Alle inzendingen over Angst

Gillend waaien laatste flarden stilte uit het haar van de nacht, terwijl in diepe kelders bleke angst een veilig heenkomen zoekt.…

wereld rood zonde angst verdriet zorg dat niemand het ziet zorg dat niemand het weet slapen dromen nachtmerrie vergeten niet weten welke kant je op moet ziel kapot verloren eenzaam alleen niemand zal me ooit nog kunnen redden…

onder het gehemelte van rochelende woorden sijpelt angst in herhaling om het smeekgebed gelaten in de helse dood te graven het ontvleesde sterven in de nacht gebrand trekt benen in een stuipend baren wanneer het einde in een nooit meer begin rumoerig in enkelvoud nadert…

Als ik jou niet kan zien En als ik jou niet kan vertellen Je niet kan laten voelen en niet kan laten horen zelfs mijn ogen niet kan laten spreken om jouw angsten te delen voordat je op de vlucht slaat dan is het zo kansloos lief rest ons te wachten op een dag als morgen stil leven…

het afscheid zal ik schrijven in herhalend zwart met gordijnen dicht als getuigen van de taal die ik opraap uit de nachtvlakte van de kamer en de duizend jaren die ik heb geleefd in mijn woorden zoals de minnaar de vlinderkoning voorheen, met ziel en zinnen in het weggegleden landschap, dicht begroeid ik heb geen angst…

de geur van artsen en van angst hangt nog lang na zelfs bij het diep dóórzuchten de echo van de narigheid klinkt nog lang na behoeft ook meer dan tijd de toon en lichaamstaal die doen vermoeden dat het vluchten niet meer gaat dat alles zoekt zijn weg en vindt uiteindelijk toch de grond om stevig op te staan…

je kunt het zien ooit was ze daar een voetafdruk een enkele haar waar is ze toch een diep pijnlijk gemis haar lach haar stem haar traan men zoekt naar haar wanhoop kleurt ogen wurgt hals en keel angst klauwt handen elke seconde duurt een eeuwigheid…

U vraagt mij wat lafheid is ik zal U zeggen wat lafheid is lafheid is angst voor ‘t onbekende decennia denk ik met weemoed aan mijn jeugdliefde ik weet hoe ik haar kan bereiken durf haar niet te ontmoeten bang dat bekende pijn van weemoed plaats maakt voor onbekend gevoel kijk dat is lafheid…

Liefdesvloed Overspoelend Dompelt onder, brengt mij boven Doet mij in z'n macht geloven Liefdeseb Meeslepend Voert me mee, ver van de kust Hartsvertrouwen dat mijn angsten sust De maan, de zee Aantrekkingskracht Zij, in dit spel van liefdestij Zijn ondanks afstand zielsnabij…

Of de dwalende angst verzamelt in de twijfelende sneeuw en grijze weemoed van het zwijgen en verliezen van elke gedachte waarmee niemand ontwaken wil.…

Onzekerheid, angsten en vele twijfels Is 'dit' de zin van het bestaan? Trillen, beven, zweten, eenzaamheid en pijn Dood gaan, dat moet zowat hetzelfde zijn. Verkrampt, vastgeroest leven Is 'dit' de zin van het bestaan?…

Worstel ik mij door de hagelstorm van angst en ongeloof. En rijdend op het paard van pijn draai ik mij nog éénmaal om naar de gouden zomers van weleer vol kinderstemmen en felgroen gras. Daar..waar ik voor even meende, voor altijd onsterfelijk te zijn.…

Hoever kunnen we nog gaan om elkaar met woorden te raken waarin alles al is gezegd waarmee we niets kunnen of willen doen uit zelfbescherming of uit angst voor diepgang en intimiteit omdat we misschien vrezen het zwarte gat in ons binnenste te ontdekken als we teveel nabijheid toestaan?…

nu ik mij ontmanteld heb kan ik mij niet meer verschuilen achter mijn deken van leugens met grote angst sta ik op de drempel die het verschil maakt tussen echt en nep met mijn borst vooruit en trillende benen loop ik de realiteit tegenmoet waarna ik de deur achter me dicht sla…

Verdriet en angsten kwellen me Diepe wonden verteren me. Pijn, pijn, pijn om onrecht Wat niet wegneemt dat ik verder vecht. Trachten te relativeren en gebruik maken van je gezond verstand Het werkt helend, sterkt,en gegarandeerd recht krijgt de bovenhand.…

