Alle inzendingen over zelfinzicht

Het is onrustig in het land Er worden standbeelden beklad Van hen die men voorheen aanbad Men zag alleen de goede kant De slechte wees men van de hand Daar men van veel geen notie had Het is onrustig in het land Er worden standbeelden beklad Wie helpt de mensheid uit de brand Is zelf een onbeschreven blad? Waanzinnig soms het Levensrad Wie…

Maar op welke wijzen Kun je zelfinzicht krijgen, Zicht in eigen licht. Zelfvertrouwen Kan het wel-licht opbouwen.…

Maar kan men niet beter proberen om zelfinzicht aan te leren in plaats van gevloek en gezucht. Want zit je lekker in je vel, dan volgt al het andere meestal wel.…

Maar kan men niet beter proberen, Om zelfinzicht aan te leren, In plaats van gevloek en gezucht. Want zit je lekker in je vel, Dan volgt al het ander meestal wel.…

Wat ongeschonden in hem huist het is geen zuiverheid het is geen kind dat met nog stompe letters schrijft het is een blik die rauw en ongenadig kijkt het is wat tegenstrijdig hem ontwricht en dwingt het is weerbarstigheid ---------------------- uit: 'Gekras', 2001.…

De dichter, hij wil grenzen overschrijden Dat ziet hij als een schone levenstaak Er zijn altijd wel verzen in de maak Of hij nu pretentieus is of bescheiden Naar zelfinzicht wil hij de lezer leiden Hij stelt verzwegen zaken aan de kaak De dichter, hij wil grenzen overschrijden Hij kan niet anders dan maren verspreiden Wat dat aangaat ligt er…

Stevig in het zadel van het heden Gaat het oude ik hoop tegemoet Denkbeelden waar Kairos nog op broedt Zorg om de planeet, met recht en reden Zelfinzicht, de horizon verbreden Plannen die de mens nog niet bevroedt Stevig in het zadel van het heden Wordt het gouden kalf verwoed aanbeden Nieuwe geestdrift wordt nog niet begroet Neem het voortouw…

Schrijnend zo'n bankafschrift: Af-Af-Bij-Af-Af-Af Af-Af-Af-Af-Af-Af Af-Af-Af-Bij Maar voor de rest is mijn Debetmankerende Leven niet werkelijk Voelbaar voor mij…

Ik kan je afdoen als een van de vele femme fatale's, een mannenverslindster, een ijdele sirene, die mannen naar de afgrond leidt en pure destructie wenst, maar dan getuig ik niet van zelfinzicht, want we waren beiden gevangen in onze gekke, gekmakende liefde.…

Zoek niet, laat los: de tranen die stromen willen, de onmacht die om erkenning vraagt, het weten dat als hoogste zelfinzicht weet dat het niets weet. Klein worden, verdwijnend klein. Leeg, zodat alleen nog kale naaktheid rest. Ga tot voorbij het woord, voorbij het denken. Want daar, in leegte, in niets, raakt volheid je aan.…

ogen die getuigen konden, overgoten met duisternis “ Zij wrijft met haar schrijvershand de waarheid bloot Onverstoorbaar prijkt haar monument herrezen uit het leem der liefde van haar genadig hart * * * Wij zien haar gaan in zwarte nachten, haar blik rust op het Aards Gericht daar zij behept is met de gave voorbij ons nietig zelfinzicht…