Alle inzendingen over zwoelte in natuurlij

loom de dagen beide blagen lagen in ‘t gras bij ‘t zoemen der bijen de seringen bloeiden flauw in zacht blauw waas bedreven liefde op het dak paaiende vissen woelden in ruisend water fluitend gleden zij uit en in de zon de broek en de japon…

Die verdomde zwoelte. Geen wind, zelf geen kleine zucht.…

In de zwoelte van de nacht. Beiden bevangen en door het vuur gevangen. Verlangend dacht ik aan jouw handen. Die bij mij vuur deden branden. Ik kijk je uitdagend aan, Durf je het aan…?…

Genoot ik niet van zijn koelte en zwoelte ook als de zon was ondergegaan? Geniet ik nu niet schijnbaar onbewogen? Ja, ik geniet altijd van alles dat groeit en bloeit omdat het me raakt en roert aan mijn ogen.…

blad verdwijnt in woorden letters druppelen de inkt blauw op de vlonder in een hoek op een pruimenpit liggen spatten als zinnen verfrommeld in te drenken ze zinderen na in een hoofd deinend in de strandstoel met een pen die uitliep door de zwoelte en de golven die zee schrijven om te vergeten…

In de zwoelte heb ik je gekust en gestreeld in het heetst van de nacht. Het leek ervan te komen, ons minnespel, maar door de extreme warmte vielen we samen zacht in slaap. In onze dromen kwamen we elkaar nader. De ochtend werd herboren, daar was alsnog ons liefdesspel.…

Ik schil mijn verlangen snij het in reepjes geluk doe het in een houden van maak een salade van rozeblad met hartpijnpitten een dressing van zoete zwoelte kook de genegenheid gaar op gewonden orchideeolie met een saus kussen ik geef je mijn bestek jij eet van mijn liefdesbanket en ik serveer op mijn knieën het allerzoetste dessert…

Harde regenbuien verdrijven zwoelte, brengen helaas slechts weinig koelte na verzengende hitte. Werken in plaats van feeststemming. Oranje is terug waar het hoort; aan de bomen in Spanje.…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

Kom mijn liefste want de zon baadt haar dag tot doven in schemering die blozend beeft daar duister loom van zwoelte nadert deze nacht kekasih zullen wij strelend vuur versmelten sluiers maanlicht hemels minnen en sterren ademloos verbazen tot de ochtend aarzelend een nieuwe morgen daagt…

We hebben de warmte gevoeld, de zwoelte gezoend. De zweetdruppels deden zich te goed, aan ons rooddoorlopen gezicht. Plakkend en wriemelend, drinkend en slapend. De dagen waren te lang, we smolten erin weg. De stralen van de zon, priemden zich in onze huid.…

zelfs aan de bomen draaien de vruchten als zij weten dat jij zal komen de mooiste blosjes op lentefluweel maken een plaatje van het fruitig geheel in deze schitterende mêlee van geur en kleur dans jij langs lange paden door boomgaarden waar blauw uitbundig zomer schijnt en wind warm zwoelt bij een plaats die op de hemel…

De leegte vlucht die ik teder omvat Kneedbaar als was in mijn handen Vloeiend pers ik het tussen de vingers Om het weer op te vangen Angstig om geen verlies te lijden Vergetelheid in de zin ervan Krampachtig koester ik het Een vlucht in het niets Zwarte zwoelte dringt tot mij door De mond is hol haar tong dringt Struikelend vlei ik mij…

Door ruzie’s te sussen en vriendschap te houden Leert men niet los te laten En kan men met mensen die dicht bij je staan rouwen Ook al is men in alle staten Dan kijk men naar buiten door het raam En iets als zwoelte zweemde de avond over Het was hetzelfde gevoel als met vrienden zij men bedachtzaam En het gevoel was weg, gestolen, geroofd…

schijnsel kroop voorzichtig binnen Gezonden licht van hemels tinne Halverwege de kamer gestrand In de fronsen van het beddengoed Zocht ik naarstig jouw gezicht Je scheen zo bleek en ook zo licht Doorschijnend haast, voorbij de gloed Dan plotser nog, het dagen van de zon Zeilen schaduwen door dromen En draagt het licht jou op stromen Op de zwoelte…

stil tevreden luister ik naar de verleiding die vanaf de waterkant mij de zomer kondigt als vanuit vijvers en poelen in de zwoelte van mei de boerennachtegaal in kwakende bende groen en onbemind het alles is liefde zingt stil tevreden geniet ik de aanloop tot paring die vanuit modder en kroos uit opgeblazen kaken van babbelende vrijersvoeten…

Hoe vaak, liep ik, een akker zo bezaaid met zomers, waar de zwoelte mij verloren, ruisend namen vol van warmte, had beloofd.. Ik heb ze, gekoesterd. Ze gedragen, zo ver als ik maar kon. En zelfs, in de luwte van de schemer, hun gloed gevangen, waar het laatste restje, nu nog, in het flonker van mijn nacht verschiet.…

Nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong, die aan jou toebehoren maar die ik steeds verdrong. Woorden zo breekbaar als glas gebroken in mijn mond, die ik je graag nog had willen vertellen, maar waarvoor ik de moed niet vond...…

De avond ademt zwoelte tot dampen krekels smeken een melodisch gebed dat gevat in ‘n aromatisch bouquet verglijdt om gittering te beklampen maanstof sprankelt mystiek in het meer dat – wiegend in loverbedding - gesust in de omarming van leliën rust en mijmering drijft in de atmosfeer de maagdelijke nacht hult zich verlegen in bloesems van…

De lente krieuwelt in mijn hals zwoelt stilletjes de haartjes daar en riebelt van mijn kruin heel steelsig naar mijn tenen Subtieletjes daagt hij me uit: Vooruit trek eens wat kleren uit geef eens een stukje van je huid waarmee ik fijn kan spelen. Laat eens een pietsje dijbeen zien een vliesje van je buik misschien?…

Wederom kwam ze langs me staan In mijn lendenen ontsprong een warmte Echter zoog de grond de zwoelte op Als de plotselinge penetratie van De kilte van de nazomernachten Een stilte volgde vervolgens Een stilte meer verstikkend dan In een treinbalkon staan met een voormalige niet In matige termen beschreven beschonken superieur Ik dook…

Ze kijkt erbij alsof ze zich ruim voor ze dit vertelt de nacht in al haar plakkigheid alvast heeft voorgesteld; het woelen en het keren en alles kleeft en smelt en zwoelt en drijft en sopt en sapt en wrijft en druipt en zwelt Ik heb dan ook onmiddellijk naar Hilversum gebeld en zei: ik heb een vraag die mij als trouwe kijker kwelt Men gaf mij…

de daken dekken de zwoelte af ik tracht nog die gedachte te vangen het voorbije seizoen was ook laf ijsblokken versteenden in doodlopende straten "die Welt ist etwas vergangen" ik ben achtergelaten in de koele kelder, een klein venster toonde eerst wat mist later, veel later werd het trager helder de lust verdween in de geijkte…

Mijn handen om haar ranke hals haar heupen licht rakend lach ik, flirt ik, dans mijn wals volle lippen, zaligmakend een spoor, waar ik haar kuste haar lieve buik, oh, warme dijen mag mijn hand er laten rusten waar lijven zich nader vlijen ritme, de zwoelte, doet tijd vervagen genot is hoorbaar, zo is haar zucht adem aan adem, samen vertragen…

Het zuidenwindje suist door zwarte twijgen, En kust het slapend dons der zangers teder, - De zilvren bomen wiegen heen en weder, En doen hun schaduw met hen mede nijgen, - Een stille zwoelte komt uit de akkers stijgen Een koele stilte daalt op donzen veder, - De zilvren nacht-zon sprenkelt dromen neder, En lacht van liefde in eeuwig-lachend…

een mens balanceert tussen zomerse zwoelte onder een schaduwrijke boom en de verlaten koelte vaak door een leegte begeerd ik zeg dit zonder schroom immers het is de mens eigen, het hart wil dit laatste vermijden en vlucht in een verlangende droom dat schuurt langs het pad van lijden in de hoop dat een gemis zal zijgen toch moet men…

Mijn handen om haar ranke hals Haar heupen licht aanrakend Lach ik, flirt ik, dans mijn wals Volle lippen, zaligmakend Een spoor, waar ik haar juist kuste Haar lieve buik, oh, warme dijen Ik mag mijn hand daar even laten rusten Terwijl zachte lijven zich nader vlijen Ons ritme, de zwoelte, doet tijd vervagen Mijn genot is hoorbaar, zo is…

Inmiddels Wetend dat de leugen tot waarheid reïncarneert Jouw ogen bevriezen de regen in ijzel en Ondertussen is 't de kamer die vibreert Hartstochtelijk regeert jouw kalmte in Een ruimte vol van zwoelte. Zinnen Gevormd door leven in het verleden Onwetend hoe de toekomst te beginnen Gezonken tot de diepste bodem.…

snelle vliet schijnt moede voort te schuiven, En in het matte schuiven nog te talmen; Op de' akker buigen zich de blonde halmen Ontzenuwd, en beschutten met haar kuiven 't Viooltje, dat geen vlinder komt bestuiven, En dat de hette tussen 't graan voelt dwalmen; De mens, in 't mals en mollig mos gezonken, Trekt uit de zwarte schaduw niets dan zwoelte…

Ze weten wat er in W.O. II aan de hand was Vandaar zeker het idee: aan het gas Jeminee; eerst jaren laten verslonzen En dan dit besluit van die politiekbonzen Of zijn duiven soms geen levende wezens Die door God zijn geschapen Waarom nu willens en wetens Die beesten dood gaan maken En dan dat bloemetje van de stadspartij Ik kan er echt…