Alle inzendingen over tast

ik hijs het licht weg tot silhouet diep tast ik de ruimte af waarin de morgen ligt te sluimeren het geschuier van een stoffer voorkomt stilte over uitgeputte wegen…

tast u ook wel eens in het duister of minstens zoekend in een vreemde schaduw ik luister dan zo scherp mogelijk naar elk woord, soms maakt het me schuw immers ik zie geen ogen of zij zich al dan niet op mij willen richten of zomaar kijken in de nacht ik word dan meegezogen in ondenkbare gedachten het voelt soms, als teder zacht…

licht versterkt het gevoel van vingertoppen in elke stap sluipt de eenzaamheid naderbij onbelast in een weidse gebaren, verandert adem in koele regen, een geschenk van wolken, in een donzig bed dat alleen voor minnaars is geschapen te bevolken om hun loflied te vertolken, wat verder stond kwam langzaam dichterbij maar wel op de tast…

verhalen, soms hoopvol en soms ontluisterend verhalend leggen fantasieën onwrikbaar vast, verleiding door de zwaartekracht, een mantel die iedereen past de zwartste aarde in te ruilen, kiemzucht als begeerte reikt tot alles wat het altijd al najoeg in een wederkerend labyrint waarop iedereen op wacht daaruit te ontsnappen op de tast…

wij hadden niets afgesproken zij zou nachts niet komen spoken met een streel of vaag schreeuwen om mij iets over haar bestaan te laten weten zij is er gewoon want sinds haar verscheiden heb ik mij niet van haar kunnen bevrijden waar zij vroeger altijd bij me was is dat nu zelfs bijna letterlijk op de tast ze kijkt me aan…

Waar daagt de horizon voor ogen die verloren dwalen in hun eigen zicht vroeg ze me zwijgend en ik zei: in de beelden van voorbij Wat zoeken handen in het schemer als er enkel leegte ligt was haar vraag voordat ze ging en ik zei: herinnering.…

vingertoppen voelen zandkorrels aan steen, hoe leven kleeft voelen ribbels aan een stof die warmte geeft vingertoppen die langs muren in het duister tasten licht ontdekken het maakt handomdraaiend leven zichtbaar in een flits dat even hecht…

En op de tast is zij De straat toen uitgelopen...…

Herinneringen die mij steeds in pijn doen verdwalen breng ik op een verdwaalde plek waar ik ze nooit zal ophalen ik wil er ook niet naar zoeken vooral als ik daar morgen voor moet opdoeken omdat hier en nu op ons pad is gekomen en vandaag ons weer totaal verrast jij pakt mijn hand samen op de tast kunnen we de weg wel…

hij ging zijn weg tastend met woorden naar mensen terug luisteren leert hij leefde alleen in volle vrede…

't Is de drank die je Platlegt dag aan dag, Je hersens ketent, Uitdroogt en in het Slot gooit - en jij Maar denken dat je door Haar bevrijd wordt Van je te zware last - En nu ook je ogen het begeven In 't aardedonker van de dag Kun je uitsluitend verder op de tast…

Soms weet ik de weg niet zo goed en ga op de tast raak zwijgend letters met vingertoppen die soms ongeduldig spreken wat menigeen nooit zal verstaan…

Ik taste in het duister, zoekend naar jou hand. In mijn hoofd gefluister, hij is nu in Gods land. Ik deed mijn ogen open, en zag jou bed weer staan. Ik voelde tranen lopen, ik moest alleen verder gaan. Ik kan het niet bevatten, wat dit met mij doet. Ben je nu niet eenzaam, of gaat het je goed.…

Ik kan het zien, en het kan Mij tasten, hoe ik haar voor Haar, neig naar de wind, en In de wind, het hoor, hoor roeren, Een aangrijpen, lurven, lengte, Engte, begeerte, vernieuwing, Ik ben het, en ik sta.…

In een wereld die van aaibaarheid overloopt verbeeld ik mij Het Paradijs aan te raken geen wind, wel zon, stabiele temperatuur en veel, heel veel aardige, zeer aardige mensen, bijna aaibaar Ik luister naar hun stemmen bijna fluisterend omfloerst beelden besprekend in de tuin biertjes bestellend op het terras Ik besef me door die wat grauwe…

wie zoekt die vindt mijn handen tasten in het niets op zoek naar u wie zoekt die vindt naar blind vertrouwen stoot zijn hoofd net als ik nu wie zoekt die vindt maar horendol en doof op dom geluk en dendert door vergeet te tasten rustig tasten voelt te luisteren fluisterzacht tast mijn geest mijn blind vertrouwen hoort mijn hart…

