Alle inzendingen over wicht

Dat wicht van de eerste zoen Bemint hem, meer dan... toen.…

In de leegte Daar is de stilte Het lijkt mij aan: Wat een gezicht Waardeloos wicht! Wat denk jij wel niet? Met je domme woorden En miezerig verstand! Als een mes door het hart Ingesloten door pijn Kijkt het mij aan: Waardeloos wicht! Stel je niet aan!…

Ik zoek al jaren een even wicht.…

Men neem ’t gevoelen weg, zo treurt het welig wicht, Met fakkel zonder vlam, met koker zonder schicht. --------------- Anno 1643…

Een krijgsman uit het Zeeuwse Veere Had zich getraind in schuins marcheren Gelegerd in de stad Maastricht Verleidde hij daar menig wicht Tot excercitie zonder kleren…

Hij greep in een schicht een teenager-wicht. Dat is zelfs voor Sarkozy té stoer.…

gelijk het contragewicht aan de sierlijke kraan welks last zweeft achter de met vrolijke vensters versierde doeken strak aan stalen staketsels verankerd weerhouden stemmen uit een verre noordelijke haven me het spiegelvlak te verbreken me te voegen in het speelveld van de éénbenige duiker die wondere wereld waar donker lichter maakt er…

als een transplantaat hangt een stuk schors los van je zilveren jurk beduimelde bladeren als verschoten lovertjes rondom je heen en toch geef je licht wit wicht…

Er was eens een "wicht oet Vlagtwedde" Die vloog eens geheel "oet de kedde" Ze vierde groot feest Ging tekeer als een beest Daarna lag ze "drei doage op bedde."…

Ik ben niet zo goed in dichten Ik schrijf liever proza Rijmen is voor gekke wichten Proza is waar ik voor ga Ik kan niet goed iets zeggen en zorgen dat het klopt (Hoe moet ik dit nu uitleggen? O ja. Dat dichten altijd flopt). Nou ja, bij mij tenminste.…

Nu zomaar Simpel wicht.. Bij de beeltenis van jouw ogen. Dient de glans Als bericht, Voor de dwarreling voor elkander.…

Soms zou je graag je kind eens keihard slaan Maar om een arrestatie te ontlopen Besluit je om het wicht snel te verkopen Helaas blijkt dat niet zomaar toegestaan Misschien word ik inmiddels wel gezocht Omdat ik Afrikaantjes heb gekocht…

Toen Amor ’t hart mij wondde, Schonk mij dat loze wicht Een overkostbre gave, Onwetend in mijn schicht. De rieten pijlschacht nam ik En groefde een spleetje er in, En daarop blaas ik rustig Nu ’t liedje van de Min.…

Onthield u 't Lot, bevallig wicht, Bij zo veel schoons het zonnelicht, 't Was niet uit wrok, maar medelijden. Het maakte u, als Cupido, blind; Maar 't wilde, o albekorend kind, U voor Narcissus' ramp bevrijden. 1795…

Gouden septemberlicht Doorklieft de nevel Juist voor ze Om kan slaan In dichte mist - Zilv'ren draden Gesponnen door Een jarige spin, Gouden stralen Vervullen de wereld Met warmte en licht: Het bronst en doet Met ons, in liefde Voor altijd mijn wicht…

Was november de maand van dood en duisternis in december gaan wij zoeken naar het nieuwe Licht de hoop op ‘n Kind dat nog in de schoot geborgen is was november de maand van dood en duisternis nu voelen wij meer dan ooit die leegte, het gemis en zoeken naar ‘n perspectief in dat Kleine Wicht was december de maand van dood en duisternis in december…

Je kwam op me over als een bliksemschicht, ik ging door m’n knieën, als ’t eerste wicht, wat nimmer een vriendje had. Dat veranderde op dat moment zó snel dat elke porie en elk vel naar je hunkert als nooit eerder vertoond. Vandaar dat mijn huis nu is uitgewoond?…

je liet met je sollen kreunen deed je, tollen reikhalzend naar nieuwe vlagen waai dronken, pronken met je volle wieken maar,...jonge wind wichten worden ook oud, alleen de wind heeft het eeuwige leven.…