Geen lach of vreugde alleen de tranen die langzaam langs je wangen glijden, spreken hun eigen taal ze laten zien angst en onzekerheid.…

ze kropen bij elkaar in bange oorlogsjaren gaven elkaar wat warmte een beetje veiligheid een kind werd hen geboren in derde gruwel Lente ik voelde hun angst en honger tot de bevrijding kwam in elke cel ken ik de rouwvlag van 4 mei…

Achter de eerste horizon In de baarmoeder Van alle tijd Waar het donker Diepte geeft en rust - Heerst een intens gevoel Van veiligheid zonder angst en nijd Bestaan geen gemiste kansen En ontbreekt ook de spijt Niebert, 28 juni 2012…

Dat bord ligt daar in stukken weer een aandenken kapot ons samenzijn tot op het bot verrot maar de angst voor het niet-samenzijn heeft bij ons de overhand wij zwijgen alles weg maar het is een waanzin waarin we zijn beland ons huis brokkelt af het tekent ons bestaan ik laat het begaan.…

Toen de angst Het toch gewonnen Had van wat Ooit mijn leven Was, eenzaamheid Die mij het gevoel Gaf alleen op De wereld te zijn, En zelfs de tranen Die ik schreide Niet meer wilden Leven, werd ik In het lood gezet Door het glas Dat ik beschilderde Met Moeder en Zoon Dat mij troost gaf En mij weer in Het reine bracht…

duisternis het nachtlicht waakt wel, maar vergeet te schijnen snel verdwijnen binnen slaap een wijde gaap en dichte ogen mogen geen verklikker zien mijn huivering eet angst mijn hart de mooiste uren maar wat naar is, duurt het langst en ik ben bang…

Nee, spreek mij niet van dood en al dat zij wanneer dat moment daar is geen ziel die dat horen wil, die gevoelig is voor daar de dagen zullen blijven overgaan in nachten, en zij die achterblijven steevast zullen blijven draaien in al om bekende cirkels waar ze niet van af zullen wijken wat rest is de angst…

Ik ben met je verbonden Ik voel je pijn, je angst , je lach We hebben elkaar mentaal gevonden Maar samen zijn is iets wat niet mag Ik weet zelfs hoe je er uit ziet Jou op straat vinden is nu simpel zat Maar onze paden kruisen helaas niet Er is een reden voor onze verbinding Maar wat?…

we zijn het allemaal angst kruipt als er een datum aan wordt opgehangen iedere minuut beleven we nog intenser dan ooit te voor het grote onwetende tegemoet gemis is al ingezet wisselen we tranen uit bedenken honderdmaal laatste woorden tot ze langzaam niet meer gehoord kunnen worden…

hoe konden zij niet zien dat de wereld aan hun voeten lag welke angst strooide er zand in de ogen van hen beiden dat de maatschappij te intens was te groot leek om te overkomen waar woorden stokken, en tranen het verdriet niet stelpen kunnen blijft het gemis voor altijd voelbaar…

zijn warrige woorden kunnen niet langer bezweren verstrooid waaien ze uiteen met karige bagage vederlicht onthecht staat hij aan de rand van de wereld de angst danst in zijn tollende hoofd: hij gaat vliegen niemand hoorde het breekbare geluid op het geruisloze asfalt…

Soms heb je dromen van een betere wereld zonder angst of pijn Soms wil je leven even geen ziekte of dood alleen maar schoonheid Soms wil je vliegen tussen trekkende vogels naar een paradijs Je kunt slechts vluchten in fraaie wolkenluchten voor enige tijd…

het elkaar leren te verdragen in ons anders zijn is niet alleen van nu maar tijdeloze opgaaf het betekent niet elk gedrag te accepteren respect veronderstelt inzicht in wat elkaar aangedaan wordt angst en haat zijn verwoestende manipulerende raadgevers zij vreten onze zielen op verscheuren mensenharten…

Dat zijn onze levensverhalen, geweven uit angst en moed. Het zijn onze gedichten. Zie de rode draden lopen, die ons innig verbinden. Met onze wondere wereld, en met elkaar.…

Niet in mijn herinnering mijn verlangen, de liefde die er voor mij is Voel de leegte de angst de vertwijfeling Voel het gemis Ik weet dat leegte werkelijk is…