Alle inzendingen over stut

Nooit zou hij meer in zee gaan met Mark Rutte Dat klonk heel stoer want hij was uiterst stellig Maar toen, bij Remkes, werd het toch gezellig Nu trekt hij onverwachts zelf aan zijn stutten Ik vond hem soms een iets te koude kikker En ben oprecht benieuwd naar Mirjam Bikker…

van Fraamklap tot Voorne-Putten zie je drommen dromen stutten met hulpstukken wat niet wil lukken het blijft bij hengelen en prutten…

Mogelijkheden benutten Om uw ontwikkeling te stutten in uw voordeel. Potent, dan 100 procent.…

Mijn hoofd kapsel ik in kraakbeen van wraak En met stutten van lach recht ik mijn rug Mijn keel wordt gesmoord door een deken van zwijgen Mijn hart heeft een slotgracht van tranen…

Als een ander tijdperk is aangebroken Herezen uit de scherven van het verleden Een muur die je moet stutten hetzelfde maar toch anders anders val je in het middelpunt van een labyrint waar je ooit jezelf tegen kwam…

Mijn wens behoede u onverrot, O STOK en stut, die geen verrader, Maar ’s vrijdoms stut en Hollands Vader Gestut hebt op dat wreed schavot; Toen hij voor ’t bloedig zwaard most knielen, Veroordeeld, als een Seneca, Door Nero's haat en ongena, Tot droefenis der braafste zielen, Gij zult nog, jaren achtereen, De…

Haar stutten zijn geen zuilen. Het zijn poten, viervuldig hun geloof, maar steeds oprecht. Wat niet beweegt is wat het beste vecht. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit het werk van de Belgische oud-journalist en literator Geert van Istendael (1947)…

vrouwenbeeld dat dient als pilaar opgebouwd Grieks; priesteres uit Karyae in d' oudheid in Egyptisch'-, Griekse architectuur gebruikt Er is een mannelijke variant, telamon/atlant niet echt fijnbesnaard, maar masculien Telamon en kariatide dragen flink en ondersteunen enorm gezonde zuilen voor een te dragen last ten allen tijde te stutten…

de kunst draagt stut gipst bouwt boetseert ver daarbuiten een andere tijd ze kerft tekens in het landschap buiten haar oevers stelt ze leken op de proef kunsten ploeteren en politoeren de verbeelding van de de zin van een terpentijn bestaan…

je gaat naar waar het pijn doet je zet de deur open en iedereen kijkt je huis in je stut stileert tempert de heftige storm je schrijft over wat ooit was wat niet voorbij gaat je gaat naar waar het pijn doet je zet de deur open…

nee, hij heeft geen berusting terneergeslagen buigt hij neer naar dieptes, waar de grond zijn enige bestaansrecht stut blauwe windels rond een witte wolk een draaikolk van verwarring op de snelweg van verweer elke keer het dode oog in elk gevoerd betoog dat wil niet meer…

( pa ) ik leg mijn handen op uw tere stilte neer bouw van woorden een fundament probeer als een pilaar de breekbaarheid te stutten blijvend een band te smeden tussen het verleden, het heden maar och, hoe speelt uw ongerief weet onzekerheid grip te krijgen op onze kostbare tijd…

je te eten toch blijf je vol honger te drinken maar dorstig zoek je aldoor in diepe putten als de ziel en het lijf naakt zijn geschuurd doet iedere bevruchting zeer het spiegelt de liefde als onhaalbaar maar is ook vaak vertekend door verwachting alleen zijn wil zeggen: ik ben de brug naar buiten kent dan geen stutten…

doodmoe zwerf je kermend langs desolate straten van ongekend geluk stokoud lijk je gekrast, gebroken geen mens meer maar een lijkje wie weet weent je besmeurde einder loos als hij ziet dat je gekrompen liefde toch beschut tegen ijs koude regen in je ingehouden klacht sterker dan steen stut je schouder toch je tere kind in…

In de gewelven van mijn wereld stut ik sprookjes met fantasieën die grenzen aan het dal waarvan stenen uit mos zijn gegoten en bomen niet meer spreken nu nog ritselt het donker al waande ik me in het struikgewas, ik voelde doornen steken in mijn zij maar later bleek dat het de striemen waren van de nacht nu leef ik me naar herfsten…

