Alle inzendingen over (on)waarheid?

Ik ben - nog meer dan van strand en van golvenzee, waar ik al zolang on- stuimig van houd – helemaal weg van de avondzonsondergang, met al zijn warmte van geel en van goud.…

Statistici zijn waarzeggers. Statistiek is wetenschap. Generaliseren is een vak. Er was eens een statisticus. Hij stak een riviertje over. Een meter diep. Gemiddeld. Hij verdronk. Tragisch. Jammer.…

wind tonen je leven van illusies berooft sunshine on the water always makes me want to cry….…

Laatst, on the road, Ontmoette ik een chaoot. Ik zag hem/haar toen Duizend dingen tegelijk doen, Ik schrok me dood Een chaoot, Is eigenlijk een duizendpoot.…

Hoe is het mooglijk dan Dat men u vangen kan Vogel, gij licht van pluim. Vliegend door het ruim; Die langs de loverhang, Nachten en dagen lang, Ons stemt tot goede luim Door klank en zang. Gij zit thans in de kooi Treurig, niet half zo mooi Als toen ge door het bos Vloog blij en los; Spreken dat kunt gij niet, Maar wen ge uit ’t kooitje…

Wegen die naar werkelijkheden leiden, zijn wegen richting waarheden. Naar waar we aandachtig zijn. Waar we stil stil gaan staan. Waar ons oordelen staakt. Waar we zintuig worden. Met heel ons lichaam. Met hart en ziel. Vanuit ieders standpunt bezien, heeft ieder mens gelijk. Waarom dan knokken om menigen?…

wij hadden thuis een cyperse een brutale, maar o zo lief Joekeltje kakte op de trap en als je er iets van zei of haar te eten gaf dan spinde zij zachtkens, vol begrip dacht even na, miauwde 'verhip' maar zag er niet vanaf Joris, de kater van de buren wilde haar gedrag niet langer verduren en na een brutale haal over haar neus bleef voor…

negen kinderen de jongste is zeventig de ander ging dood een ander hoort er niet bij staren naar de caleidoscoop de waarheid waaiert over de tafel naar oneindig veel zijden uit de deellijn ontbreekt een ver vreemd verschijnsel…

Friedrich Nietzsche schreef dat wij de kunst niet beheersen de- finitief aan de waarheid ten onder te gaan 'k Ben voor leugenaar uitgemaakt terwijl ik zonder twijfel de waarheid sprak Niet slechts míjn waarheid, maar dé waarheid Zonder getuige kan je be- weren tot je een ons weegt; geen succes Reeds jaren afgesloten vierde ik inmiddels al…

(Tennisbal) Sneeuw in de jaren zeventig Mijn geheugen Ook het korte-termijn hiervan Dat net als het lange- goed functioneert Als nieuwe tennisbal; on- geschonden…

op weg naar Allerheiligen, vangt een klaproos mijn tranen op on the way to All Saints, a poppy catches my tears…

Het libido van de man, is onstuitbaar, on- beteugelbaar en onaantastbaar. Echter zou dit tomeloos beperkt moeten worden, gezien het onlogische misbruik van ditzelfde libido. Het leven is meer dan... .libido.…

Alleen ben ik een oneven getal jij ook Dan worden we samen even, even samen even Of misschien langer niet voor maar even maar voor on-even Oneven samen even…

Kwam de waarheid maar naar boven, kwam de waarheid maar aan het licht, kwam de waarheid maar ter sprake, die alles juist belicht, vanuit het juiste perspectief, waarheid, kom.…

nietszeggende falies op het landschapsbord geklopt de psychosomatische boodschap kaal als een kletskop again another prick on the Wall kokhalst ze naar gene *de verkiezingsincubus en de idiosyncrasie…

Mijn lippen tintelen ik proef de zilte lucht zand schuurt zout slaat mijn huid wit uit golven ruisen op de cadans van mijn hart overal altijd on uit wis baar…

