schouwburg.

niksvermoedend ging ik zitten
naast het net geklede gezelschap
op een houten stoel in de halfronde
zaal, de muziek begon:

het leek alsof ik door een vloedgolf werd
geraakt, ik kon nog net op tijd mijn benen
schrap op de grond zetten, mijn handen
versteend op mijn knieën, jammer

ik werd toch weggeblazen de ruimte in
en onder mij bewogen de sparren de eiken
als gekken en het drama van het menszijn

werd aan mij geopenbaard evenals de goden
die zich ermee gingen bemoeien.

na afloop kon men mij opdweilen
overdonderend applaus nog,

ik liet een traan achter op de rode loper
en zag de wereld verbaasd en wonderlijk

aan, toen ik eenmaal buiten stond, nog trillend
van wat ik zojuist had meegemaakt-

in een ander licht liep ik naar huis.

concert muziek vloedgolf

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 7 stemmen 329