Alle inzendingen over Afgestorven

ontmoet je iemand van vroeger het tandeloze verval eiste zijn tol tropische regenwoudschedels werden kale steppen stralend lachend gelaat verschrompelde tot gelooide rimpelgrijns een hard schonkig stram lichaam is de parasitaire voortzetting van voorgoed verdwenen soepelheid en jeugdig elan leeggevreten is het beloftevolle geheel gelouterd soms, afgestorven…

nog ligt het wit diep op de hellingen als enge mazen om een smart – de toon van fluit schelt hoog in lucht en zware voeten treuren stil je hoort nog enkel wat gezucht van grote vogels ’t blanke schemer een brede plaats vol harde pennen en afgestorven ogen van ‘t verlangen aan het begin van pelgrimstochten – en de door schaduw aangeleerde…

Bomen kalen Wolken jagen late zonnestralen De hemel kleedt zich nu in grijs dan in grauw Een noord wind werpt zich tegen muur en dak rukt verstoord aan ieder blad en tak haast zich voort, vergaart de afgestorven blaren krijst, wervelt, blaast zijn kille adem door alle holten, kieren, gaten heen, een kou die aan mijn botten knaagt.…

zweven van een ballon een uitgetelde zon op zich komt u ook uw glas klinkt alvast uw antwoord hangt als een avond in de bomen, zo duidelijk onzichtbaar de knikkerige twijfel die huilt om kennis ‘de wereld is lang geleden al gestolen en God ontvoerd hij laat onze omgedraaide jeugd alleen het bloed karnen tot de moederkoek van een afgestorven…

Hun takken storten afgestorven bomen In beddingen van uitgedroogde stromen, Waar de oevers uit gebleekte beendren steken, Die bij een windvlaag (of bij 't langsgaan) breken. Wind gaat lijkkleurig van het zerkenstof, Kan niet van 't eiland af, een dodenhof, Dat diep de bodem van de zee doortrekt En deze ver-om aandoet met bederf.…

openvouwde, verbreekt het solide bladerdak sterft gestaag naar loszittende pannen met het zicht op dit speelgerei warmt een koude storm zich ver weg glimlachend op vogels en vlinders vragen asiel onder dikke rieten daken die als mantels voor elk seizoen om de schouders van hoeves en hofstedes hangen een eerste blad verkent de afstand afgestorven…

Feuilles mortes zien we in de herfst Als dode afgestorven bladeren Onbegraven naakt en blootgesteld Aan weer en wind en Wodans elementen Stof in wederkeer vergaan tot stof Sterveling, als tijdelijk passant, Strijdt om het bestaan al duurt het even Een korte spanne tijds is hem vergund Een intermezzo in de eeuwigheid Stof vergaan…

Ach, ge zijt mij, bei te gader, afgestorven, moeder, vader, 't geen mij nu nog leedschap* doet! Maar, dat kruiske, 't is geschreven diep mij in de kop gebleven, teken van mijn erfgebied:* die de schedel mij aan scherven sloege, en hiete* 't kruiske derven, nog en hadde' hij 't kruiske niet!…

mijne en over het zwijgen terwijl we eigenlijk zoveel wilden zeggen ook over het reizen in de tijd en die ene witte bank in het parkje vlakbij het station hopend dat deze laatste trein toch de zo gewenste vertraging zou hebben ik spreek veel over dan en toen omdat gisteren voor haar de zomer was en de herfst van dit moment niet alleen afgestorven…

De kerstster is reeds afgestorven de lente krokus bergt nog zijn hoop de goeie voornemens zijn verworven en een nieuw licht dat weer belooft het liefdeslicht van Valentijn dat als een vlammend vuur een rode gloed weerkaatst over d’ aarde de kerstboodschap iets langer bewaarde hij wil warmte en genegenheid brengen aan hen die vandaag…

Verbaasd word ik tijdens elk bezoek aan mijn geboorteplek gewaar, dat de door mij dood gewaande, afgestorven ‘roots’, onzichtbaar voor iedereen, springlevend nog knoppen vormden en spontaan, elegisch geurend, plots weelderig open barsten.…

breekt door de middelmaat in stukken geleefd en doorzeefd met verleden het heden talmt zand dat door de loper gaat neigend tot steen, stollend door het glas gegleden wie herkent bedachtzaamheid als de doorn aan de roos met de kleur van het onbekende langs het pad van eenvoud lopen de blinden driftig zoekend naar een vertrouwde legende die afgestorven…

Rust in vrede, rust in vrede, jonge en oude, groot en smal, rust en, in Gods zaligheden, rust, gij afgestorv'nen al. Rust in vrede, rust in vrede, u nog eens vaarwel gezeid, eer ik weg en thuiswaards trede, rust... tot in der eeuwigheid! Amen. November 1862…

wakken ik kan niet meer zuiver denken al zegt mijn hart zie op naar de Heer en over liefde roepen en niet krenken echter ik ben een dode mens die het verleden verloor, ik kan het niet meer ik zou mijn handen willen reiken naar hemelse geschenken en de bevrijding willen bereiken maar mijn afgestorven lijf waar ik nu zo in beklijf…