die jou een warm welkom bereidde met het zelf gekozen alleen in straten van steen zelfs de voordeuren tochtten in allerlei luchten de specifieke geuren van het levend huis zonder bewoners…

De beslissing valt: dunbekwulp uitgestorven. Duikt hij ooit nog op?…

straat ik sla je boek open het morgenrood hult zich in mij…

Valt met de dertiende op vrijdag op straat normaal al niet veel te beleven gisteren ging met de nodige stilte omgeven voor de voetbal alle verkeer overstag Om Nederland-Frankrijk te zien op teevee terwijl dat niet hoeft met steeds alles open hoor je in de wandel ook hoe de ganzen lopen en pik je emotionele golven meteen mee Ze spelen het…

de straat bezaaid met stukjes feest de zwaarste klappen zijn weer rood geweest uitgestorven drukte slaapt zijn roes achter gordijnen ze zullen pas verschijnen als de middag trager wordt ze vierden het vooruitzicht en keken dieper in het glas dan ooit te voren, zo hebben ze vannacht de tijd bevroren omdat ze bang zijn voor vandaag…

zwartgallige angst heeft een lichter kleurtje gekregen omdat doemdenken de laatste tijd uit vergaande slijt ineens tot nieuws is verheven en doordat het patina van de publiciteit dolgraag de donkere kanten van alle emoties verlicht in hun jacht op potentiele klanten stilte regeert uitgestorven straten argwaan schijnt nog…

Mijn foto’s vallen op de natte straat. Mijn hartelieve kan de stront in zakken. Ik ga de kroeg in, lekker biertje pakken.…

Het boek der straten Slechts te koop voor twee knaken Is door iedereen Verlaten! Godverdomme! Ik zoek me verrot Waar was jij?…

Er brand licht achter een raam in een straat zonder naam en de nacht is koud en kil. De wind ruist verhalen, van hoe het was voor die tijd verscheurd door haat en nijd, je hebt je prijs moeten betalen. Kom sta op, kijk om je heen en probeer te verklaren hoe je voor die tijd hebt liefgehad.…

Intussen is het aardig laat en wordt het donkerder op straat. Goede trouwe vriend ergens dwalend door de stad, met een knorrend klein maagje, want eten heb je nog niet gehad. Ik vraag aan Jan - en alleman of ze jou hebben gezien, bij de bakker, bij de slager, de afhaal chinees bovendien.…

Het bloed van onschuldigen vloeit als tranen over wangen in een straat hier niet ver vandaan waar genade en vergeving door dovemansoren nog verstaan gesmeekt in angst en wil voor leven in een straat hier niet ver vandaan in een straat hier niet ver vandaan werd de schuld niet vergeven en werden we niet verlost van het kwade in een straat…

de straat zingt een droevig lied voetstappen vol van verdriet lopen door de straat van verleden tijd elke voetstap zit vol met lood spijt maar we moeten door wachten op de tekens o geef toch èèns gehoor het is zo donker in de straat zo stil de straat is oneindig de straat is leeg de straat de steeg…

het lied van de straat duizenden melodieën onthoud er een paar…

de mensenmassa duwt zich ademsnakkend tegen de verlichte kijkdozen kinderlijke blikken vlammen gespannen op woorden zinderen de ontembare verlangens kleven tegen de ruiten druppelen bezweet in langzame stralen de harten binnen de dag is gekocht schuld bekend…

het eind der tijd blijkt een nieuw begin erbuiten vallen en wakker worden er precies midden in waar zit jij je intussen straten in verhalen van nu een woord laat je baren het is tijd om uit te varen.…

Ik loop door een straat loop door het mysterie van een straat op aarde De huizen ademen donker van het onbewust door de dood te worden verteerd Dood!…

De algazel zou uitgestorven zijn, Maar is nu weer gespot in een woestijn, Waar het ondoenlijk is je te verstoppen. Die antilope heeft ons bij de poot, Of is er toch nog leven na de dood?…