Alle inzendingen over Begraaf mij vrij ...

ik voel me zo vrij: een vogel ……… afhankelijk van het jaargetij…

Span acht zwarte paarden voor de purperen koets laat witte draperieën haast vrolijk wapperen in de zon Dochters Sions weest niet bevreesd vetes zijn verlaten als vrede in haar geest in droefheid en weemoed begraaf ik mijn doden opnieuw gedragen naar benee…

ik zie hem nog voor mij zoals hij daar, aanvallig, ligt met licht gezicht, ogen dicht maar zo godvergeten voorbij nog immer niet uit het zicht, duivel uit het hoge noorden die trachtte woorden te vermoorden, het wordt tijd dat jij wordt ontwricht ik begraaf de bijl, die leidt naar strijd en wens jou, en mij, vergetelheid…

(ongrijpbaar ligt jouw tastbaarheid buiten mijn bereik…) ik strek me, rek mijn armen verder naar het grote niets en vang het liefste waar ik me laaf aan al het mooiste dat je was in tijd, begraaf ik narigheid maar dat is zwaar en lukt me niet blote voeten in het gras voelen eindeloos jouw madelieven…

in schoonheid stierf de schrijver zijn zinnen kleuren rood en hoe ik ook naar woorden zoek het rijm loopt telkens dood een leven lang geletterd geliefd en onbemind en hoe ik ook zijn woorden lees naast hem ben ik nog kind met woordeloos genieten begraaf ik mij in tekst maar hoe ik ook mijn woorden kies zijn woorden zijn behekst…

Als ik niet meer adem omzwachtel dan mijn lichaam met herinneringen en begraaf me in het vluchtige van je gedachten beitel mijn naam in de tijd die we samen liefhadden lachten en waren mocht dat niet gaan delf dan een slaapplaats in de aarde waarin ik dromen kan maar alsjeblieft… plaats geen kruis op mijn graf of een dekplaat met…

in de stilte van mijn zwijgen begraaf ik alle weemoed onder diepe rouw als jonge vrouw verliet je plots jouw vlugge dagen, ongevraagd vergaf je wat slechts jou had toebehoord er werd genomen en gedacht dat jij wel elke nacht de nukken van zijn wil kon dragen hoeveel pijn stond jij daar toe?…

begraaf me als dichter maar niet als mens de weg blijft open met het blauw in de ogen en het haar in de hens in een koud en vochtig kamertje kwam de leugen stand kom je jezelf tegen lang na de brand geen bundel of roem grootte tassen vol verhalen noch een huis en poen maar bevrijd van de poëtische zucht der doem…

Hollands gedoog, ik begraaf in Ontwikkelde waarheid Op wetenschaps klaarheid Heerlijke stenen verslaving Poëzie is wat ik wil Wie geeft ontvangt Energie ontspant En ik ben stil. Zowaar, ik laat mij niks kisten Weg met de verjaardagschristen.…

ik nodig olifanten uit dikbuikig in cirkels rond mijn lichaam hoor alles dreunen op het linoleum van de leegte wijsvingers breken maanlicht meedogenloos in het spoor dat ze achterlaten slapende kamers en striemen worden geklemd tussen slagtanden en een bloedend hart ik begraaf mezelf onder aarde en bladeren en blijf nog even…

Ik begraaf mijn woorden. Ze zijn bekleed met herinneringen, uitgewrongen gevoel. Tekens uit een ander leven. Leven uit een ander heden. Elke dag opnieuw laat ik de woorden ritselen tussen mijn vingers ik ruik het papier streel de letters, het opgedroogde inkt. Ik schrijf mijn weken weg de maanden leeg de jaren achter mij.…

En daar was hij aan het einde van onze straat op de hoek van de Elandsgracht, Van der Laan de zo geliefde, gewaardeerde, hardwerkende maar doodzieke burgemeester van Amsterdam met Zijne Majesteit Willem Alexander Koning der Nederlanden en Caribische Gebiedsdelen op werkbezoek in de Jordaan Onze Koning ik mag hem steeds meer en meer met…

Begraaf me Verbrand me Zet me in een vuilniszak op de stoep Gooi me (verzwaard) in de Laakhaven En dan ? Feesten, housen, dance, trance, chill out Erfenis ? Iedereen wacht op z'n beurt Om en om, op is op Gun anderen hun emoties Herinnering kan mooi zijn.…

en ik de avond naar de ongetelde dagen van het dakloze landschap wanneer ik me stiller dan stil omdraai naar de dode hond van jaren met woorden die nergens in zee keren of zich op de achtergrond bewegen als wandelaars in richtlode wind het licht sterft en het strand stamelt ontij leg je hand niet op de mijne ik begraaf…

