Netgedichten

netgedicht (nr. 24.875):

Vergeten boek

Als een blad valt van een vergeten boek
en de kamer bewaart de vertelling in azijn
door zwart verbrand op een scharlaken rust
bezoedeling in perkament van geschreven pijn
door een tafel gedragen, de kaften gekust

zijn we slechts gewapend met een bladwijzer
het ijzer met handen breekt door de middelmaat
in stukken geleefd en doorzeefd met verleden
het heden talmt zand dat door de loper gaat
neigend tot steen, stollend door het glas gegleden

wie herkent bedachtzaamheid als de doorn
aan de roos met de kleur van het onbekende
langs het pad van eenvoud lopen de blinden
driftig zoekend naar een vertrouwde legende
die afgestorven takken samen kan binden

troebel is de lens die geluk dichterbij brengt
gebroken licht lijmt de zin en de tijd tot leven
van witte letters nevelt een beslagen schaduw
op dichte ramen door en door in zwart gewreven
naar angst in het duister, druipend van afschuw

als de regels in witte bladzijden zijn gebonden
tot de verzen en vergeten veten zijn geveld
opent zich een hoofdstuk met het zand erover
waar niemand meer het aantal scheppen telt
op het pad langs de perken met rozen te over