Alle inzendingen over zachtjes geschreven

In eenzame uren van de nacht schrijf ik letters neer, donker en zacht. In mijmerende woorden kan ik een wereld verzinnen, vredig en soms onverwacht. In strelende zinnen kan ik de liefde bespelen, onbereikbaar in kracht. In schreiende verhalen herinner ik stille tranen, door de tijd gezwicht. In de kilte van de nacht verlies ik…

zachtjes hongert mijn lijf naar het jouwe sst! stil... anders kan ik het niet horen! en voor even, héél even... verdwijnen mijn zintuigen tussen mijn oren…

ik vang haar in schielijk voorbijgaan onverwacht ligt zij ondersteboven op mijn schoot ik doe neusje neusje en zij strekt geklauwd een poot naar mij uit en dan zeg ik "zachtjes" verbaasd zie ik grote donkere pupillen, teruggetrokken nagels mijn meisje, uitdagend ten voeten uit morgen hangt zij weer in de gordijnen…

Telkens als ik een regel schrijf laat ze tijd verdwijnen op het onzichtbare papier aan de andere kant Gaat ze rechtlijnig door vlechtend haar weg in oorsprong van volmaakte eenvoud Ze trekt haar kleren uit en strooit zachtjes zingend haar poëzie uit in een bevredigende verbazing…

Zachtjes in mijn armen Zachtjes fluister ik je naam Zachtjes strijk ik door je haar Zachtjes wil ik je kussen En ook zonder dat hou ik van je.…

Gehongerd heb ik, Gedorst naar de Gerechtigheid die Jezus alleen mij Geven kan - Hem kom Ik vanmorgen tegen Langs de boorden Van deze kabbelende beek Waar het water zachtjes Opspat van vreugde En Hij mij met Zijn water Het eeuwig leven geeft Geschreven op het Pinksterfeest 2013.…

het verhaal van mijn leven in één wens geschreven vervulde dromen oeverloos vergaan zachtjes mijn verdriet in vloeiende tranen stil is de pijn als wanhoop schreeuwt in gekregen tijd door liefde omringd waar dromen zelf als leven vergaan…

ik zeg het poezenkind en gezwind trekt zij haar nagels terug maar toch, heel vlug tikt ze m'n neus in het voorbijgaan alsof ze zeggen wil ik had je kunnen krabben…

Zachtjes voelde ik je armen zo heel voorzichtig om me heen net alsof je zeggen wilde zie je nou wel, wij samen sloegen ons er weer doorheen Zacht waren je lippen zo heel voorzichtig op m'n mond en ze fluisterden heel zachtjes zie je nou wel meissie je wordt weer lange tijd gezond En zachtjes antwoorde ik jou al word ik nooit meer honderd…

Laat je zachtjes wiegen op het ritme van de wind Laat je zachtjes meeslepen op de melodie van de golven Laat je zachtjes wekken door de stroming van de zee En op het einde van de droomreis vinden we elkaar……

Zachtjes verspreid ik mijn leugens stilletjes veeg ik ze achter me op.…

Pak zachtjes mijn handen, en laat me niet los. Laat me niet branden en blijf hier bij mij. Zachtjes wandelen we samen naar het einde ik en jij. Ver weg.. naar plekje waar niemand ons stoort, daar komen we er achter dat jou hart bij de mijne hoort. Kijk me aan in m'n ogen, en voel mijn zachte stem. Nu weet jij dat ik de enige voor je ben.…

ik kriebel poes op haar buik ze houdt de nagels in ai aai ajaai zachtjes ligt ze op haar rug…

op haar roze jurkje droomt een mannenoog, een mannenlach hij geniet bij voorbaat van een tere huid in ruwe werkmanshanden die hij zacht, heel zacht laat landen rond haar buik ooit droeg ze daar zijn kind, een jongen die met grote sprongen door het leven danst haar liefde glanst in grote ogen tussen vrouwelijkheid en deugd in de oude…

Als al dat eens normaal was raar is Schilder dan met woorden, rijm met verf Praat dan met schrift, schrijf gesproken Maar doe het zachtjes, zodat iedereen je hoort.…

onaanvaard blijf ik vreemd, blind hunkerend naar geloven om een enkel mens soms wacht ik, zoals dag op nacht en sla wekkers stuk tegen het hoorspel van mijn dromen ik veeg ogen op het vroege raam, de wereld zo vreemd in het vergeten licht jij kijkt naar mij in andere handen en ik schrei bij iedere stap glazen bloemen op je naam…

Uit het westen komt zij wijze vrouw zon begeleidt haar rechterzij toont groots `t silhouet onnatuurlijk volgt de zon reist langzaam mee naar `t oosten draait de dag zij lacht vrede kust dode bloemen kracht blaast bloedende gewonden gezond noemt onverwacht namen der schuilende bloeddorstigen tikt hen speels af verdwijnt achter oostelijke…

