Soms Denk Ik Dat Gij Ook Zo Zijt

Aan R.E.N.S.,

Dank u voor uw reactie. Het was niet aan u gericht, want u bent altijd heerlijk simpel.

LOL. Grapje. Ik heb meerdere van uw reacties gelezen bij anderen: altijd positief en to the point, enzovoort.

Ik houd persoonlijk meer van eenvoudig geschreven werk — schijnbaar eenvoudig, maar toch diep en beter dan het in eerste instantie lijkt. Bijvoorbeeld veel werk van J.C. Bloem, bijvoorbeeld. .
In ieder geval moet het niet haperen. Ik vind klank, ritme en betekenis — alles ineen — heel belangrijk. Daar hoort ook bij alliteratie, binnenrijm, kruisrijm, enzovoort.

Het moet gewoon goed voor te lezen zijn. De zinnetjes moeten onthoudbaar zijn. Dus.
Maar goed, dat is mijn smaak en stijl. Ik probeer wel eens andere stijlen. Een sonnet heb ik nog nooit gedaan. Wel in bed, maar zij kon het niet waarderen, dus dan maar weer recht op- en neder.
U ziet, Gerard Reve is ook voor mij niet onopgemerkt gebleven.

En ik heb ook een geheime openingszin.
Zo leuk, die man — kwetsbaar en venijnig bij vlagen. Menselijk. Komt uit een communisten- of socialisten-gezin en kent de Bijbel op zijn duimpje. Qua vibes en klank: Oudnederlandse plecht, fiere mannen, stoute jongens. Het was een tijd van emancipatie: geloof eruit, seks erin.

Zie de mens. Zie het resultaat. Alles Kaput nu. Ik raak een snaar. Ik ben een snarenraker, snarenmaker, snaartheorie met 11 dimensies die interfereren. Terwijl ikzelf niet meetril.
Puppetmaster, poppenmasker. Moet wel, als je boeken schrijft zoals ik.

Drugs? Nee, moedermelk. Daar zit veel oxytocine in. En DDT, want ik kom uit 1961.
Vliegen dood, melk zuur — tegen de muur, over de muur, onder de muur.
Drees geeft gratis geld voor niets, omdat je oud en/of zielig bent. Wat een systeem.

Had je dat systeem gehad in Parijs, 1789, dan hadden we nu Duits gesproken. Of zoiets. De vleugelslag van een vlinder in de Amazone — of de scheet van een halfdronken Pool — het kan allemaal verstrekkende gevolgen hebben als je het extrapoleert. Dus kijk uit.
Ik weet zeker dat de voorgaande zin nog nooit geschreven is. Daarom ben ik schrijver: ik zet de toon en tegelijk de muziek en de lyrics, zodat ik later mijn liedje overal hoor.

Ik ga. Ik moet nog dingen doen van groot belang.
Tot iemand me plakt achter het behang.

Het is een kwestie van geduld, totdat elke boomer zijn grafje heeft gevuld. Ik ben zelf ook een boomer, maar dan zonder assets of roerend goed — behalve een fiets — dus het is zelfironie, en dan mag het.

Vriendelijke groet, Simon

Aan Max,

Ja, het was aan u gericht, maar ik hoop niet al te vinnig. Dank voor uw tegenreactiegedicht. Het is dat ik lijd aan het --Academia Trauma Syndroom--: de gesjeesde student, die heel zijn leven eraan herinnerd wordt wat hij had kunnen zijn, in plaats van te eindigen in een kamertje met niets. Dus dan wil ik altijd winnen of beter zijn, enzovoort.
Ik kwam op het idee of de inspiratie van het gedicht door het lezen van andere mede-poëten. Sommigen waren heel bombastisch; ikzelf houd meer van de simpele stijl. Wat niet hoeft te betekenen dat het slechte poëzie is — zie J.C. Bloem. Iets anders dan Candlelight- of Sinterklaas- of Libelle-gedichtjes namelijk. Zeg: één stapje hoger dan Toon Hermans.

U moet zich soms een dokter in een psychiatrische inrichting voelen: al die hoofden vol gedachten, die niet eens meer op de buitenwereld zijn gekalibreerd na al die jaren van eenzaam malen.
Daar ging mijn gedichtje ook over. Eenzame, intellectuele, intelligente oudere mensen of mannen, die via deze weg contact zoeken met onbegrijpelijke contactadvertenties, die alleen de insider — dat is letterlijk — kan begrijpen.
Of je moet er eens goed voor gaan zitten.

Op de Planck-schaal der gekkigheid van de mens: links --RAAR--, rechts van de mediaan of het kruizenstelsel --SAAI--. Boven: -Van God los- (c.q. rationeel). Onder: --Van God-- (dus menselijk, spiritueel).
Dan zou ik u plaatsen in het linksonder kwadrant. Ik houd het simpel met slechts vier smaken, maar het is een spectrum, een continuüm, dus u kunt uzelf dicht of ver van het centrum plaatsen. Zelfinzicht. Zo belangrijk. Anders: Let pain be your teacher.'

