Alle inzendingen over De Gum

Een gum is zo handig iedere oneffenheid onbedoelde uitschieter kun je wissen de gum brengt je terug naar de perfecte tekening in wording De pennenstreep met ruwe hand dwars door de fijne lijntjes gezet is niet ongedaan te maken Je kunt hem met dikke lagen Tipp-Ex bedekken de imperfectie blijft immer zichtbaar…

Ik gum ze weer uit. Hij zit drie meter achter me. Kijkt hij? Schaar, gum, potlood, plakband. Zijn ogen zijn licht blauw. Ik doe ze in mijn etui. De rits gaat dicht.…

Je geeft mijn leven kleur Gum het zwarte uit voor mij...…

Concludeer me weg Met je hokjesgeest Vlak me uit Met een gum van spot Dik me aan Met vette streken Plaats me Met jouw wil Diep me uit Met wiskundige halen Bestempel Met al je kracht Bereken me leeg Met logica Oordeel zachtjes doch maak mij niet kloppend…

Zonder nog een traan te laten rollen Gum ik alles weg Wat me nog aan jou kan laten denken Voor mij ben je niets meer dan een stukje verbrande foto een vaag weggestopte herinnering die ik zonder twijfels verder wegstop om op een mooie zomerdag weer aan je te denken en te beseffen dat ik gek was je ooit te laten gaan Maar ik kan het niet meer…

of een gum al de contouren van de bomen heeft gewist resten slechts de vage vormen van de bomen in de mist roerloos hangt de dichte nevel de geluiden zijn verstild koude wringt zich door de kleding al het leven wordt verkild vogels laten zich niet horen de omgeving wacht verstomd tot de mist zich laat verdrijven als de zon tevoorschijn…

ik bitch en storm kom om vraag bron staat droog mijn geest traag ik kras en worm wurm arremoe punch pro domino oratio pro sudoku hoe gum ik weg elke lach bekras elke eed elke start wurm als een worm? come on!…

hij is slechts het potlood en 't gum dat notities maakt en ze weer uitvlakt en ze wellicht hooguit nog één keer luidkeels van de daken schreeuwt meer mag je van hem niet verwachten…

cirkelend in verlangen naar onhaalbare doelen vluchtige inspiratie bindt zich aan zuurstof ik teken met gebroken schrijfgerei explosies in schetsen van imperfectie tijdloze secondes verzinken in diepgang mijn tegelvloer vervormt perspectief ik kan slechts vallen in zwaarteloosheid nu onzichtbaarheid wegebt in daglicht - en mijn gum…

zo koud voel jij aan zo zeker dat het papier valt om en om potlood na punt na komma en gum over en over en opnieuw waarom schreeuw ik het uit waarom kan ik niet stoppen en moet je vooruit de regels kloppen niet het einde niet in zicht het is die droom waar ik hoop uit put zoals dit diepe dal uit klimmen beginnen schrijf aan aan…

In de volksmond bekent als D'n Gum, met zijn hemelse klokgeluid. Op ruim elfhonderd heipalen, in neogotische stijl gebouwd, staat hij in onze stad te stralen, voor een ieder die van hem houdt.…

jaar, nu en hier, wacht op mij, de zetter totdat ik, de dichter, de geachte met blauw of zwart een geboorte vier kent u dat ook de idee, dat alles al is beschreven door mij en mij en menig dichter het is toch zo, dat wat ik zeg links of rechts om of op een rotonde in klank en kleur of geluidloos en zonder riekende geur, vaak deels met gum…

Er is toch al genoeg geklaagd In hekeldichten, afgezaagd En met de grond gelijk gemaakt Is er een god die ons bewaakt Behoedt voor liefdesdichterskwaal En treurzang waar ik zo van baal Hun lief en leed in rijm verpakt Dat 't best met gum dient uitgevlakt Bad Poetry, Bad Poetry  De Dag van Slechte Poëzie Ik denk dat ik vandaag verzaak…

Mijmerende woorden, gedachtespinsels Vaag geschreven, nooit exact beschreven Schetsen van scherven en doornen en resten van een overbelastte gum Onderstreepte gevoelens en een overschat verlangen.…

Een potlood en gum, ze zijn gedemodeerd Die koude pc, steeds weer, maakt die je geleerd? Intikken, surfen, mijn kleinkind vraagt 'omi: schrijven?' Dan geef ik hem een zoen, denk, schrijven is blijven...…

