Alle inzendingen over vloedgolf

Daar is de vloedgolf als de doodskus van de zee die ook leven schenkt.…

Een vloedgolf van nostalgie, mijn heerlijke kindertijd.…

De mens, hij waant zich groot en important. Hij kapt de bossen, wint de mineralen, ontgint het land, bouwt dammen, graaft kanalen en denkt: ik zet de Aarde naar mijn hand. Maar zie, zíj schokt en zaait verderfenis en toont hoe klein de mens in feite is.…

Een vloedgolf van liefde kwam mij overstromen deed alles in mij bibberen, lachen en zweven was het een vloek, - of was het een zegen als vaste bezoeker kwam jij in mijn ziel wonen dagen en nachten bleef ik ook van jou dromen hoe kwam jij door een net op mijn verre wegen wij gingen door een sterke deining begeven tot meerdere liefdesgolven…

Een vloedgolf overspoelt het leven - hoe heilzaam is het godsbestuur. Dominees, imams en prelaten hebben weer heel wat goed te praten.…

Een vloedgolf, Een teken van Pijn, angst en verdriet Symbool voor hulp bieden en krijgen Het moet ooit komen. Opkroppen kan niet meer, Open je ogen en laat het gaan, Eens moet het komen Het is nooit te laat!…

Zelfs Mies Bouwman werd van stal gehaald om, in een vloedgolf van vrijgevigheid, te laten zien hoe in een mum van tijd bewogenheid in euro’s werd vertaald. Mies heeft, ook al is ze nu al oud, daar toch menig Dorp weer opgebouwd.…

na de vloedgolf dendert de grillige dood - zij klopt niet aan - ongenood de verminkte wereld binnen de zoekgeraakte zon kleurt zwart bij de verweesde aanblik van de onverbloemde rauwe dood tasten in het ontluisterende duister naar de onvindbare weg…

Het mooiste woord der Nederlandse taal. De beste sporter en het mooiste lied. En welke oliebol is favoriet? We registreerden het weer allemaal. Maar op de valreep van het jaar pas bleek: De grootste ramp viel in de laatste week.…

Sluit je ogen en val Volg die traan En glijd weg Op deze eeuwige pijn Voor de laatste keer Sluit je ogen en sterf Binnenin breekt je hart Een nog nooit ervaren pijn Neemt je in de macht Voor de laatste keer Sluit je ogen en voel De pijn stromen door je lichaam De gekmakende herinneringen Voor de laatste keer Open je ogen en…

Vloedgolf van gevoelens Rondhollend, om mijn gevoelens kwijt te kunnen, kwam ik aanvankelijk niet verder; men heeft een beperkt gezichtsveld met een beslagen bril. Het gaat altijd razendsnel, van dag tot dag; dat onvervulde gevoel, immer herkenbaar aanwezig.…

In Verweg-land heerst weeral hongersnood, er sterven duizend kinderen aan aids, er woeden honderd oorlogen, en steeds zaait een orkaan verderf, een vloedgolf dood. Wel, dat interesseert ons dus geen reet, zolang uw kat maar scharrelbrokjes eet.…

De voetbalwereld zweert bij zuiver gras Want kunst is voor de grietjes en de mietjes Een echte vent houdt niet van valse sprietjes Maar nep is uiterst link, zoals ik las: Een vloedgolf treft het hele koninkrijk Want kunstgras zet geen zoden aan de dijk…

Zondag 26 september 2004 Een zware aardbeving In de Indische Oceaan Veroorzaakte een vloedgolf Die vele landen trof 300. 000 doden Waren het gevolg Een catastrofe Die wordt gezien Als één van de ergste natuurrampen In onze geschiedenis Een vreselijke tsunami…

bewegelijk blijven als de zee meegaan met de hoge golven onderstromen aan zien komen uitrollen met lange vloedgolf deinen als het tij dat wil laten wiegen in het wiebelen razen, beuken in de stormen vloeiend glijden in de branding zo klots en kolk ik levenslang in overgave aan mijn ritme…

