Alle inzendingen over Coen Verbraak

er waren vijf zoons en geen één sprak het geluid van dood hing in de zaal en het gevoel bekroop ons allemaal waarom niemand de stilte verbrak en bij de tonen van het laatste lied huilde mijn hart om al hun verdriet…

heb je ontdekt in de luwte van wind je bloeit daar de tuin van mijn dromen kleurt met emoties het veld van jouw bloemen jij watervalt zacht in de vijver van stilte en rust heb je lippen gekust maar verbrak het spiegelend vlak…

Ik reed reeds een tijdje paraplu en toch smaakte ik je tranen: ze waren zout en zilt maar niets hielp of lenigde de pijn van een verbrakte verhouding die ik, domoor en domoog, verbrak. Geheugen, vertel me van vroeger: hoe het was en hoe het geweest is; een donker, eng en leeg gat is het nu.…

Veel juichen kan het niet, ’t altijd trouwe legioen in deze barre tijden, waar ’t eigen net vaak bolt en hersens malen over hoe de bal weer rolt en hoe het vroeger anders was met onze Coen: Dreigt binnendoor, gaat buitenom, de linkerschoen zet voor en Van der Gijp kopt in… en Coentje dolt alwéér de rechtsback gek, wiens bloed zo stolt dat hij…

Ik bedank je voor het feit dat je me in de stront heb laten zitten Ik bedank je dat je me hebt verraden Ik bedank je dat je me heb verlost van de martelingen Ik bedank je dat je me los hebt gemaakt van jou Ik bedank je vooral voor de inspiratie die je me gaf op het moment dat je onze vriendschap verbrak.…

De man die altijd goud in handen had De man met twaalf Edisons op zak De man die vele zangrecords verbrak De man die twintig TMF-awards bezat Hij ging voor hem volledig onverwacht failliet Zijn licht is nu gedoofd: rest slechts zijn benefiet…

Ik heb een eigen 'zuster maan' niet aan de hemel wil zij staan, zij wil niet bij de aarde horen - ze kiest haar eigen baan, daarboven en wandelt door de kou - een tak die ongemerkt de band verbrak.…

ze schitterde scheurde zich los van publiek danste flarden muziek en zong sterren van de hemel in een godvergeten lied applaus verbrak de betovering van mensen die kapot waren van haar ovationeel gejuich tranen als afscheid bloemen kleurden haar vallend gordijn…

dag tovenaar met mythisch balgevoel aan botte bijl vaak watervlug ontkomen linksbuiten binnen lang vervlogen dromen gracieuze danser in het strijdgewoel je hebt een simpel spel tot kunst verheven en dribbelt nu ongrijpbaar uit het leven…

je vinger behoedzaam op de mond maakt de weg naar stilte vrij ik lees je gedachten nog voor het woorden zijn de kamer om ons heen vervaagt als het kloppen van het hart één ritme vindt om jou verbrak ik ooit de moederband en vond een andere vrijheid ik kan je voelen lief al ben je mijlen ver ik kan je voelen…

Sinds de regeerders schermen met de termen Moraal, normen en waarden, eer, fatsoen, Is waar ze zelf staan duidelijk aan het worden De geest waart rond van Jan Pieterszoon Coen Die moordde met zijn V.O.C.…

