Alle inzendingen over Den lezer heil!

(Met dank aan Anton van Duinkerken) ------------------------------------------------------------------------ Jaap van den Born is de laatste winnaar van de Kees Stip Prijs, uitgereikt door het onlangs ter ziele gegane literair tijdschrift Kort Verhaal (voorheen: De Tweede Ronde).…

Bij arme herders uit valleien, Elk kiemend jaar opnieuw, verscheen Met zoemen van de eerste bijen, Een meisje, schoon en ongemeen. Zij was niet in hun land geboren, En geen die wist vanwaar zij kwam, Gezwind ging toch haar spoor verloren, Zodra het meisje afscheid nam. Bezieling gaf zij alle leven, Waarmee zij ieders hart verkreeg…

ze slopen hele wijken die toendertijd de stad verrijkten blokkendozen in het groen want ruimte moest het doen ze keren nu het binnenste naar buiten zie handjes op de muur een donkere gang die je deed fluiten behang, gerafeld en met tekeningen uit mijn tijd eenmalig vastgeplakt heeft het toch vele generaties groot gebracht de treden…

wanneer jullie persé op oudejaarsavond iets stuk willen maken neem dan de tijd die moet tóch kapot…

Van West tot Oost en ook van Zuid tot Noord, van dertien tot een jaar of zeventien gaan tienermeisjes soppen bij het zien van Stephan in zijn zwembroek op zijn board Ze bijten op hun onderlip en dromen, hun handjes klemvast tussen dij en dij, in fantasie een stille vrijpartij, nog eventjes en dan zullen ze komen Ze kijkt naar posters wie…

Eén interviewer durfde het te vragen: ‘Waarom vertrekt u reeds na slechts één dag?’ Zelensky sprak: ‘vanwege het bedrag dat zo’n parkeerplaats kost in 's-Gravenhage. De financiële steun blijf ik waarderen maar liever koop ik daarvan toch geweren.’…

(met dank aan Willem Kloos) ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten het Haagse luchtruim is mijn hoge troon ik wijk niet voor de dreiging en de hoon van hen die mij vervloeken en verachten Oost-Indisch doof ben ik voor jammerklachten een stad aan zee, ik ben een autochtoon u bent lakei en veegt mijn straatje schoon mijn schrikbewind…

levendige leeftijden blijven de stad verleiden autootje déjà vu alpinootje écru argeloos geëxalteerd halsje verkeerd onmiskenbaar waarachtig verborgen kreukelachtig vanzelfsprekend charmant op oubollig-goede stand lieten de graven van weleer zich altoos behagen door de oude dames uit ‘s-Gravenhage.…

Een zee van lichtjes, koele ruimte, bloemen die de tolk zijn van de dank, weemoed die hier rondhangt in de stilte, vragen, twijfels, vroomheid ook, haastig even binnenlopen, kaarsje aan, een vluchtig kruis, of wat aarzelende stappen, weg uit al dat groot gedruis..., eventjes hier wat verpozen schuifelend met zware tas... Kinderogen die zacht…

mijn arctisch paradijs een dik pak sneeuw zal elke noodkreet smoren ik ben uit een wolvin van steen geboren mijn leven werd een lange barre reis ik ben nu thuis, u bent mijn godenspijs bij volle maan kunt u mijn danklied horen ik schuil in een reusachtig wit paleis en kijk omlaag vanuit een hoge toren Toelichting: het stadhuis van Den…

de dreiging is passé, de vrede won het westen heeft geen oostenwind te duchten lawaaierige vogels staakten vluchten hun landingsbaan werd los- en laadperron de nieuwe tijd kent andere geruchten het monotone heien is bon ton de voertaal is een zwierig bouwjargon er groeit een prille wijk met laaglandluchten een hof van Eden zonder wrange…

Het fietsen in de hofstad is een ramp. De mens die energiek wil pedaleren, belandt door kuil of gat in lager sferen, creperend in een wolk benzinedamp. ‘Het leven is een zaak van balanceren’, bedenk ik als ik nog wat auto’s schamp, ‘een fietstocht is een lijdensweg vol kramp, de reiziger moet bidden en ontberen’. Het trappen is geen feestelijke…

ik heb mijn stad zien stijgen en zien dalen een ongekende hoogte of een goot beladen tafels, soms genadebrood beschuit met muisjes, dan weer galgenmalen ik heb mijn stad zien lijden en zien beven na weer een aanslag op haar warme hart dan oogde zij vaak somber en verward maar steeds had zij de wil tot overleven ik zie mijn stad verbleken…

als tranen worden gehuild die de Bosche Vrouwe aldoor zijn toevertrouwd zou de Dieze overstromen zouden hoge stadse kaden worden gebouwd eeuwenlang kaarslicht beschijnt het beeld van de kleine madonna de koningin van troost voor het menselijk drama alle zorg en leed worden ongezien beschreven, in stilte uitgesproken…

we wisten, goede vriend, dat jij ging sterven je kroon viel af, je kon niet blijven staan de leegte nam bezit van onze laan we mochten slechts herinneringen erven je levenstaak verrichtte jij met verve de drukte zag je onverstoorbaar aan tabee ... barmhartige Samaritaan we kunnen nu geen hart meer in je kerven je broeders volgen één voor…

bevolking van het mooie ’s-Gravenhage mijn toekomstplannen vonden geen gehoor maar desondanks zet ik ze naarstig door want anders heeft uw stad geen kans van slagen jawel, we moeten aan wat bosjes zagen wat boompjes rooien voor een mooi kantoor de duinen ... ach ... wat stellen die nou voor gelooft u mij, u heeft straks niks te klagen mijn…

