Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.915):

De lagen van psychose

Stenen onthouden –
zoals het brein
herinnert, bewaart,
laag over laag.
Ondergrondse stromen
van oude angsten,
een bed van trauma’s
waar het vertrouwen siddert.

Plots de eruptie:
brein als vulkaan
waar dromen, wanen
uit de lava worden geboren.
De lucht vol
vreemde sterren,
verhalen die dansen
tussen dimensies
en onzeker zelfbeeld
in brokken uiteen.

Sporen in gesteente:
opnames, dranghekken,
vrijheid begraven
onder dwang en angst.
Medicijn-erosie,
slijtgaten in het landschap,
elke bijwerking een afdruk,
zwaar als basalt in de rugzak.

Maar ooit stolt de tijd,
begint herstel
als kristallen in gesteente.
Kleine mineralen van hoop,
nieuwe verbindingen,
gemeenschapsaders,
gesprekken die openbreken
wat vastzat.

De rugzak raakt niet leeg,
maar lichter,
door alles wat glinstert
en groeit:
zelfinzicht, kracht,
de zoektocht naar zachtheid
en betekenis.

Geologe van het innerlijk—
dag en nacht
graaf ik sporen,
doorgrond ik steen,
vind ik kracht
tussen de lagen
van mijn eigen bestaan.

... Dit gedicht is gebaseerd op een blog waarin Pien haar persoonlijke ervaringen met psychoses beschrijft via de metafoor van geologie. Zij benadrukt hoe psychose, net als geologische processen, sporen achterlaat en hoe herstel een langzaam en complex proces kan zijn, vol lagen en kristallisatie van nieuwe inzichten. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
30 september 2025