Netgedichten

netgedicht (nr. 11.066):

Zoete Moeder van Den Bosch

Een zee van lichtjes, koele ruimte,
bloemen die de tolk zijn van de dank,
weemoed die hier rondhangt in de stilte,
vragen, twijfels, vroomheid ook,
haastig even binnenlopen,
kaarsje aan, een vluchtig kruis,
of wat aarzelende stappen,
weg uit al dat groot gedruis...,
eventjes hier wat verpozen
schuifelend met zware tas...
Kinderogen die zacht kijken
naar de Zoete Lieve Vrouw
die hier zegenend wil tronen
of ze ons ook zeggen wou:
"blijf je kinderogen houden
blijf je diepste dromen trouw."