Alle inzendingen over vriesganzen wintertijd trekvogels storm getijden hemel Noord Zuid getijden vlucht valavond

in verschillende getijden een open hemel startsein van een verre vlucht 't kompas naar een Zuidwaartse, voedzame warme jas.…

Tot in de donkerste spelonken Van levens alverlorenheid Heeft mij uw zuiver licht geblonken, Mij uw gedachtenis verblijd. Nog uit mijn bitterste uren klonken De woorden op aan u gewijd. Gij waart mijn heul, mijn troost, - gij zijt De enige toevlucht, mij geschonken. Nu is dan ’t ogenblik gekomen, Dat we aan de nieuwe morgen staan, En de…

Onbeschrijfelijk weldadig is het, uw genegenheid in ons innigst uur genadig over mij te zien gespreid, is het, in de kalme landen waar gij zorgend zijt, te gaan,- is het, aan de wijde stranden van uw klaar geluk te staan. In de stilgelegen dagen, waar het leven mij gebeurt, heeft uw licht in mij gedragen, ieder ogenblik gekleurd, mij verhelderend…

Wij zagen hoe de hemel, bleek en ver, over de gevels week van de ons omringende gebouwen. De gave stammen, vast en rond, van olmen stegen uit de grond en hoog, om de verspreide kronen, zagen wij voorjaarsvogels al de uitgebreide schemerhal met hunne omzwervingen bewonen.…

De branding rolt een fluwelen muur in golven van vierentwintig uur guur is het strand, eb trekt het open voorbije tijden zullen wegglijden gebeten door de tand der getijden rijden ze de stormen, ze waaien luid over wereldzeeën van noord naar zuid een flikkering in de mist, een belofte van knarsend bitterhelder zonlicht dat het land droogstoft…

In mijn hoofd zit jij daar nog, om ons waait de wind – van jouw verhalen.…

Vanzelfsprekend vliegt de trekvogel van Noord naar Zuid geen twijfel die hem gevangen houdt hij is sterk laat los en vliegt vooruit vuur smeult in zijn ogen ik zie mijn schaduw twinkelen alles verandert als je landt in mijn gedachten…

Mensen van ons Hoge Noorden. Geurt Busser schildert. Lutz Jacobi inspireert. Hij met waterverf. Zij met woorden. Zo beschermen zij onze Wadden. Wereld van getijden. Land van zand en eilanden. Zee van licht.…

nog zoveel jaren lang zullen wij buitelen in de nieuwe getijden van onze gedachtegang uit schemering en duister zijn ze in komen en keren zo zwierig mooi opgerezen goudfonkelen nu in onze tijd zo warm en dichtbij in lichtend mooi verlangen…

de zee verwacht mij vandaag om mijn liefde te strelen als ik haar daar naar toe draag kunnen blonde lokken spelen er kleeft zand aan mijn voeten kruipend omhoog, ziltig gehecht kom eb en vloed even groeten opdat het woord wordt gezegd op de grens van mijn land beweegt even de horizon gedachten hebben het bemand maar ruikt zij, net…

de sporen in het zand die ik gisteren zette zijn vannacht verwaaid zou ik ze willen zoeken de wind die nam ze mee de vloedlijn kruipt omhoog als ik langs het strand loop ik weet van de getijden die mij nog steeds verrassen als onvoorziene golven mij meesleuren hoe kan ik weten of ik aan het einde van de de dag de Avondster begroeten…

In dit alles Wil ik zijn In dit moment Wil ik zijn Woorden vertragen Het oneindige denken Dit moment vergaat Voor ik me kan bedenken Moment tot moment Bewustzijn vergaat De eeuwige beweging Komt en gaat Het licht komt tot mij Zindering van het nu Verlaat me en verlos me Ik kom tot u…

