Alle inzendingen over Diepgeworteld

een ijzige korst het uilskuiken zwicht duisternis zonder licht ik huil om je pijn als ik je hoor jammeren wij buigen neer uit het onmogelijkste redt hij ons die de gloed van het licht laat schijnen bevrijd van boeijen met hier en daar verdriet door wat het leven biedt en bij het ontbreken van de zon blijft de vreugdebron van vrede diepgeworteld…

Hoe diepgeworteld onze liefde is is met geen pen te beschrijven vaak te zweven op een roze wolk waar ik uren kan verblijven Maar met beide benen op de grond is het nog net als op die wolk liefde die niet te beschrijven is maar die ik telkens weer vertolk Mijn lief, mijn man, mijn alles de vader van onze drie kinderen als ik over jou en…

wanneer de tempeldeuren openstaan zie ik mijn lichtkarakters verschijnen herstellende van hun zinkende zielen zoekende naar verzadigde waarheden dolend, achter maanstralen aan bestudeer ik mijn gedachten in zwijgzame liefde lijken bomen op onvolmaakte mensen diepgeworteld in eigen grond als orakels van onbuigzaamheid grijpend naar de hemel…

Voortschrijdend is de strijd, Tegen het vertragende gevecht, In het moment voor het geschrevene, Weerbarstig klimt de schamele moed omhoog langs groeiende veerkracht, En spant de bogen der opwellingen, Onder druk druipt het brein droog het stof tot nadenken, Bruisend borrelt de beroering, Dwalend drapeert mistige muze de pilaren van diepgewortelde…

De eeuwenoude notenboom staat Diepgeworteld, breedgeschouderd de takken uitgestrekt -als in aanbidding opgeheven handen - wuiven zacht op het ritme van de wind En iedere avond moest ik de trap op mijn angst tegemoet ik probeerde niet te kijken naar die wirwar van armen gehuld in een diepzwart gewaad ik rende tot ik trillend het…

schrijft mijn gedachte kijkend naar het kind van toen onbezorgd wiegend in de boomtop leunend tussen de vertakkingen hoog boven het water had ik het vaste vertrouwen dat hij me nooit zou laten vallen ach, ik was nog net zo groen als de nieuwe lenteblaadjes van mijn linde die nieuwsgierig lonkten naar de zomer hij wist al mijn diepgewortelde…

Dromen vallen als oude verhalen, van diepgewortelde bomen. Prediker spreekt en schrijft weer. Jezus wordt opnieuw geboren. Boeddha leeft in ons. Ik droom van de liefde. Ik droom van de vrede. Ik droom van een paradijs, waarvan alle mensen dromen. Het is een ongeboren toekomst, die vol verwachting op ons wacht.…

Gezoet/Vrouw had ooit missie Terwijl de wereld/Rondom haar in oorlog sterft Zwelgend in een toestand van/Onomkeerbare Feiten door liefde gecre- eerd Behept met diepgeworteld zelfrespect Leeft hij de wereld/Ademt haar liefde Terwijl de globe/In grote crisis verkeert Mensen voelen de hitte Daar verbindingen Onderling gekoesterd worden…

huilkind dat in gebakend moet worden om de stilte te beleven opdat de kou tussen handen smelt en zichtbaar wordt hoe Mei doorheen elk seizoen reist steeds zie ik je ogen achter mijn blik de film vertalen, er lijkt geen andere verfilming in gelijkenis te bestaan toch als ik de beelden stop, terugspoel en opnieuw kijk vraag ik me af hoe diepgeworteld…

Ik kijk naar de lucht draag verloren woorden langs diepgewortelde honger naar klanken zie achter die ene kale boom jouw ingehouden grijns waar tussen spiedend voorjaarsgroen oude takken seizoenen trotseren hooghartig rust de vorst in de grond bot groeien en bloeien samen met oneindige rijkdom maar bewaart even zovele tranen schaatsen…

Heel voorzichtig solidair in gemoed en bedoeling als dat onderhuids samenvloeit, is de essentie die wederkerig wordt bedoelt, slecht aangevoeld uit de lange schaduwen uit het verleden, die de zon onmogelijk kan wissen, steeds kwetsbaarder worden als die worden opgerekt, diepgewortelde wensen, dat respect naar beider kant zal worden…

verknoopt jongt zich het leven uit heden een toekomst een blijde boodschap die zich weerspiegelt in ouders ogen onder moeders hart rijpt ontwarrend wat zich laat verwachten creëert het ongeboren geluk zich een verbeelding op roze wolken dichten gedachten dromen die grootser dan groots door het echte wonder overtroffen worden met diepgewortelde…

zucht want een plek om te stralen is hier niet zelfs de wolken zijn gekleurd door verdriet in dit heelal van verloren dromen sluit ik mijn ogen maar kan niet ontkomen de gewichtsloosheid van mijn bestan ontneemt mij de kans om terug te gaan toch verlang ik naar de aarde waar ik in een vroeger leven veel van mijn schatten bewaarde onder diepgewortelde…

Vervuld het diepgeworteld..afgescheiden de plaats van visie, slechts een illusie. Het vergeven van acceptatie wil van vergeten ogenblikken houden ..…

De Italiaanse wet vindt dat op scholen Een kruisbeeld aan de muur behoort te hangen. En moslim-ouders kunnen niet verlangen Dat scholen afstand doet van die symbolen. Ik snap die Moslims niet die dat verlangen. Je kunt er toch een hoofddoek over hangen!…

Op zoek naar iets puurs, iets van zuivere onschuld werp ik mijn dwaallicht over het rotsige landschap van de schaamte in de verste uithoeken en de donkerste spelonken van mijn verscheurde ziel speur ik naar de schone maagd wiens naam ik niet noemen mag omdat, wanneer ik toegeef aan deze diepgewortelde behoefte het te benoemen ik niet alleen mijzelf…

Donkere dagen doorkomen met enige bezinning en rust verspreid over stad en land Sneeuwtranen lopen over bleke wangen, een bevroren verdriet Het winterse laat zijn sporen na.... diepgeworteld in een verkleumd hart.…

aan zijn warme stem die lieverd zegt niet aan het gekletter van water dat van zijn vermoeide lijf afglijdt vervuild met liefde en verlangen niet meer denken aan zijn slaapgezicht aan zijn gelijkmatige ademhalen als hij in alle rust naast me ligt niet meer denken aan deze kleine dingen niet aan zijn tranen na mijn lied niet aan zijn diepgewortelde…

Maar dat zit er bij mij nu eenmaal diepgeworteld in. Waarom papa wilde je mij niet zien was ik dan niet jouw kind? Heb je dan echt geen idee hoe moeilijk ik dat vind? Ik voel me zo leeg en waardeloos als bij het grof vuil gezet. Nachtenlang lig ik te woelen eenzaam in mijn bed.…

Gevoelige reus vol geluk, kracht en wijsheid bescherm ze altijd Al wandelend in een oase van rust hoor ik steeds dichterbij komende huilende klanken die almaar opnieuw in mijn hoofd dwarrelen tot zelfs blijven hangen op een stukje gevoel Een diepgeworteld verdriet die mij doet denken aan afscheid, rouw en verlies.…