Alle inzendingen over twijgje

Een wit twijgje breekt en vliedt door het grijs water het water dat klaagt.…

Gebroken, net niet. Meer dan gebogen, geknakt. Geknakt door teleurstellingen, de vele pijn. Een zwaar gewicht dragend. Net niet gebroken en weer doorgaan, doorgaan tot het ooit breken zal.…

Het twijgje dat wijkt. De struik die buigt. De stille struik die het prille nest beschermt en beschut.…

'n Twijgje wind slechts speelde met het laatste blad van de bijna naakte boom, die eenzaam, verloren haast en half verdronken, zich oprichtte uit laag hangende dauw, over wat bij helder zijn een weiland bleek.…

Een duif had in 't begin een simpel baantje Hij nam gewoon een twijgje in de bek Begon zijn grote wereldvredetrek En als-ie oud was streek-ie stil het vaantje Nu doemt de rugzakduif op uit de mist Als was hij luchtvervuilingsterrorist…

Je kent je eigen schaduw niet meer hoe je leunde tegen een boom keek, naar het neergelegde beeld mijn droom, mijn mooie droom je bent een glazen twijgje nu de zon schijnt bijna door je heen een schrale schaduw aarzelt alsof het lichaam reeds verdween.…

drie oude stronken kijken mij aan met hun noestige doorleefdheid jaren leefden zij van twijgje tot woudreus zij waren goede buren ik hoor hun verhalen over kabouters, vogels elfen en reeën drie oude vrienden die ooit langzaam groeiden in het Deemsterwoud…

Je kunt in de wei uit een melkweg van wit één takje fluitekruid plukken om thuis in een vaasje te zetten en van dat takje één twijgje afbreken en daarvan één steeltje en daarvan één bloempje en van dat bloempje één pointe van het godganse pointillisme.…

Het twijgje zweeg in alle talen het moest als eerste tol betalen aan hen die de moederstammen met grof geweld moesten omhalen en terwijl het vogelengezang verstomde lag onder hem het ongeboren kleinood ongewild slachtoffer van zinloos geweld maar de weg kwam erbij besluit aldus vertwijfeld vroeg men waar blijft de mus…

ik was daar waar de wind nog ijlend giert over het lege land mij overslaat omdat ik niet buig maar als een twijgje zwiep tot zijn verdriet ik sla niet terug in nog geborgen zijn maar kies de rust van je achilleshiel om hoger op te komen in mijn bomendroom tast ik jouw luwte af wortel tussen struik en gras ooit zullen wij in…

De lichte ruk waardoor het twijgje vruchten lost, en veert, en zich zo snel door huid kan boren, kleine weerhaak, groengepunt.…

Hoezeer wens ik, dat in jouw diepste binnen het gevoel van winter zal verdwijnen of dat het wordt zoals Vivaldi in tonen van muziek door het koude jaargetijde de zon kan laten schijnen en dat je weer mag zien, dat de kale beuk nog steeds de kleine vogeltjes op haar takken draagt elk bevroren twijgje hunkerend in een vergezicht zich buigt…

veldfles op wat maanstof maakt met haar vingers een bolletje modder -De waterspreuk graag Terwijl hij de woorden spreekt gooit ze het bolletje in de krater Waar het de zijkant raakt spuit even later een bronfontein Iedereen loopt er naar toe om te drinken De krater vult zich ras met helder water Vlak bij de waterkrater plant zij een twijgje…

In mijn hofje voel ik me vrij van tuinieren word ik blij het is hobby voor iedere dag ik wroet in de aarde met een lach ik werk met schep en heggenschaar snoei een takje hier, een twijgje daar net als mijn opa vroeger deed die kon het goed, als je dat maar weet ik hou zoveel van bloem en plant ik graaf met mijn handen in het zand en soms…

Waar twee zich kussen voor de eerste maal, zweeft lang op dat plekje als een hemelstraal; lang geurt daar het mos; zwoel aêmt er de lucht, wen ieder twijgje als van weelde zucht.…

realiteit als 'n wolk van stof die zonder onderscheid de wereld overdekt met 'n laagje zand niet buiten, maar van binnen zit een wants die ons verveeld maakt, moe en tweedehands de chocoladekoppen van de krant die honderdduizend keer voor de klandizie gedrukt zijn, overschreeuwen onze visie blinderen 't oor, verschrompelen de plant het tere twijgje…

met slechts één doel God is liefde en brengt de mensen bij elkaar Om alle onmenselijkheid en polarisatie te doorbeken Waar communicatie niet meer mogelijk is schuilt 't gevaar Kunstlicht vloekt met daglicht - men zegt - ze zijn afgeweken Als bloemen treurig en slap die in dorre aarde vallen Gelijk een boom met kale takken waaraan geen twijgje…

een verdeelde glibberige straat de donkere ronde stenen glanzen tot ver langs de wegen, met in 't nachtelijk licht een wit gepoederd gezicht, ze draagt een zwart mondkapje in 't flakkerend schijnsel van de straatlantaarn; spookachtig belicht links een omgehakte boom waar geen twijgje is blijven hangen in de oneindige duisternis;…

scheuten groen maar de afbreuk is gedaan winter vlakt de schade uit treurwilg is zo uit balans berk is geen therapeut lente brengt weer nieuwe hoop nieuwe spruiten groeien neer nieuwe mensen lopen langs en daar gaat de cirkel weer elke dag loop ik er langs en treur met de wilg mee denk wat is het slecht verdeeld en neem weer een twijgje…