Onzichtbaar zijn in de berg van middelmatigheid En toch die bijna sacrosancte drang dichter te zijn De onbenoembare dingen willen vangen in een dodelijke strik Zwarte merktekens krassen op muren van beton Een Medka getekend tussen de werelden De liefde blijven oefenen met potlood en een beetje gum Droeve woorden dopen in…

adem liggen heimwee en dit beeld dat ik niet beschrijven kan vochtige aarde, de onverdraaglijke eeuwigheid waarin de dood het licht laat opbranden soms roerloos wacht en wensen breekt in het niet willen schreien een boom kraakt, blijft in mij trillen als teken van verdriet, van achterlaten en alles wat zich opent ik neem mijn gum…

ik zag het in een flard van mist die ijl over het weiland hing er scheen een zacht oranje zon hij stond zo laag dat het net leek of ik hem zomaar pakken kon de wolken waren dun en bleek als door een gum haast uitgewist en middenin die zachte gloed zag ik een onbevangen kind onwetend nog van tegenspoed haar haren dansten in de wind ze…

wat nooit meer zal komen Naar het kind dat werd weggerukt van de moeder Naar stukgegooide dromen Afrika voor de Afrikanen, een veel gesproken zin Maar voor de westerse Afrikanen is er geen ongeschonden begin Onze "roots" liggen op de plantage Waar wij bukten voor de blanke man Welke vooruitgang we in het heden ook zullen boeken er is geen gum…

Je hebt jezelf weggegomd zo was je er zo een schaduw van bestaan met het ondergaan van de zon neem je plaats op mijn papier ik geef je dan woorden die ik nooit van je zal horen.…

Je hebt jezelf uitgegomd zo was je er zo een schaduw van bestaan met het ondergaan van de zon neem je plaats op mijn papier.…

even voor half zeven of iets later snelt zij binnen mijn prinses mooier dan ik ooit kan dromen gevatter dan ik ooit zal zijn toch zal de dag ooit komen waarop mijn lijden zich zal lonen en ik haar voor altijd tot mijn koningin zal kronen ----------------------------------------------- geschreven in 1993 - ongepubliceerd…

Huisjes op de dijk met wilde tuinen, waar ik wel eens doorheen wil struinen verfrissende wind door mijn haren naar heldere vertes staren Daar sta ik, blik op oneindig Ik wacht op dat moment dat ik vangen wil Ik zie geen verschil Verder is het stil Geen auto’s, geen treinen, geen fabrieken Geen massa, geen wind, slechts molenwieken hier…

Ze staat hier en kijkt om zich heen en wiegt haar heupen op weelderige klanken Ze neuriet wat en gaat zitten met haar teddybeer op haar schoot Ze sluit haar ogen en geniet van de muziek die alleen klinkt in haar hoofd De wereld gaat aan haar voorbij langzaam vanuit haar dromen Ze heeft een heerlijk leven maar vliegt weg naar vroeger naar…

Ik heb het geluid van jouw val uit het niets op de vloer niet gehoord omdat mijn hart zo keihard brak.…

ik wandel langs de graven alleen de drukte voorbij van de eendagsvliegen ik voel me verbonden met de overkant waar er rust is niemand me opjaagt waar is mijn hart dat geloofde in vriendschap voor het leven nu omgeven door een zwarte kleur de nacht valt vroeg binnen ik verdwijn als een stip in de duisternis mijn ogen vallen toe…

zonder jou zijn er momenten dat de pijn mijn reflectie doorboort mijn gevoelens boven me uitstijgen ik streef zonder hersenen maar met een rikketik dat het lichaam verlaten heeft wat een pijnlijke scheiding is…

de landloper op straat met introverte ogen onder het hemeldak wakker geschud door een hanepoot van de spin werkend aan een toekomstweb ochtendboodschap voor hem hang niet af van één streng die levensbedreigend is als het doorgeknipt wordt…

ik hunker naar de warmte de kilte brengt riltekens op lichaam en geest de winter duurt nu al jaren ik slik mijn gevoelens weg om de verkilling niet te voelen ondanks de slechtnieuwsberichten het sarcastische schrijven dat de tijd weer geen tijd voor me had telkens opgeschoven worden naar later het slot blijft vastgevroren achter de…

Nog zachter dan een zedig streelgebaar Ontvouwt de roos haar vurig rode kroon Haar volle blaad’ren in het ochtendschoon Dodijnend door een zoele zucht aldaar De doornen deren niet haar zoete toon Zo vredig vlammend deze tijd van ‘t jaar Hier breeduit bloeiend, licht, helder en klaar Zulk woekerende weelde; ongewoon! Deez’ schone schijn,…