Alle inzendingen over verharding

Je loopt weer rond te vloeken het kleinste voorval irriteert je en wij voelen ons verstrakken onze spieren gespannen als een pantser om ons. Je loopt weer rond te stampen je vuisten gebald en wij kruipen in onze schulp. Onze harten bonzen door jou en om jou en steeds minder voor jou.…

Het fluisteren was jij al gauw verleerd Maar had die houding snel aangenomen Als een vreemde meedogenloos hard Zomaar op een dag mee thuisgekomen De aanhaling afgewezen ongewenst Je blik sprak afschuw in vele delen Het boek was uit zoals je gruwend zei Ik zou met jou nooit meer liefde delen Alles overpeinzend vraag ik mij nu af Mijn tranen…

gewoon als haarzelf wist ze zachtjes te doorboren wat jou verhardde…

de landweg is weg het grindpad is weg de zandweg is weg snel weg voor de snelweg wij snellen weg via de verharde weg naar nergensthuis…

wanneer stilte jou niets meer vraagt het dwarrelen aan de bomen staakt herfst een steen keilt over het water onbeschermd en bedoeld voor later schrijf je dan nog in de taal van liefde of doe je, geveld, je dromen dicht windverloren door al wat griefde in de magerte van dit vergezicht zal winter koude stemmen brengen een rouwband dragen…

Ik haat deze wereld Die geen wens nog uit doet komen Die harde maatschappij Zij vergiftigt al mijn dromen Ik gruwel van de mensen Die zichzelf zo mooi zien staan Die vrienden selecteren Op een koophuis en een baan Ik kan niets meer waarderen Zie de fouten die er zijn Irriteer mij aan een houding Ook al is die nog zo klein Verbrand…

een wervelwind van woorden, waarden, wensen, verwarring en verharding De theatertour "VERWHARD" van Berry Lussenburg ook; een onvergetelijke laatste voorstelling!…

Regen verdicht mijn zicht en haar kilte omwortelt mijn gemoed Ik verhout tot alleen mezelf en wacht achter verharde bast op lente…

Hoe zacht was het mos onder onze voeten toen wij hand in hand het pad betraden dat ons leidde naar een land waar enkel wij de beelden van herkenden hoe warm voelde het zand waar we vol verwondering een rustplaats vonden voor verlangen zeg me lief of je dat nog weet nu de weg bevroren is en scherpe stenen ons verwonden…

Kaal en kil is het hier en stalen gezichten kijken mij aan. De straat is bijna leeg, ik zie verchroomde lichamen, omhulsels die glinsteren. Glazen ogen zonder uitdrukking in een blikken ritme gevangen. Hol klinkt elke beweging en ieder gebaar is bevroren. Terwijl de lippen vastgeklonken zijn op het glanzende metaal kan ik hun in beton…

Het kost de partners wereldwijd miljarden en zal de handel onderling verharden, want fikse tegenacties staan gepland. Ook voor Europa is de maat nu vol. Dus pas maar op voor spijkerbroekentol!…

Verhard door een pijnloos leven. We hebben veel liever een god van goud En alle monniken zijn oud.…

Verhard en ondoordringbaar is mijn chitine. Barricades te hoog om te veroveren. Mijn hart, verborgen achter een wand van gekwetste dagen. Herinneringen die geen herinneringen mogen zijn, doen zich te goed aan open wonden die niet willen helen.…

ik mis de open tuin en dito achterdeur waardoor de buuv' - ik geef het toe soms vond ik haar een oude zeur - na een bescheiden klop naar binnen liep en vroeg moet jij ook nog wat van de bakker schat of dat moment waarop ze zei: m'n lieve kind je werkt te hard zeg weet je wat ik vraag de buurman even of hij morgen ook jouw straatje…

gewoongeraakt aan het schofferen van mensen zijn wij gepantserd gebruiken we meer dan woorden als wapens tot verweer kromgegroeid van steevast tegen de wind inlopen zien wij de aarde snel dichterbij komen ik noem het de zwaartekracht van het leven van alle dag waar wij het nog levende bewijs van zijn…