Oh, oh Den Haag, mooie stad achter de duinen 'n Gasexplosie zaait paniek Roddels, verhalen, mismakend ziek Rest nu alleen nog het puinruimen Een patatje "oorlog" halen Kun je nu op twee manieren vertalen !…

de scheve huisjes aan het Hoge Zand die voor geen slopershamer wilden wijken de parken met de eeuwenoude eiken een schone slaapster op het stille strand de lommerrijke lanen voor de rijken de krijtstreep van een dienaar van het land het meisje met een ijsje in haar hand dat in Madurodam loopt rond te kijken Couperus die in brons te wachten…

de oorlogsverklaring van vice-premier Zalm bewijst luidruchtig zijn contraproductieve aard niet alleen zijn uitgebrande scholen niets waard ook Haagse Laakkwartierders lijken minder kalm zelfs in het kabinet worden de messen geslepen Remkes ruikt bloed en Donner voelt zich gegrepen…

Ter meerdere eer en glorie van de Parel, De Spekspaarder, de Oogwens en H. Anders, Het brillenslijpersgilde van Oom Carel, Dat in de ogen van veel Nederlanders Door lockdown toch behoorlijk werd ontwricht Werd bange hoop de bodem in geslagen Toen aan het eind der tunnel nog geen licht Noch aan de horizon een stip kwam dagen Hetgeen…

(Den Haag-promotie) het oord waarin wij wonen is een merk! dit is de metropool van recht en vrede (alleen op kousenvoeten te betreden) de pijlers van Den Haag zijn ijzersterk het dorp der dorpen werd de stad der steden het oord waarin wij wonen is een merk!…

je licht glijdt onvermoeibaar over zee de stad moet alle helderheid ontberen ik zou jouw stralen graag eens willen keren eureka, wat een ijzersterk idee een zee van licht op al die hoge heren despoten van de Haagse ratsmodee de duisternis krijgt lichtend haar congé het kabinet moet helder gaan regeren de vreugde is niet langer clandestien…

de schaduw heeft de vlakte niet verlaten hij schrijdt er alle dagen ijzig rond verbonden met de uitgeputte grond hij kent er alle kuilen, alle gaten bewaakt door vreemde zielen van soldaten herstelt de eens gevreesde mastodont van letsel opgelopen aan het front hij schrijft opnieuw, bij maanlicht, zijn traktaten argwanend schuwt hij alle…

ze waren weer present, die rare hoeden een dame had een bloemkool op haar hoofd haar buurvrouw had een vogelnest geroofd zo groot, daar kon een ooievaar op broeden een uitgelaten juffrouw, een gegoede had zich vandaag bijzonder uitgesloofd een zwaarbeladen vrachtschip sappig ooft genoeg om heel het ziekenhuis te voeden ’t is fraai, zo’n…

vrolijk aan en zei me hoe het met de stad zal gaan we blijven hier van voorspoed niet verstoken de burcht van droefenis wordt afgebroken met kwel en kommer is het dan gedaan er is geen club die ADO kan verslaan dus nóóóóit meer zien we degradatiespoken de eiber bleek een ware optimist er gloorden louter vreugdevolle jaren de welvaart in Den…

Hij denkt nog vaak terug aan Samuel, z’n beste vriend, ze waren altijd samen, de Bezemstraat, die school met hoge ramen, z’n klasgenoten Job en Daniël. Op diepe wonden groeide schrijnend vel. Nog leeft de dag dat de soldaten kwamen, ze noemden bars de joodse kindernamen, ook die van Sara, Bram en Raphaël. Hij had ‘geluk’, want hij mocht…

het tunneltrauma knaagde almaar door diep treurig waren slapeloze nachten de ziel was aan het einde van z’n krachten zijn leven raakte kermend op dood spoor de zinnen werden lange jammerklachten de blik verstrakte en het hart bevroor z'n Haagse trots ging met de lach teloor het hoofd was zwaar van sombere gedachten het lijden werd de eiberzoon…

als dichter heb je ook geen eeuwig leven vandaag of morgen eindig je beslist wat minder lenig in een eiken kist je allerlaatste letter is geschreven uitsluitend je sonnetten zijn gebleven en die zijn volgens zot en humorist als bakens in een stad vol gal en mist je naam dient aan een straat of laan te kleven dit brengt op Ockenburgh een…

er heerst totale stilte in de straat de stoepen blinken door 't veelvuldig vegen hier zijn fatsoen en welvaart neergezegen de huizen staan erbij in vol ornaat een straatje weltevree en welgelegen bewoners ogen netjes en kordaat oneffenheden worden wijs verzwegen het perk is in een aangeharkte staat wat struikjes dragen fleurig bloem en blad…

jawel, we zien ze nu al jaren vliegen sprak zeer ontstemd het Haagse CDA dat kan toch zo niet doorgaan, denk eens na wat doen zij meer dan stelen en bedriegen hun luid gekwetter is toch al te dol ze luieren, ze eten en ze vechten ze fokken maar, bedreigen onze spechten het luchtruim in Den Haag raakt overvol verwijder a.u.b. dit groen gespuis…