Alle inzendingen over Dode bloemen

wilde bloemen met niets anders meer dan vlakte en een blijvende verbijstering de dood is koud de aanslag nog meer…

vier stemmig geklede heren laatste gang de bloemen die je niet kreeg bij leven en welzijn anoniem vermeld in gemeentelijk schrijven dood gelijk een ander laatste bloemen en een knik van de doodgraver…

Boom met takken Waar de dood uit groeit Te midden van Bloemen van velerlei Soort die volop In het leven staan - En het vreemde is, Ze misstaat niet eens, Want ook die Uitgegroeide dood Is van een Ongekende Schoonheid…

als een bloem die net geplukt is in het veld prachtig en perfect van buiten onbeschrijfelijk maar van binnen al lang dood…

de bloesems strooien roze op vers gedolven graven een vlinder daalt behoedzaam neer een bloem blijft toch een bloem en merels mogen onbeschaamd deze rust verstoren de zon schijnt in geen verschil voor levenden of doden…

Dood is een bloem die verwelkt. Een schip dat vergaat. Een kaars die langzaam dooft. Dood is iets angstigs. Iets waarvoor je wilt wijken Je leeft er met een boog omheen. Je durft er niet naar te kijken. Dood is iets dat niemand kan begrijpen. Het is een raadsel, vaak met strijd. Niemand heeft er woorden voor en niemand weet zijn dood.…

'k wil dood zijn zoals de anderen op het slagveld van bloemen dood zijn alleen zijn zij moedig gestorven en ik dan niet,want ik ren weg van het leven door de buitenwereld wordt men bestempeld als laf maar de buitenwereld is niet in mij ze veroordeelt mijn hart, mijn gevoelens maar ze is niet in mij…

Boven de lakens haar gezicht, wit, haar ogen -- grijsblauwe bloemen.…

De bloemen, die slank daar rijzen, zijn bleek gelijk de dood; ene enkle staat in 't midden, als bloed zo vurig rood. Doch kuste haar niet de zonne: nooit zag zij die stralengloed, de bloeme is de aarde ontsproten en die dronk mensenbloed...…

We leven met de nukken van de pluim De weerman kan ons ijs en sneeuw beloven Maar op zijn woord kun je hem niet geloven Zodat ik al zijn praatjes niet meer pruim De vorst is weer een keertje weggebleven Die Hiemstra kan ik echt geen pluimpje geven!…

Neen jij gaat niet onder de zoden Jij gaat ook niet in een graf jij mijn liefste, jij gaat in 'n urn En die urn komt op de schoorsteenmantel en daarnaast komen je lievelingsbloemen en die zijn elke dag vers gekocht Zo hou ik je in mijn gedachten dagelijks met verse mooie bloemen, want: 'doden houden ook van bloemen'…

de bloemen bloeien dood verschieten in de mooiste kleuren vlammen op in rood vervliegen in de wildste geuren eenmalig springt het zaad voor even het seizoen ontstegen een korte sluimering dan kiemt het volgend leven ik loop de cirkel aan de binnenkant maar zij spiraalt omdat ineens de ronding faalt ik nader wat mij is gegeven ben…

groeide dwars door muren schopte tegen normen aan wist dat het niet lang zou duren want niemand nam iets van je aan je graaide naar het beetje aandacht dat het leven je nog bood versteende langzaam zonder warmte bloeide bloemen voor de dood…

eigenlijk zou ik vogels moeten schilderen en geen vlinders in een blauwe lucht en waarom willen ze over water vliegen en niet boven een veld met bloemen waarom niet de bloemen óp het water en daar boven dan de vogels die -als uit de dood herrezen- zich zouden wreken op de vlinders…

Evides wordt onder druk gezet Om zich voor overlast te excuseren Dat doet ze door met Pasen te trakteren Voor elke gedupeerde een boeket Rome kent al jaren deze tijding: Bloemen voor de lang versleten leiding…

Mijn vriend vroeg mij waarom ik altijd schrijf over de dood en niet over de liefde en de bloemen en het dagelijks brood. Ik heb het echter nooit anders beleefd dan dat alles een einde heeft.…