Leven en dood ziekte en lijden hebben hun plaats binnen de periodiciteit zoveel wat we ervaren heeft twee polen zoals dag en nacht donker en licht hitte en kou zo raakt eb de vloed ook nooit kwijt we kunnen het eenvoudigweg niet verklaren het ligt verscholen in wat wij steeds waarnemen als het keren van het tij…

zoeken over de grens van de schaduw is een wens het blijft bij een schuchtere verbeelding van ravijnen die ik vul met goden of te zoete rozijnen soms schep ik een verduisterd einde, opgaan in niets van al het zijnde zo bewegen mijn getijden als liefde en verlies van vermijden of bezitten het is maar net hoe het gemoed…

zullen dagen lengen wanneer de zomer een regenjas draagt worden nachten korter wanneer ogen niet omzien naar uren die tussen zon en maan verbleken luiden klokken de lauden in of worden korte metten gemaakt met lofzangen en psalmen wanneer in het raamkozijn schaduwvleugels worden gestreken…

Een vanzelfsprekende Herhaling van Komen en gaan Voorspelbaar, zeker   Wat is het met water Dat aangestuurd door Onzichtbare krachten Land verovert en afstaat   Het water komt op En verandert Minuscule zandkorrels Veranderen van plaats   Ogenschijnlijke herhaling Van zetten is Veel meer dan Enkel eb en vloed   Water ebt weg Afhankelijk…

er knagen voorwaartse stranden aan mijn kleine schelpenhuid, zo luid als tijdloos verzanden als hellevuren branden of groene weiden van mijn gemoed, ga ik op de vlakte langs eb en vloed met deze stroming mee er velt een avondgericht een doorschijnende zee van eeuwig bloesemlicht…

uit de zee gekomen aan land afgezet je toen opgericht vol met te vervullen dromen voor een toekomst met een nieuw vergezicht toch altijd zal je gemoed onderhevig zijn aan dat van de zee voel je heel ver weg heel onbewust gedwee nog steeds haar eb en vloed…

Lopend in de storm te luid voor woorden zodat alleen gedachten meegaan in de golven van de zee oprijzend en uiteenspattend telkens weer nieuw maar nooit aflatend in ritme der getijden de zee van mijn gedachten zo diep…

ondergedompeld opgeschoond adem en getijden pauze…

Honden en wolven barsten uit in huilen zij weten waar haar zwevend lichaam aan de verre, hoge hemel staat. Nachtzwaluwen vliegen op haar aanwezigheid de vlucht van noord naar zuid bepaald vleugels bewust van aantrekkelijkheid…

golven gevangen in het web van getijden bestuurd door de maan…

De dagen lengen, terwijl de maan terugtrekt met het getijde.…

opgewaaid water in de krommingen der zee schuren getijden…

droom na droom splijten de rotsen open steken ravijnen scherper af verstuivend gebied getijde na getijde onder de blauwe koepel tekent helder een woestijn terrassen van zand resten van een tempel in stralende verlatenheid -------------------------------------- uit: 'Verstuivend gebied', 1979.…

Vloeibaar pulseer ik schokgolven genot, ik jaag -- getijden in zee.…

Ster van vuur Gloeit haar hitte In de diepten Van zijn water Schijnt haar licht Op toppen van golven Sinds het eerste uur Werd zij bedolven Door zijn kracht Dansen aan de hemel Ritmisch door getijden In vervoering gebracht Laat zij zich leiden Tot het nu van later…

De zee kust het strand op getijden gedragen maar vindt nergens rust…

Was zij de wind Zouden haar vlagen Flirtend langs de flanken Van een zwaluw strelen Zouden haar roze vlinders Fluisterend naar dansen Zingen in de wolken Warm omgeven Zou ze de zee Doen deinen, ritmisch Getijden stuwen en tot Stormen golven blazen Zijn adem willen zijn En in vleugen van Verlangen met hem In golven verdwijnen.…

Nu ze weg is lijkt zelfs het schuim niet meer te spelevaren, dragen bomen herfst, en vluchten vogels van de baren. Zo snel gaan de getijden en scheidt het zijn van waren. ------------------------- uit: 'Linkeroever', 2004.…