Ik denk soms al weet ik het niet zeker dat zij die zich het minst vaak schrijver noemen, meer te vertellen hebben de weemoedige vreemdelingen die geen tijd hebben om te schrijven ze beleven pure poëzie en ademen het leven, waarover schrijvers schrijven en het zal mijn eigen pen niet zijn die woorden herhaalt, van wat ik hen niet heb…

wie is de ‘men’ in het woord mening hoe zachtjes moet men tasten om in het duister de waarheid te vinden zoekt überhaupt iemand nog wie is de ‘we’ in het woord werkelijkheid wiens woord wordt gehoord wat zou ‘nooit meer’ zijn zonder ‘ooit weer’ wat staat tussen de regels geschreven bestaan er monsters in het meer voor wie blaffen honden eigenlijk…

Verwijder de taal welke schuilt onder angstige zinnen en ontloop de kans op menselijk falen oprecht alleen is de pijn geschreven achter de naam op het lijstje tussen koffie, snijkoek, en oh ja ook nog tabak kus, mooi mens, adieu ik ga boodschappen doen lopend ...…

omdat het overleven zich uitsluitend beperkt tussen woorden en het spreken mij moedeloos maakt zal ik weggaan en mijn brieven nalaten aan vreemden het waait wel gezichten, namen van verraad die me achterlieten in allerlei vormen met de tong stijf en scheve tanden maar ik ben stervend genoeg opdat ze me niet meer naderen…

ze liggen te drogen onder mijn hand mijn nu nog zo vloeibare gedachten tot ze eerder dan ik verwachtte naakt en hulpeloos nog dichttrekken aan elkaar steun zoekend om te blijven staan hoeveel onbegrepen ogen ze ook vinden mogen ze blijven trouw verdedigen dat wat ik voelde toen ik ze vroeg me te helpen en zelfs nog als ik ze ontrouw word…

Als wat -met hand en hart- geschreven werd de ware kern niet raakt om het verleden te hechten, weer laat verschijnen in een beeld van stilte of steelt een ander geluid uit alles wat toekomst heeft en dicht. “ Pessimisten leven in het verleden, het zijn de optimisten die de toekomst delen ”. Voltaire…

Telkens weer gebeurt het, in een ogenblik worden losgelaten woorden geboren, je verwacht het niet, ze komen daar waar je ze hebt verloren en waar de natuur ze heeft gerijpt, gerangschikt achter glas als olijven in hun eerste persing van een geselecteerd ras. ook als ik het niet verwacht, adem ik ze in een uit, proef de nuance…

dag, als de schrijver droomt van nog te voltooien werken, onbedoeld als baken, die het bloed nog roziger laat smaken in aardse tegenstellingen van het kloppend hart als het negatief soms digitaal, dan weer analoog tegen het vale licht gehouden wordt tussen de geboorte van z’n dood, een mystieke camera besturen mag, uit beleving geschreven…

Des avonds wordt een koudschuim traagsonnet Gebrouwen door de Bonte Korenaar Hij praktiseert nog op zijn Gouden Snaar Maar miste een twee pruimpjes naast zijn bed Hier liggen reeds zes regels voor hem klaar Een handvol fictie, niets is minder waar PS: voor DNA en Vrije Wil Zet ik bij dezen graag de kloktijd stil...…

Als een tovenaar van brandend licht valt zijn mantel van behagen zachtjes, als een zeemeermin die golfjes opstuwt met haar vin om mij te helpen mijn gezicht over de zoute zee te dragen Waar ik blijven zal de volle dagen volle dagen ver van land denkend aan wat stond geschreven vleugels heb je maar voor even en dat bleek toen woeste kragen…

Getokkel van gitaarmuziek klinkt zachtjes in m'n oren een melodietje van de zomer dat ik zo graag mag horen. Ik weet niet wie het heeft geschreven maar deze tekst kent vast geen pijn, ik weet alleen dat deze muziek een lust voor ieders oor zal zijn.…

op een laatste zomerdag geschreven papier een schaduw op een muur lees dit zachtjes hier dan verzint dit kind gedichtjes van zoete stroop een naam schreeuwt om hoop niets is wat het lijkt zeker geen hint lees de lach als 'n traan alleen dan is het verdraagzaam wie dit leest zijn de laatste gedichten op het feest en voor het…

zoen En als ik voor het slapengaan Het doosje zachtjes open doe Dan lacht mijn jeugd me even toe Ineens voel ik me niet meer moe En denk: “Zou Greetje nog bestaan?”…