Gij bodemloze stad waar zotten ooit putten sloegen tussen rottende palen waar nochtans steeds de bink stak met zorg nooit 't lijntje brak wie was 't die vergat dat uwe appelen in zilveren schalen slechts de bange vraag stutten zult gij de Kaap nog halen…

gekärcherd tot op nul graden elk vers ontbladerd elk woord gevild de man slacht een schaap in één haal snijdt het mes het bloed bulkt – zo ook de dichter de kraagsteen stut niet meer de waterspuwer zwijgt geen weemoed, geen vergankelijkheid geen woekering, geen decorum geen meeuwen op het spantbeen restafval zucht niet restafval…

Ze tollen rond het bolletje Alles op een holletje Staartjes stutten stijfjes Hun fragiele lijfjes Ze zwieren en pikken Vieren en..... schrikken!…

binnen mij gaat schuiven en voor ik weet wat geschiedt troost ik een kind mijn armen omsluiten tranen en verdriet veilig met warmte hoop zonder verplichting aangedaan door kalmte valt mijn hele systeem plat het vlees zacht en vrij om soepel te doorstromen tot de prikkels weer komen de werkelijkheid slaat weer aan instanties die stutten…

zet ze als een stut onder een wankel dak ze dragen met gemak de liefde voor een nieuw bestaan…

Vandaag zit Rutte in de Tweede Kamer Maar hij voelt het krediet is op Hij moet met de billen bloot Maar dat is hij niet gewend Trekt hij aan z’n stutte, hij Rutte Of wacht hij die motie af Die motie van wantrouwen Hij kijkt naar Kaag Hij kijkt naar Hoekstra Zij kijken weg, hem weg Hij voelt zich zo alleen Hij voel zich zo eenzaam Hij heeft…

Er kwam een firma langs om haar te stutten, om lichaamsdeel na lichaamsdeel te restaureren tot zij weer sexy presentabel voor de wereld was. Onder woonachtigheid ging zij gebukt, onder herinnering waaraan zij vast bleef kleven en onder wijdverspreide wankelmoedigheid, die grotendeels uit zwangerzucht bestaat.…

geen raad met al die oppervlakkigheden die worden uitgestrooid als een gemoduleerd zinsnede die geëtaleerd wordt als een op zich zwaar voren trekkende machinerie die door de sporen ploegt van een heroïsche onbesproken verleden diepgang is een verlokkend woord om het drijfvermogen te doorgronden waar zelfs het zwaarste fundament de stutten…

de voeten wijzen mij de weg naar optimisme hoop stut vertrouwen in een toekomst met zonnige bewijzen gestaafd ik observeer kikkers zorgeloos hun meiconcert ten beste gevend zie geïrriteerde kieviten buitelen reigers klapwieken naar rust en geborgenheid scholeksters ruziën vaardig vliegend eindeloos het mensdom imiterend bevrijd van hoofdpijn…

Klinkt in alle toonaarden uit PvdA hoewel eerst door VVD’er Rutte we gaan weer bruggen bouwen oerdegelijk zunig – terug naar Drees en companen om samen weer gevoel te stutten Maar het was nog niet te laat om iemand op te halen toen nog direct vertegenwoordigd personeel danig uitgesplitst over alle wederopbouwkabinetten Samson was er…

toekomst met werken en denken van een volwassen mens weer in het heden gezamenlijk zand scheppen al zingend en huppend in een kring draaien voertuigjes voortduwen mag dwaas vermaak lijken maar plaveit zorgzaam de lange weg naar het wachtende leven waar het met elkaar gaan in grote onderneming bij rollende geldsommen de amenleving stut…

Ja E.U. blijf maar wegkijken met Je Beke, Juncker en Rutte dan wordt je huis een bouwval die niemand nog kan stutten.…

Gedekt zijn alle sporen, kalm en zacht, En alle onwillige en stutten boud, Met vertjes blank als bijenvlerkjes koud, Belegen werden uit de hemelnacht.…

Gedekt zijn alle sporen, kalm en zacht, En alle onwilligheên en stutten boud, Met veertjes blank als bijenvlerkjes koud, Belegen werden uit de hemelnacht.…

Bij ’t Maanlicht staat een tafel die onvermoeid lankmoedigheid stut, ’t is daar dat ik ontrafel, vervuld van contemplatie help ik je uit je slangenput.…