Alle inzendingen over vederlicht vers

Een vederlicht vers om jou te groeten om de dagen te kleuren met regengeuren met heimwee naar lente en vogelenzang. Een vederlicht vers om jou te zeggen dat het leven toch goed is vol betekenis ondanks zoveel zorgen er is samenhang.…

Ongrijpbaar als de tijd sluimeren gedachten door naakte vingers even fragiel als ochtenddauw na eindeloze nacht waar dromen op zich lieten wachten hoorde hij haar in zijn ziel ver vederlicht ver verder dan een fluistering kan dragen…

als adem witte wolken waait langs lusteloze luchten dan dampt prachtig przewalski paard van vogelvrije vluchten als aarde groene grassen geeft met machtig mooie mossen dan drinkt de vliegensvlugge vink bij bont beboomde bossen als avond rode ruikers ruilt voor vederlichte veren dan danst de zomerzotte zwaan met maanverlichte meren…

op een stil terras drink ik koffie een duif scharrelt in de buurt van mijn voeten ik vlieg achterwaarts en zie de handpalmen van mijn vader in de vorm van een klein nest waarin een witte duif is thuis gekomen teder strelen zijn vingers de vederlichte veren je bent mijn mooie snelle duifje roerloos luistert duif naar de zachte stem…

Uit het dorp komen de lichten aanwandelen geesten uit kerken en hoeves geen keuze voor een richting schijnsels zonder schaduw ergens loeit nog een vergeten koe de kille winterdagen in een landweg rust zonder passerende last - wat voorbijtrekt is vederlicht - ver weg blijft een illusie achter op zolder staan de schapen geschoren en dicht…

dit schitterend talent hoe vederlicht vloeit veer en inkt de streling van mijn hand die zich gewillig leiden laat gaat boven mijn verstand.…

Speelse, zachte dons dwarrelt in onze harten liefdevol gestoei…

vlinders dansen een vederlichte sonate door jouw zachtverlichtte ziel niet traceerbaar zonder choreografie dwarrelend door jouw gedachten kleine elfjes de tinkelende voetjes slechts in een vluchtige aanraking met de bodem van het onbewuste maar waar zij raken bloeit op de warme gedachte besprenkeld met zoete nectar gesponnen cocons verlaten…

teer bloesemt de tijd op roze vleugelwoorden van een liefdeslied…

Vederlichte vlinder in de nacht Wit verlicht door het donkere pad Gefladder voor de maan op zijn wenken De vederlichte trilgeuren Aanlokkelijk tot in den treuren zullen schenken Met veren voelsprieten Zuigend nectar tot de morgenstond Die nacht van stuifmeel schietend genieten Vruchtbaar en bloesemrijk toen de omgekeerde dagenraad ontstond…

vederlicht is het veder vederlicht een vederlichte bevalling dit gedicht…

de god van de dood legt de luchthartige veer op de weegschaal neemt behoedzaam het hart plaatst het naast de veer het hart houdt zich vast Anubis schudt mismoedig het hoofd: hart je hebt zwaar getild aan je bestaan je legt teveel gewicht in de schaal enkel het hart, het vederlichte viert de lichtheid van de dood…

geen veer in de weg liggen in de lucht…

Zonder randen, zonder bodem, ben ik vederlicht. ..met mijn ogen dicht, vlieg ik in het ledige, met mijn vleugels van devotie, diep in mijn emotie, zonder voorbestemde route. Zonder randen, zonder bodem, ben ik vederlicht.…

vandaag is helemaal blauw het blauwe blue blauw stil blauw voorafgegaan de lucht op deze lentedag weerkaatst in kabbelend water een mengeling grauw en wit en het blauwe blue blauw nestelt in veren van de kirrende stadsduif op zoek naar een droompaleis niet verdronken of vervlogen maar vederlicht dichtbij…

Ik weet niet wat ik denken moet. Ik weet niet wat ik missen moet. Ik weet niet wat ik voelen moet. Eén ding weet ik zeker dat leven zonder jou pijn doet.…