Jij zegt, jij zegt Ik zeg, ik zeg Wij zwijgen stom Jij luistert, jij luistert Ik luister, ik luister Wij blijven doof Jij kijkt, jij kijkt Ik kijk, ik kijk Wij staren blind Jij proeft, jij proeft Ik proef, ik proef Een bittere pil Jij tast, jij tast Ik tast, ik tast Geen houvast Wij praten maar Communiceren niet Zien en horen…

ik wil leven als een vlieger los maar toch ook vast wil me verliezen in de lucht en naar huis weer op de tast laat me zwieren als een vlieger los maar toch ook vast ´k wil me verliezen in de lucht maar terug weer op de tast…

Maar dan bij het ontwaken, telkens weer Doet de werkelijkheid zo zeer Dan weet ik: jij bent zover hiervandaan en tast ik verder in het duister.. nietswetend over jou bestaan…

in mijn brein lijkt het minder bevolkt neemt na ieder afscheid de woeste leegte toe steeds meer tast ik mis op zoek naar leven van dierbaren, geliefden durf soms hun namen niet meer noemen…

Volhardend geloof is een steenachtig pad, dat zich slingert tussen woeste doornstruiken. De stem van een steeds jong blijvend kuiken' roept de wandelaar naar de Hemelse stad. Een lastige bult of verraderlijk gat zal menigmaal plotseling opduiken, terwijl ogen al de einderglans ruiken. Raadgevend klinkt een verborgen molenrad: "Mijn water…

In het donker van mijn gedachten ben je woorden die het licht verzinnen. In het licht van mijn fantasie ben je eenzaam mijn verhaal dat ik niet vertel omdat mijn woorden nog eenzamer zijn dan elke kleur die op jou lijkt en je altijd laat verdwijnen als je naam weer begint met de echo die de liefde weer bang zal…

In zijn droom tast hij naar haar en ook de nacht zoekt -- waar ze zich verschuilt.…

in een vlucht vol fantasieën rees ik gewichtloos boven mijn lichaam uit ik zweefde alsof ik in een extase leefde kronkelend, naakt begaf ik mij op een groene maagdelijke weide tussen vonkelende sterren baadde ik gewillig in exotische hittegolven gepassioneerd en vurig taste ik toe…

zo tastbaar worden besloten ligt in deze zin waarin ik nog kind was in de vergane tijd van mijn geboortehuis wakend in de tijd zag ik stil op gebonden aan het heden sta ik en hoor verre gezangen ten prooi aan het honende gehuil eeuwen zijn spoorloos heen gegaan verloren in het kosmisch gewelf eenzamer werd het in een hulploos tasten…

voor iets van geluk verdroeg hij haar warmte op zijn huid met de zachtheid in zijn handen de tranen op de lippen en 't zout voor in de wonden alles is beter dan verdraagzaamheid veinzen soms komt het geluk simpel binnen handbereik wat let je…

herinnering, mijn identiteit Jouw verlangen, jouw verrukking is ook mijn emotie, mijn behoefte mijn reden van bestaan De liefde die jou omarmt verwarmt ook mij, de liefde die jij mist, bedroeft ook mij Met jou volg ik de keuzes die jij maakt, ongeacht welke keuzes ikzelf zou maken Jouw verwarring, jouw zoeken verwart mij, laat mij tasten…

de winterregen ligt op elke schaduw tast de kleuren af…

Zoekend in de nacht op de tast naar je gelaat is het slechts leegte wat ik voel geen teken van aanwezigheid maar een muur van intens verdriet niet door heen te komen afgesloten van jou, lief kind iedere nacht zoekend naar jou blijven tasten in de leegte van de nacht mijn dochter, ik mis je zo mis jij mij ook raak mij dan aan…

Tast waar het ligt en gloeit gij zult het laten vallen, Tast waar het niet en brandt zo is het om te mallen. De liefde, zoete jeugd! is "ik en weet niet wat". Zij dient of dient u niet, naar dat zij wordt gevat.…