Een vloedgolf die het strand bereikte deed mij in ontzetting staan maar toen ik hem uiteen zag wijken keek ik 't met verbazing aan Ik zag een hand die naar mij reikte greep hem in vertrouwen aan en toen ik weer durfde kijken bleek ik op het strand te staan De grote golf was kalm geworden en ik stond daar ongedeerd door grote eerbied stil…

niksvermoedend ging ik zitten naast het net geklede gezelschap op een houten stoel in de halfronde zaal, de muziek begon: het leek alsof ik door een vloedgolf werd geraakt, ik kon nog net op tijd mijn benen schrap op de grond zetten, mijn handen versteend op mijn knieën, jammer ik werd toch weggeblazen de ruimte in en onder mij bewogen…

de vrouw van mijn weten voel ik achter oogleden stapvoets naast me gaan ebt de vloedgolf haar gedachten nemen hun eigen vlucht vliegen precies daar waar het erop aan komt mijn geweten spreekt wordt behoedzaam samengekneed die haar kloppend hart begrijpt en weet als geen ander bij wie ik hoor……

het laatste radeloze licht verzinkt in een brandende schemer het grijs te moe een opgemaakte opalen glimlach uitdrukkingsloze ogen sponzige wolken in rukwinden verdriet je voelt weinig tijdens de vloedgolf van omhelzingen je doorstaat het gewoon straks wend je je wel tot een huilende maan…

ik zou eigenlijk niet met ik moeten beginnen maar het klinkt zo lekker in de zinnen ik zag dat ik als wat begon strak nu terug naar af naar de steen die ik was zweven rond en rond het was ik waar alles opnieuw begon waar meren stil liggen bomen mee zingen in een vloedgolf van rust slaap zacht schrijf ik en rust wat uit…

Maar in de hoogste pieken komen de diepste dalen als een vloedgolf over me heen. Ik wil dat je weggaat en ik wil dat je bij me blijft. Het is zo fijn maar ik ben zo bang.…

een traan zo zuiver als een vloedgolf over m'n wang niemand die eraan ontsnappen kan mijn traan tranen zo helder brandend op m'n huid niemand kan het horen huilend zonder geluid mijn tranen huilen 1 traan en zoveel tranen een zee uit m'n ogen ik zie het maar kan het niet geloven mijn verdriet…

Een vloedgolf likt met gulzige tong en ontembare eetlust aan de troosteloze pier. En spuugt alleen het hoedje van de dame die naar een schuilplaats zocht weer op het droge.…

Vloedgolf overstroomt Noord-Holland - tsunami aan de Amstel. Walvis- met zijn vinnen en staart slaat hij de golven weg. Half gezonken boot- in de kajuit zwemmen zilvervisjes. Visser telt niet zijn jaren maar de vangst. Twee zwanen zwemmen met de golfjes mee -altijd samen.…

Een vloedgolf van smeltend rubber vertraagt voordat het vanuit mijn tenen mijn bestaan vernietigt Een ballon boven de lichten van Tokyo Brengt me naar huis…

Een vloedgolf van emoties Overspoelt mij Na ieder verwijt Na iedere snauw Ik dreig te verdrinken In een draaikolk van woede En teleurstelling Na iedere schreeuw Of duistere blik Maar zelfs als ik denk Dat ik niet verder meer zinken kan Kijk ik naar boven En zie ik door een waas van tranen Een onbewolkte hemel Ik vecht mezelf weer…

De put is rond en zwart van dode werken de vieze lucht waaiert uit : Doet adem stokken tot in de baaierd van verre streken: Overstroomde het land Schaapjes opgenomen in de nacht met de zwarte vloedgolf op de wit gekrulde vacht Geen geroep meer om te blaten om een mensenhand Wie komt ze bevrijden uit dit…

vingers vol zwarte vlekken tikken de vloedgolf op mijn lijf dwingen tot woorden en verdraaide schaduwen onder een bewolkte lucht ik zink naadloos van dag naar nacht wanneer honderd ogen van de zee mij verdoven met ijzige koude als gehuil van stilte het is niet jouw tijd die me alles vertelt noch de adem van het scherpe water…

Waar woorden star en ondoorgrondelijk blijven - O Mensch, gibt acht - slaat de goedbedoelde beklemming omhoog tegen gotisch glas-in-lood om als een vloedgolf de monden te verstommen, angst als gijzelnemer. Eén stem blijft over, de mondeloze mensen volgen in gebed. (Devoot of geknakt?)…

Ik wilde schrijven in de woordenstroom die als in een droom boven kwam drijven; vreemd hoe het begon… Het werd een vloedgolf van emoties en indrukken, waar ik me niet van los kon rukken, mezelf eigenlijk onder bedolf. Spraakwater maar dan geschreven want alleen zo heb ik mezelf nog enigszins in de hand.…