Alle inzendingen over troostende woorden

het onverwachte verdriet, de troostende woorden, pijn die werd weggekust. Het verdriet is nu, jaren later, niet meer onverwacht, geen troostende woorden de pijn die blijft. Het is allemaal voorbij, ik kan er alleen, nog maar van dromen...…

Ik voel je niet Aan mijn zij Ik voel je behoefte Aan mij Aan een warme blik Een lief gebaar Troostende woorden Een streling Zomaar Maar ik mis je Aan mijn zij Ik mis samen Zij aan zij…

Je mist haar aanwezigheid, de lieve woorden, de troostende woorden, maar ook de rake woorden Je mist haar aanwezigheid, ook al is ze er nog, lijkt het of ze er niet is, Je ziet ze nog, maar toch zie je ze niet, Je hoort haar nog, maar toch hoor je haar niet Je mist haar aanwezigheid.…

Troostende woorden, hoe lief of goed ook bedoeld Niemand kan voelen wat jij de afgelopen tijd hebt gevoeld Wil laten weten dat ik meeleef en er ook voor je wil zijn, zou willen dat ik het kon verlichten die vreselijk pijn Als je behoefte hebt aan iemand om je heen laat het me weten, je staat niet alleen Sterkte…

IJler dan de mist om je heen ruisen troostende woorden als duurzame echo’s om je heen sluit je oren open je hart alleen daar wordt de kwetsbaarheid dunner en dunner en de stilte zij luistert…

Kunnen tedere, troostende woorden aan de oppervlakte komen via gebogen schouders en lange tenen? Of voorgoed in het verleden verdwenen?…

Een wijs advies een troostend woord, wordt door ieder graag gehoord. Wie kent er geen,een eenzaam mens, die heeft het bovenstaand als wens. Een beetje aandacht, kort en fijn, jij ook zou eenzaam kunnen zijn. Dus kijk eens op, en om je heen, er zijn veel mensen echt alleen.…

ik proef aan je tranen om wie je huilt ik zie aan je ogen waarom lees van mijn lippen troostende woorden het was al zo vaak andersom ik voel aan je hart om wie je weent ik merk aan je zuchten waardoor rust op mijn schouders maar even uit jij leende ze mij ook daarvoor…

Als je herinneringen en het leven dat je kent vervagen Je luisterende oor en troostende woorden zijn verslagen Houd ik je hand vast en zingen we samen Zie ik weer even je stralende ogen en kunnen we de dementie samen dragen…

Mijn stem sprak zacht, de troostende woorden. En in jouw bedroefde ogen, zag ik weer een begin van hoop gloren. Ik kwam die dag, zomaar toevallig langsgelopen. Eigenlijk was ik zelf, op weg naar niets. Maar heb toen wel een stukje pijn van jou, met mij meegenomen. Op dat moment betekende ik, als mens voor iemand daadwerkelijk iets.…

in het diepst van haar hart ligt ongrijpbaar verlangen verdriet van een leven tranen gehuild geluk ontglipt haar gesloten handen dat ene moment in liefde gekend waar zacht gefluister troostende woorden haar nachten kleurden in wit satijn…

wie fluistert de dichter weer troostende woorden in als zinnen voortdurend beslaan wie houdt het net vast onder de woorddanser wanneer het ritme weer weg is wie reist mee in het oude hoofd waar de chaos steeds meer toeslaat woorden almaar dunner worden tot de zin ontbreekt…

tastend naar jouw woorden want de mijne ben ik kwijt…

een knuffel voor jou, mijn lief een troostend woord en een arm om jou heen wil je even laten weten, laat je nooit alleen samen moeten we het verwerken dit imense verdriet en eenvoudig is dat niet... ik geef je een knuffel en hou je stevig vast ik zou zo graag de pijn verzachten maar dat kan ik niet...…

aan een troostend woord van een vriend.... soms een arm om je heen, ook al heb je die niet verdiend.... soms zeg je dingen die je niet zo bedoelt... soms zijn er dingen, die je niet uitspreekt, alleen voelt. Soms heb je behoefte aan aai door je haar.... soms alleen aan een piepklein gebaar.…

striemende woorden vlijmscherp snijdend, grove leugens immens verdriet in stilte lijdend zilte tranen stil vergoten, eigen gevoelens buiten gesloten troostende woorden gefluisterd diep in de nacht, opnieuw vertrouwen opbouwend langzaam en zacht schuchtere glimlach betraande ogen, er bovenop komen jouw eigen vermogen…