“Och Wesley”, kreunt me dan dat arme wicht, “Ik vind wat ik hier nu zie geen gezicht.”…

Nee, je bent niet groot, en mijn naam wist je al, ook mijn gezicht Je roept mijn naam, je hebt me nu ingehaald en je zonnebril afgezet Ik ontdek je openheid, je eerlijke ogen, gevoegd bij het vriendelijke en lachende in je gezicht Was je maar van mij lief wicht, dan waren alle dagen de ogen van de wereld alleen nog maar…

Als Anorexia Nervosa-wicht schokschouderen met ooievaarsbenen en zweven naar het licht, het glasgeile lichaam voorbij.…

hij stal wat daar En had het aardig voor mekaar Maar toen ontmoette hij een vrouw Die wat meer luxe van hem wou Hem werd verzocht flink aan te poten Hij moest zijn arbeidsveld vergroten Zodat hij zonder veel gemok Met haar naar Gróótegast vertrok Dus de moraal van dit gedicht Verruim als Abel ook uw zicht of kies niet te snel uw "lutje wicht…

een open blik was gericht op uiterlijk gewicht ik verloor tijdelijk zicht op een innerlijk gedicht werd in een droom gelicht waar zwaartekracht om niet is gezwicht voor pronkend schaduwlicht: ik raakte gaandeweg ontwricht * de dag stuurde een bericht, “van ijdelheid wordt u beticht, als verblind door een nakend wicht, hervat derhalve…

Het traliehek de ijzeren deur de doffe klank de muffe lucht het gedempte licht de stofjesdans het turen naar het denken aan schuldgevoel en spijt de hersenschim de jaren door dag in dag uit èèn daad èèn stap verkeerd niet hij alleen ook het kleine wicht begraven in het kille zand voor eeuwig dood een moordenaar in nood…

Ongenaakbaar volmaakt als de populierenoverpissing voor het wicht dat ik tot lief hief op mijn manier. Vrouw die niet meer vloeit, gruwelijk van de minne gebeten, minne die over mijn walg van je zegeviert. ------------------------------------------ uit: 'De dame van de tapisserie', 2007.…

ik zie in jouw getekend aangezicht de warmte die sprak aldoor de jaren heen en verspreid naar ieder die naar je keek en op je ziel was gericht doorheen een lach of stil geween je lijf oogde week maar sterk was het licht dat kleurde als vanzelf je was ook een deerne een liefelijk wicht dat de aarde betastte op zoek naar je eigen kern…

De sleutel tot dit in allerijl in elkaar geTimmerd snelsonnetje ligt ditmaal bij de stemvork van onze klankdichter van de dag, Bart Adjudant ___________________________________ "Het stemvolk twijfelt, maar toch mag ik hopen Dat men mij ziet als leider, niet als wicht Een feeks met smoel, een sfinks zonder gezicht Een Rutte 2.0...zijn ze bezopen…

." " Dat wicht, dat kijk ik nooit meer aan." Van mijn besluiten zeer genoten. Tot zij weer wiegend kwam gegaan en dan was alles naar de kloten.…

het wicht van Brechtje zoog zich aan haar borsten, de kaakjes geklemd rond rode tepels, stalen de ogen ongetemd het licht van valse vorsten die in blinde woede het gepeupel door het hengstenpad joegen kreupel geslagen braakte Krelis zijn gif op het ritme van de roede de lucht verdonkeremaande zwarte raven op hun onheilsvlucht terwijl…

In 't lover van der dode rustplaats, bij 't zerkje van het arme wicht, heeft zich een eenzaam vogelijn het donzig liefdenest gesticht. De zoele lentewinden, ze koestren, onder feestgezuis, de zanger in zijn groene woon, het kindje, sluimrend onder 't kruis.…