Laten we zeggen Dat het meevalt in de wereld Dat er ergere dingen zijn Je zult geen geld hebben Voor die nieuwste Iphone Dat is vele malen erger Dan honger, ziekte, pijn Laten we doen Alsof het alle dagen feest is Niemand moederziel alleen verpieterd Je niet verder kijkt dan je neus lang is Iedereen de boel besodemietert Laten we zeggen…

Met het water Tot aan de lippen Of zelfs daarboven Door tegenspoed Of ongeluk Bleef ik In mezelf geloven Niets of niemand Kon mij breken Maakte dat stuk Leven Op het randje Of zelfs daar overheen Ik was het gewoon Zo aan gewend Als een tweede natuur Op den duur Niets anders Zo gekend Om hulp vragen Is zo moeilijk Dat doe je…

Wie zich door macht en status laat verblinden Weet die te vinden in de politiek. Eerst volop lof, maar allengs meer kritiek, En op den duur weet men je (t)huis te vinden. Vraag Sigrid Kaag maar wat dat met je doet, Want zuur en bitter komt vaak na het zoet.…

in een lichtflits aan de hemel vielen dode engelen ter aarde hun stemgeluid verstomde vloeide mee met onze tranen naar een niet verhard verdriet verdringen heeft geen grond is in alle eeuwigheid geketend als gesel van weergaloze liefde.…

haar verhard gemoed -als een projectiel in de lucht- is leidraad van het ballet…

natuurlijk respect voor de Nederlandse majesteit maar er is een grens vervul alstublieft lieve dichters mijn hartenwens bestudeer het verharde gezicht bij het aankomend jachtgedrag een totaal andere uitstraling des Konings geheel anders als normaliter zijn stralende lach…

Steen is geen steen in de zin van versteend Gevoelig ontvangt hij koud verhard als hij is Stel u open voor die bron van te geven warmte En bereik hem in zijn diep kloppend hart Gevoel moeiteloos zijn zijnde Energie uit oermaterie versmelt zich Met uw ongekende krachten…

ik vraag me af wanneer wordt het weer stil het geschetter beu politiek gekrakeel verhardende standpunten van wasverzachters knallende allesreinigers, rellende religies media-circus, vooraf-oranjegekte wanneer wordt het weer stil, schreeuwt een stemmetje in mij…

Verhard door de hardheid van de wereld Ontzield en ijzig koud Bedwelmd door een giftige atmosfeer Verstikt door het gebrek aan emotionele zuurstof Gevangen door een zelfgebouwde muur Vertwijfeld over wat is en wat was Verdwaald in een doolhof van gevoelens Verbannen van het liefdes licht Verloren, maar niet onbegrensd.…

Verharde wegen aangestampte paden soms een nieuwe route op blote voeten door de modder het mulle zand een hek een bord stop eigen terrein niet buiten de paden lopen honden aan de lijn maar in de verte blijft de buizerd roepen…

Zo'n twee jaar terug, u zult het nog wel weten De warmste februaridag van 't jaar Toen kusten twee stuks royalty elkaar En werd meteen een hittegolf gemeten De tijden zijn verhard - we moeten door En pram van Janet voor een nieuw record!…

als je geen muren meer ziet staan er gewoonweg doorheen loopt het je ook geen pijn meer doet en op weg naar de volgende je zonder enige zichtbare emotie het stof van je verharde lijf klopt dan is het wachten op die laatste muur die je eigen afbrokkelen zichtbaar zal maken het puin dat rest is voor de achterblijvers…

vriesrot verhard mijn woorden knoken pijnigende kou neemt bezit over mijn bevroren vijver sluit hermetisch in kout het gevrorene breekbaar gure ijzige kille haast frigide gedachten monden wakkerig uit in rillende zinnen die warmte zoeken…

Slechts één kus verwijderd van onze droom ben ik ontsnapt aan verharde grond om je mond te stillen heb ik verslikt en verzwegen slechts één lief verwijderd van de hemel dacht ik met liefde de pijn te doden maar slechts in één adem heeft de dood mijn liefde gepijnigd…

zij is een wrange mantelmeid praat niet op haar in over openheid zij wil geen schaduw om zich heen laat haar kruisbestuiven, maar pas op voor verharde vuisten onder haar werveljas sluipende artrose verstild, heel gemeen nu haar mantelwol terug naar de natuur gaat pluisbestuiving nieuw leven toelaat blaast de naakte meid, alleen .…