Zie het ontwapenend kind dat bloemen zorgvuldig plukt een waar stukje geluk als ze de allermooiste vindt. Bekoorlijk is zij in 't licht van haar schoonheid niet bewust straalt ze vol levenslust een glimlach op haar gezicht.…

We eten allen van de bloem der aarde, een bloem, die ik erg kostbaar noem.…

Hadden ze jou maar bloemen gegeven Eerder in je bewogen leven En niet hier bij het koude graf Kon je dat nog maar even zeggen Met je bleke scherpe bekkie Voel jij je ook zo bedrogen Door al die woorden Die zijn uitgesproken Over hoe goed je was Ik spreek je straks nog wel Dan hebben we het er nog over…

gister fier rechtop kopjes nu al gebogen gekocht op de markt eigenlijk in het koelhuis waren ze al gestorven…

Bloemen langs de straat. En je hield niet eens van bloemen. Meer van dromen, hield je toch. En die dromen blijven hier gebroken; Onherkenbaar en ongezocht. Droomde jij in witte vlagen Roze strepen, blauwe vlakken; En geil, vooral geil. Daar dromen wij nu door In diezelfde lijnen, Als waarmee we je kist lieten zakken. Zo zwart.…

Want misschien morgen of de volgende week alweer leggen ze in een andere stad, voor een andere persoon, weer lekker ruikende bloemen neer. Want Joanne, jouw dood is al lang geen uitzondering meer. De straten in Nederland geuren naar bloemen.…

Op de tafel staan de bloemen er fris en fleurig bij ik heb ze net gekregen het is één groot schilderij In mijn grote witte vaas staan ze nog heel even ja het klinkt misschien wat dwaas aan het einde van hun leven.…

Dood, rood violet in gebed. Tranen veraarden, verdwijnen langs stenen, stromend verdriet. Water, glijdend als zilver, bedding verschonend, spattend, de regenboog klonend, in nevels van kleur. Vallend, dood drijvend in zilver, traag landend, mijn klaproos, jouw hart, verloren aan zwart.…

Vogel op de grond De plek waar hij niet wezen moet Hoort in de lucht te vliegen Zachtjes wiegen op de wind Nu ligt hij dood te zijn. Gevallen in de klauwen van een kat? Of was hij soms het vliegen zat?…

Fleurige bloemen bij de spoorwegovergang van een tragedie zijn zij enige stille getuigen Elke dag getreiterd worden..en dat jarenlang liet haar van haar weg naar school afbuigen Bloemen voor dit arm meisje dat zij pestten totdat de dood haar de enige uitweg scheen Bloemen voor dit meisjes’ stoffelijke resten herfstbloemen op de rails, daar…

Zij waakt en wacht totdat de trans Gekleurd wordt door het morgenrood; Dan sterft zij met der sterren glans; De dag breekt aan, de bloem is dood.' Waartoe in deze tijd een klacht, Terwijl de dagen zonnig zijn? - Mijn liefste is als een bloem, die wacht Op levensvreugde en zonneschijn!…

jij hebt weer bloemen gestrooid waar een herfstige dood de zomer begraven had het winters zwarte pad dat sneeuw als deken zag vergat de tijd waar lente al lieflijk danste het groen druk met voorjaar sjanste bloeide zon zijn bloem nog nevelden de mooiste kleuren tussen bomenlicht de door jou gestrooide bloemen extra belicht…

De Dood rijdt vóór mij Ik rijd er achteraan de Dood rijdt voor mij... Ik laat geen traan De Dood rijdt vóór mij achter haar de stoet van mensen die nog leven en de dode een laatste groet gaan geven De Dood, zo tastbaar, heel dichtbij de dood rijdt voor mij Ik zie de kist, de bloemen... De Dood is als een dichte mist voor mij.…

beweegt de lucht geurt naar dood die in douches zijn tanden in valsheid heeft ontbloot geen voeten meer te vinden toch kwamen ze hier binnen hun bloemen zijn gebleven in schaamrood voor iedereen te lezen…