Kon ik je maar helpen je een troostend woord geven waarom moet je dit meemaken zo is het toch geen leven treiteren op msn en op school dat heb je niet verdiend je hebt al zoveel meegemaakt en niemand die het wil zien maar woorden maken kinderen blind denkend dat ze alles kunnen zeggen ze weten niet wat ze anderen aandoen door vijandschap…

Vang de bladeren die vallen, De grond los van zijn natuur, omgeven door troostende woorden, een vriendschap o zo puur. Bloesems vervuld van pracht en schoon, Het leven dat zo mooi kan zijn, Maar dat alles is niks waard, Als je geen vriend kan zijn.…

Toch voel ik jouw aanwezigheid Ik zou alles doen, alles Om jouw stem nog een keer te horen Ik wil jouw troostende woorden, Papa Maar je bent alweer Verdwenen, Daar achter de wolken En ik? Ik zie geen sterren Enkel een donkere zomerlucht…

Je hart gaat als een dolle te keer Je lieve moeder is niet meer En ondanks troostende woorden van iedereen om je heen Denk je, ik los het zelf wel op….. alleen Maar je ziet dat niet alleen jij het bent die lijdt Ook anderen om je heen vergeten even de tijd Iets wonderlijks moois kan dan ontstaan Een hereniging, een band komt dan spontaan…

Dan komt er een troostend woord van iemand van wie je het nooit had verwacht. En verder zal alles blijven bij het oude. ---------------------------------------------- uit: 'De droom van een robot', 1976.…

Alleen met je gedachten Verlaten langs het spoor ‘je was een slechte jongen’ fluistert de duivel in je oor dan op een wolk een geüniformde engel in blauw pak met de troostende woorden ‘De NS heeft vertraging, sorry voor het ongemak’…

Ik vraag alleen maar om een troostend woord en een warme arm om me heen. Iemand die me aanhoort en met me meeleeft, want ik voel me soms toch zo alleen.…

We vinden hier geen zin, geen troostend woord en toch draait veel op deze dwaze wereld voort. Lieve Annick, blijf hen nabij die om je treuren en leef in 't licht, hoe donker ook de tijd die komt haast alles zal gaan kleuren.…

Hoe vredig kan het dwalen tussen graven zijn zoekend naar geliefden de dood in namen uitgehouwen verweerde muren omsluiten liefdevol hun dierbaren stille najaarswolken hangen zwaar van regen over aangeharkte paden zelfs de stille wijsheid van de oude bomen traag bewegend in najaarswind laat troostende woorden los het zijn woorden…

Maar helpt mijn luisteren en meegevoel mijn aandacht en mijn troostend woord mijn aanwezigheid of geschreven tekst Kan ik daardoor jouw ellende verdrijven....? Alles, ja echt alles zou ik willen doen om een atoompje van je verdriet en zorgen al was het maar voor een tijdje, in een diepe kast ver weg te borgen.…

Maar ik besef wel dat ik niet de ambitie, het lijf, de uitstraling, de gladde huid, de D-cup, de lenigheid, het inlevingsvermogen, het libido, de troostende woorden, de kunst om een zweepje te hanteren, de zin om een dergelijk beroep te overwegen heb. Ik blijf gewoon sparen, gedichtjes schrijven schilderen en geen vreemde mannen.…

Troostende woorden van “het komt wel weer goed” Ze verwachten van mij dat ik sterk zal zijn Ziet niemand dan het leed in mij .... Voelt niemand dan mijn helse pijn ? Een maatje om lief te hebben, maak het dragelijk voor mij, Verzacht de pijn die ik voel nu ik haar zo moet missen.…

Troostende woorden van “het komt wel weer goed” Ze verwachten van mij dat ik sterk zal zijn Ziet niemand dan het leed in mij... Voelt niemand dan mijn helse pijn ? Een maatje om lief te hebben, maak het dragelijk voor mij, verzacht de pijn die ik voel nu ik haar zo moet missen.…

Plots rinkelt een fietsbel op verwijtende toon een deur slaat dicht voetstappen bij de buren op straat huilt een kind er klinkt geen troostend woord. Dat hoor,- en voel je je denkt aan je eerste verdriet, onrecht wat je overkwam nog levend in je.…