Maar wordt hij gebelgd door weer een Bush-telg dan klimt hij desnoods on-stage met een stok.…

voorbijschiet De plek die hij heeft afgesproken Is nog stil en verlaten Zittend kijkt hij om zich heen De oogkleppen onverwacht verdwenen Louter is de natuur Dan kruisen blikken elkaar Zij versnelt haar pas Bij het treffen tussen het gras Stopt het lied Een vogel kijkt geïnteresseerd naar beneden Moeilijk zijn de eerste woorden van de waarheid…

Kon ik maar zeggen, wat ik je zeggen moest. Kon ik maar laten voelen, wat ik voel. Kon ik maar vragen, al die vragen die ik me stel. Kon ik je maar even mijn ziel laten zien. Maar helaas durf ik het niet, Wil niet dat je de pijn ziet. Verbijt elke dag stil mijn verdriet, Hopend dat niemand het ziet.…

De waarheid, Een eeuwige steek in het mensenhart, Die altijd terugkeert in het leven, En al kloppende het leven leidt. Met leugens het leven vergeten, Ontkenning leidt tot zekerheid. Het leven zal de waarheid behouden, Terwijl leugens de mens doen bestaan, De wereld zal leugens ontnemen, Door de waarheid te laten vergaan.…

Dingen als dromen vernomen klinken helder in mijn geest nu wil ik elke dag voorkomen dat wat ik ben geweest. Dikke lakens losgewoeld om nooit meer te herstellen nu met verlangens overspoeld mag ik weer mooi vertellen.…

Soms kan de waarheid, beter niet verteld, maar wanneer we moéten liegen, is 't bijzonder slecht gesteld. Wanneer liegen betekent, dat vriendschap in takt blijft, waar kies je dan voor? Ik verdraai dan de waarheid, een héél klein beetje want anders weet ik het ook niet meer hoor!…

waar is de waarheid nog wel sneller dan de leugen als dronkenen en kinderen hem ook niet meer spreken en daar het oog van de naald verstopt in de hooiberg de weg niet meer ziet zoek ik vruchteloos in het doolhof naar de vuren die de rook veroorzaken en stel ik me tevreden met een half ei terwijl ik in troebel water naar de nagels…

kolkend probeerde een bres in de muur te slaan om zo in alle gluiperigheid ongezien de dodelijke steek in de rug te forceren waar graniet en basalt in de schepping hun bals hebben gespeeld zijn de sterktes van voorwereldlijke kracht in verbinding met de rechtschapenheid van boven en het vaste geloven diep van binnen dat altijd de waarheid…

Gevangen web van woorden op het ritme van jouw stem weven draden een spinsel tranen ogen naar het licht de dolgedraaide klinkers gooien letters op het vuur zelfs vechten in het duister neemt mijn nacht van werklijkheid schud mij en maak mij lichter neem onbevreesd mijn adem wis gedachten in mijn geest laat de pijn mijn waarheid zijn…

De juiste waarheid heb ik gevonden, ik laat haar nooit meer gaan Een oud proces heb ik ontbonden, hoe wezenlijk anders is nu mijn bestaan Mijn hart klopt door, zoals altijd, mijn adem beroert het leven Ik voel me vrij, niets dat ik vermijd, het voelt goed om mezelf te vergeven Hoe kan dit verdriet toch zo bijzonder zijn, soms maakt pijn…

zijn verbaasde ogen keken mij doordringend aan wij hadden hem belogen over Sint Nicolaas’ bestaan zijn hersentjes verwerkten de informatie traag maalden en bewerkten een te verwachten vraag “de Kerstman en de Paashaas zijn beiden een verklede vent dat geldt dus ook voor Sinterklaas papa . . ., ben jij wel wie je bent?”…

pittige totaal onverwachte donderslag natuurlijk deden geluidsgolven iets met de lucht zij geurde anders wat chemisch na een stevige bui door ionisatie van zuurstof met krakende bliksem toch bleek schrik voor donderbuien meer uit overgeleverde verhalen te komen waarbij horrorachtige variaties uit decennia lang geleden naar waarheid…

Vaarwel, zo als zo vaak en weer gaat ze verdwijnen in woorden waar in waarde maar waar in haar? Vaarwel, zoals zo velen het was me een genoegen…

Suizen in mijn oren Bonken in mijn hoofd M'n zelfrespect verloren? Nooit in mijzelf geloofd!…