Zink* vrij, aarde met uw goed! Ik hou moed, door dat bloed! ‘k Heb geen nood, ‘k heb geen nood, Want uw akelig dal, o dood! Heeft mijn Borg vóór mij betreden; ‘k Volg vol moed, en druk zijn schreden: ‘k Weet, zijn licht, zijn trouw is groot, In de nood, in de nood.…

ver weg uit het zicht begraaf ik een droom radeloos rood gestampt tot net voor de dood zich als rots waant woorden huilen zich los en scheuren mijn lichaam open wanneer de misthoorn kreunt op mijn gezicht door het brandend geloei in de nachtstorm ik kijk nog een keer om en zie de bron van mijn ziel boven wolken regenrood…

Begraaf mij maar onder een oude boom het allerliefst een eeuwenoude eik Maak een precies passend diep gat wentel mijn dode lichaam in doeken gemaakt van vers geschoren schapenwol en vertrouw me zo toe aan de aarde Zo natuurlijk mogelijk wil ik mijn lijk in de natuur laten begraven Dan zal mijn geest natuurlijk aardig en vol hemels vertrouwen…

Ik flirt met de zon begraaf mijn hoofd in haar en denk aan helemaal niets.…

vertel me over witte winters de warmte in de kamers van het huis. begraaf me in de kleuren van de liefde die ik zomaar kreeg van jou, mooi rood omstrikt.…

Alsof een hoer het vrijen heeft bedacht als vrije keus – ’t is altíjd overmacht.…

Een gezicht, een liefde Is alles wat ik wil Het verleden, die pijn vergeten.. Begraven onder het heden Laat mij vergeten Wat er gister is gebeurt En geef mij een nieuw leven Vind mij, want ik zoek niet meer Vind en verlos mij Verlicht de pijn en stress Laat mij vergeten Laat mij weer leven Bind mij aan jou Niet langer meer…

Het beest in mijn hart Smekend om vrij te worden Ik laat je maar gaan…

Je wilde graag weg uit dit aardse bestaan Ik zei, blijf nog even ik laat je niet gaan Je wilde gaan zweven heel hoog en heel lang Je kon dit niet weten het maakte mij bang Opeens was je weg uit ons aardse bestaan Ik kon niet meer vragen om samen te gaan Ik moet verder leven heel knus en heel fijn Omdat in de hemel slechts engelen…

ik barstte uit het keurslijf van sonnetten de lettergrepen waren eensklaps vrij en dansten vrolijk in een woordenbrij verlost van alle regeltjes en wetten geen veertien zoutpilaren op een rij geen metrum dat mij ooit nog zou beletten mijn woorden en mijn zinnen te verzetten ik voelde mij een veulen in de wei de volta ging verloren in de…

Ik doe ze uit En voel me vrij Ik roep..en besluit: Weg met die oordoppen van mij!!…

Ik zat zolang in een diep dal en langzaam maar zeker voel ik me vrij. Uiteraard heb ik nog wel eens last van een dipje maar daar ben ik nu sneller overheen. Mijn hart stroomt weer sneller over van blijdschap. Voorheen voelde het als een koude steen. Ik voel me weer blij en gelukkig. Ik kan het leven, denk ik, wel weer aan.…

ik wil zo graag vrij je heb je het mobieltje bij je maar, kan je dan wel brei je? schatje, ik kom zo bij je ik praat met het hands vrij je nog even om de ronde rij je dan gaan we heerlijk vrij je!’…

Daar zit ik dan In dat hoekje Ik schrijf in mijn dagboekje Daar zit ik dan Niemand kijkt me aan Ik zie iedereen langs me heen gaan Daar zit ik dan Maar eindelijk komt er iemand naar me toe En vraagt vriendelijk: Kom mee met mij En wees vrij…

Schilder mij niet in jouw kleuren Boetseer mij niet tot jouw beeld Verhuis mij niet naar jouw kamers Spin mij niet in jouw web Vang mij niet met jouw woorden Laat me vrij en ik zal je bandeloos liefhebben…

Kom kleine vogel Zing in kristallen klanken jouw lied Ik zal je echo horen Kom kleine vogel Laat je vleugels dansen op de wind Ik zal jouw schaduw vangen Kom kleine vogel leer mij leven zoals jij Zweven, zingen dansen Vederlicht de hemel proeven vluchtend vogelvrij…