In de tijd van Willem, Wimpie en Coen was er in De Kuip nog veel te doen. Een voorzet hier, een voorzet daar, En ja hoor, Ove stond altijd klaar. Met IJzeren Rinus en Theo de Tank, om de Kromme maar niet te vergeten, ging, welke tactiek ik ook bedenk, de bal in het netje, moet je weten.…

~~~ ooit wilden we na het begin een samenhangend midden en een uitgeleefd einde maar de groeiende leugen waarop onze relatie dreef was als een duistere rivier die alle echt verbrak in het somberdonker zochten we nog eenmaal naar verheldering jij keek als eerste weg we verloren allebei ~~~…

jij stond aan de andere kant van een vliesdun watergordijn zag je vormen bewegen armen en benen in een plastisch ballet je stem klaterde in hoge tonen boven het ruisend geluid ik wilde je hand maar in het raken verbraken wij de stroom wat magisch betoverend leek bleek slechts een droom…

bij Feyenoord was het vroeger ook al goed mis neem Coen Moulijn altijd weer met chagrijn aan de gekrijte zijlijn nooit verhoord zijn wens linksbinnen veel contact met de bal Happel zei ik beslis kon ook niet eens wegdromen moest altijd klaar staan om te worden aangespeeld voor één schijnbeweging één rush één voorzet één goal…

Zijn vertolking van "Die Winterreise" voelde vooral als de macht en de kracht van een lange stevige koude winter te doorstaan door vooral door te gaan en niet op te geven en door zijn vertolking voelde ik spontaan de lente, de zomer en de herfst in mij opborrelen ook mij wachtte zo´n lange barre winter maar als ik denk aan de bariton Coen…

ik zag hem plots tussen de ruïnes van een grieks theater - adembenemend beeld met reisgids in de hand alsof een god (even op uitstap in het land) verdiept in de gezangen van een rei over zichzelf een eigentijdse versie vond één decorwissel en dramascène later verbrak hij de extase en liep me prompt in een alledaagse boog voorbij…

Luiz verbrak de ongeschreven code, Want razendsnel kneep hij ertussenuit. Moreel verwerpelijk was dat besluit, Maar goed dat blikken hem niet konden doden. Zijn act is niet verboden bij de wet, Maar buitenspel heeft hij zich wel gezet.…

in helder zicht rijpte de maan in gelig licht tot vol ik zag je gaan je flitste niet maar nam het pad dat je te lopen had naar jouw idee ik wilde met je mee maar in het laatste kneepje van je hand verbrak je onze aardse band voor mij ben je een ster jouw hemel is nog ver ik kon je volgen zag je gaan voorbij de volle maan…

het was niet de droefrode maan die langzaam boven de bergen verscheen niet het zachte ruisen van oude platanen die rust en stilte van schemer beaamden het waren jouw ogen die glansden van zomer op het dorpse terras waar onze lach de spanning verbrak we dansten en lachten in een nacht zonder einde vrijden ludiek de muziek langs…

Hij had de lente in de kop, verbrak zijn lied, scheerde laag over de weg – op zijn naaste rivaal af. Hij had de lente in het hoofd, trapte zijn bmw op zijn staart, scheurde puur voor de gein - op zijn date af. Daar ligt de merel uiteengereten op het asfalt - veren verwaaien bij elk voertuig dat hem platter rijdt dan plat.…

kijk de kruik bruiste van champagne en verbrak de ongeheelde pijn van gebroken uren in een leven heel alleen!…

Het werk verbrak deed vergeten de grote kracht de lauf der dingen, terug op dek in de zwarte nacht deed de wind mij zingen. Lucht en water dansen samen voel, ruik, snuif, alle hens aan dek, er is niets dan beweging blind van verlangen word ik gek.…

Van de troon die ik gebouwd heb is een vonnis over mij geveld schuldig aan hoogmoed en -verraad die jij met eenzaamheid vergeldt veroordeeld tot de glimlach op jouw felbegeerde lippen de nectar van mijn waarheid waar je mij niet van laat nippen mijn ketenen zijn nog warm ik verbrak ze pas geleden de nieuwe zijn nog warm van toen jij me…

hij rijpte uit haar schoot het lijfje rood ontdaan van alle vliezen moest hij voor eigen leven kiezen omdat de arts de navelstreng afsloot zijn eerste schreeuw ontplooide ook de longen, voltooide wat in aanleg was begonnen geluid verbrak de stilte en werd gesust door moeders huid kleine vingers op haar borsten, nu al voelend…

Er ging in Down Under wel een maand voorbij Zelfs onze leeuwinnen moesten eraan geloven Ook Wiegman kwam haar near-triumph niet te boven De Furie zette favorieten opzij Hoe 't España verging lees je in Coen's sonnet: Een captain die haar baas opzij heeft gezet... ________________________________ BESAME NADA Hermoso hoorde je…

spiegelruit je lachte en je handen legden lieflijk alle voordelen van de aanschaf aan jou uit je wiebelde en draaide onrust op een voet in afwachting van een positief advies ik knikte maar je zag me niet in het langzaam donkeren werd de attractiviteit vergroot verbazingwekkend hoe snit en kwaliteit ineens meer bood ik kuchte en verbrak…

tekst die messcherp sneed de kleur van je klanken verlichtte gemoederen maar de snik in je stem verzwaarde menig hart het donkere geluid vibreerde tussen een lyrische tenor en een baritono brillante het luisteren naar de kleur bracht beelden tot leven die smeekten om liefde hier en nu, nu of nooit een te vroeg gevallen doek verbrak…

Mijn adem stokte Slechts twee seconden Voordat mijn stem de stilte verbrak Twee seconden Ik niet ik en jij niet jij Maar wij Volledig met elkaar verbonden Jouw lippen op de mijne Twee seconden, of eigenlijk een uur Als vlam en vuur Niet te onderscheiden Slechts twee seconden in de illusie van tijd Zoals de golf en de zee Zijn wij…

het donker geeft onzichtbaarheid de rode draad ten spijt verdwenen zielen uit ketens van het lijf in zinsbegoocheling verbraken zij de banden die hen bonden aan het aards bestaan transformeerden snel van driedimensionaal naar energie vervlakten in materie tot onmeetbaar niets kozen ruimte zonder tijd maar verloren zich in communiceren…