Alle inzendingen over ANGSTWEKKEND

Ontzaglijk zwenkt, angstwekkend hoog en wijd De Grote Beer zijn gouden majesteit. En ijv’rig zingt klein krekeltje zijn lied. ’t Leven is kort, en daarom slaapt hij niet. En rusteloos orgelt de waterval; Geen duizend eeuwen en zijn berg is dal. Onhoorbare secondenwijzer, gaat De Grote Beer langs de wijzerplaat.…

Wat ware mij 't leven als het niet z6 was : dreiging en duisternis, Gloed en angstwekkend geratel en daar ikzelf in, Dromend en peinzend, sluimrend en liefde bedrijvend, Zittend met wijd-open ogen in 't ontzettendste ogenblik, Op de rand van het bed, d'arm om de hals der geliefde.…

't Was of angstwekkend snel en schril Liefde in onze zielen dorde. Zij nam haastig afscheid, dacht: ‘Ik wil Liever nog niet gelukkig worden.’ Nu is het te laat, waarom toen niet door Onverhoeds aanrakende monden En armen om bevende schouders gewonden 't Geluk ontbonden, nu voorgoed teloor?…

Regen slaat het raam, valt al sneller en luider in angstwekkend grauw; verspreid zilver in de lucht haalt me even naar buiten. In de duisternis waaien de dichte takken van een tuinkerstboom: zijn elektrische lampen verdwijnen steeds _ twinkelend.…

De nachtelijke aanvallen bij de eerste Golfoorlog, waar we door een tv reporter schuilend onder een tafel dat angstwekkend groene licht zagen. Nu 1 jaar na 22 maart 2016 de zwarte dag voor ons land. De waanzin sloeg keihard toe. We hebben geweend tijdens de herdenking. In Engeland werden ze daarvoor beloond met een aanslag op eigen bodem.…

verkrampt liggen mijn handen op het toetsenbord ik weet ineens geen woorden meer, geen zinnen geen enkel woord van troost schiet me te binnen dat zegt dat de blokkade weldra opgeheven wordt mijn hoofd voelt angstwekkend geesteloos en kil laat zich door geen geluid, geen stem van buitenaf verleiden om slechts één vleugje inspiratie naar binnen…

op die nachtelijke woestijntocht waar schimmen dwaalden die me deden huiveren en ineenkrimpen van schrik en mij isoleerden van mensen die met hun troostwoorden nog meer tranen in mij losmaakten ‘het is goed te wenen’, zeiden ze Die nachten dekten mijn tranen toe onder een ijskoud deken waaronder ik ook mijn gedachten wilde stilleggen angstwekkende…

rul zand, korrels als mieren in grijzend lang haar schurende wind, zilte smaak angstwekkende langgerekte zwarte keistenen pieren langs vlakten, aardedonker schuimend zingende waterslag suizend door oren, flitsende reflectie op mijn brilglazen hangend tegen onzichtbaar tastende straffe tegenwind soms kerend op mijn weg die ik schoorvoetend…