Liefde is wat ik voor je voel. Dichten met maar één doel. Schrijven wat mijn hart nu zegt. Ik mis je zo en mijn gemis is echt.…

Missen doe ik je de hele dag. Missen tot ik bijna ween. Missen vanaf de dag dat ik je zag. Missen en aan je denken, met zijn tweeën en toch alleen.…

Zilver glansde de maan aan de donkere hemel met in mijn ogen het licht van jouw zon dat me vandaag toe lachte ik was niet moe bij het naar bed gaan Schurkte me dromerig onder het dekbed dat zich vederlicht vulde met jouw liefde van jou houden is niet zo moeilijk zelfs al ben je ver en voor mij onbereikbaar daar zo boven je glimlach…

ver weg in de staalblauwe lucht zingt een lied een deerne schoon als ochtendnevel danst in vroege sterren, haar vederlichte rokken ruiken kruidig en handen met passie onherkenbaar verkeer raast versnellend onheilspellend een wisse dood tegemoet, maar niemand neemt de tijd om ook maar ergens bij stil te staan…

Een wonder zo teder en klein Vragend om jullie handen die haar bodem zullen zijn Doch, het bereik van haar invloed Is als de veder die het water kringen doet Veel warmte gewenst die zal vloeien Door jullie lichaam als zij jullie zal boeien.....…

vederlicht klinken de woorden die jij opleest van donker papier ze horen anders omdat je handen ze sturen met esoterische gebaren de kleuren in je blik en hun intensiteit doen diepgaand begeleid je streelt niet nog beveel je maar wij worden schokkend diep geraakt juist op die plaatsen waar panische onzekerheden leeftijd…

Vederlicht op de maan zweeft zij gestraald in zicht vangt sterren spreekt haar wensen in verte laat zich gaan wie zal haar verstaan in toekomst of verleden…

de voeten wijzen mij de weg naar optimisme hoop stut vertrouwen in een toekomst met zonnige bewijzen gestaafd ik observeer kikkers zorgeloos hun meiconcert ten beste gevend zie geïrriteerde kieviten buitelen reigers klapwieken naar rust en geborgenheid scholeksters ruziën vaardig vliegend eindeloos het mensdom imiterend bevrijd van hoofdpijn…

lichtvoetig treed zij voor het voetlicht danst zichzelf tot gevleugelde zwaan reikhalzend vliegt zij voorbij de werkelijkheid en waan van dit aardse bestaan alle ogen, op haar gericht tot het doek valt en zij eenzaam huiswaarts gaat in een nacht zonder licht thuis toont de spiegel haar vermoeide gezicht de weegschaal kroont haar tot…

tijd vereeuwigd in het oneindig verbonden zijn aan een lijn van sterren beelden die verschijnen in vergeten flitsen van liefde bliksem donder bewegen je gezicht in je slaap een zucht ik voel de lucht je adem warm me tussen sterke armen en draai mijn hoofd naar het licht van de sterren die zweven om ons kussen…

de dag ontdooit in het onrijpe natuurschoon waarin zich het ijs kwijtraakt aan het water het lost op voor mijn ogen in de stralen van de goudglooiende zon glinsterend dansend de morgen in lichterlaaie zettend de minnelijke ochtendstond die mij aankijkt en ondergaat in een bloesemende middag vederlicht voel ik mij aangekomen waar…

Pluimpje van een vogel Zwevend in de woeste wind Dalend in mijn ziel…

Een veertje door de wind gedragen valt neer op mijn hand na een zwerftocht van vele dagen is zij bij mij beland dan laat zij zich weer tillen alsof zij wil dansen op de wind ik laat haar gaan had ik ooit anders gedaan?…

soms is het er weer in mijn zoldergrot tussen de uitgehangen was voorzien van spijtoptanten dat grijsblauwe schijnsel door 'n ontijdige poort dan kijk ik een film in de bek -tanig en tandig- zoals dat past bij verbazing en misschien ook onbegrip laat ik het geen metafoor noemen maar een meteoor uit zelfverzonnen ruimte ploffend…