Dus: ik schat u in als een zuidwestelijk type. Ikzelf zit natuurlijk boven/links: een echt noordwestertje, schoon aan de haak. Gek als een deur, maar toch verstand erbij. De joker, of de duivel, die kan verleiden, en zelfs begrip heeft, en het ondertussen niet kan schelen — want amusement boven alles.
Nee, ik denk dat ik ook in uw vak kom staan. Ik heb medelijden met de mensheid an sich en mezelf. En dieren. Gelukkig maar, dat ik het snufje slechtheid in mij kan herkennen, gewoon kan accepteren en ermee kan leven.

In de Bijbel is bar weinig humor te vinden. Ja, vrouwen die in zoutpilaren veranderen: grappig. Een ark die vastloopt op een berg: slapstick. Jezus die een verdwijntruc doet: oké, leuk. In Job: “Ik heb dat nooit zo gezegd. Oké, misschien één, twee keer.” Zo ironie.

Adam die zich opeens schaamt voor zijn penis: John Lanting-humor. Of: “Wordt u al geholpen?” - humor. Openbaringen: slechts 140.000 man mogen mee, de rest zoekt het maar uit. Cru.
En de minderheden dan, die niet snel konden rennen wegens kruk of rolstoel? Oké, die zijn sowieso al inclusief binnen met de Bergrede. Invalidentoiletten in de hemel? Genderneutraal, zeker. Engeltjes hebben notoir geen lol.

En zo kan ik uren gezellig ranten en shittalken — de beste manier om deur-aan-deurverkopers weg te jagen.
“Mag ik één euro?” Begin een verhaal over Oedipus.

Ik wilde maar zeggen: schrijven is makkelijk als je de bar laat zakken. Of het niveau.

Hoogachtend. Simon

Je gedichtje mag er zijn, Simon,
en ik hoef mij eindelijk eens niet
aangesproken te voelen.
Bij gebrek aan leeftijd ;-)

Waarde Simon,

Inderdaad, ik hou zeker van je milde, soms vinnige, doch nimmer venijnige, immer vindingrijke, nu eens wat al te meelijwekkende,
dan weer haast existentiële,
doch meer dan eens wel degelijk herkenbare spot en zelfspot en de 'relativerende toon' van je ironie.

Alleen zou ik het ook niet gekund hebben, net zo min als jij - daar zijn anderen voor nodig, als inspiratiebronnen -
in analoge vorm en digitaal:

het alomaanwezige internet
en de 24/7 actualiteit die ons teveel afleidt van boeken -
oud, nieuw, gebloemleesd, verzameld, gebundeld,
half- of stukgelezen, fijnzinnige dichteressen en poëten, intelligent, gevoelig en origineel, zwaarwichtige essays van haarscherpe zwaargewichten, nooit verlegen om metaforen, zoals ik die ook aantref en ontmoet bij jouw en mijn collega's hier - soms dagen achtereen - tot mijn verrassing en genoegen...

dat je mij daarbij ook impliciet op de korrel nam vind ik niet erg, sterker nog, ik had het niet eens door - maar ik neem het je niet eens kwalijk...
integendeel!

Met lichtironische
poëtische vibraties,
Max

Aan Max,

Dank voor uw reactie. Jawel, je mag toch aannemen dat de boeken die er staan, ook daadwerkelijk gelezen gaan!

En dat is ook zo, alhoewel sinds internet veel ook digitaal kan. Ik heb nog zeer oude exemplaren van vergeelde dichtbundels, bijvoorbeeld Rilke. Financieel bijna niets waard, maar geestelijk wel. En zelfs één van de meestverkochte dichtbundels, eigenlijk één groot gedicht, De Profeet, geschreven door Khalil Gibran. Etc.
Ik kwam tot het idee van dit gedicht door het lezen van een aantal netgedichten, waarvan ik soms vond, dat ze heel ingewikkeld iets willen zeggen, als een rebus voor gymnasiasten. En dit was een kleine steek onder water. Ook, ook, naar mijzelf. Met redelijk milde humor. Ik denk dat u dat aspect toch ook wel zag en voelde?

Groet, Simon.

Kastjes vòl boeken,
welteverstaan...
leeg staat zo lelijk
en ijdel als waan
van belezen- geletterd
je wordt haast verketterd
als je zomer en winter
de rest van je leven
ze blootstelt aan zonlicht
maar liggend of staand
ongeopend vergelend
onbeduimeld misprezen
als vijand der tijd
onbenut laat en nimmer
een blik waard keurt
bestuderen gaat, inkijkt
en met bonzend hart
dan toch eindelijk
gaat lezen!