Alle inzendingen over Er valt een knipoog

Gelukzaligheid gezeteld in de weke delen van het vruchtvlees hem gekweld, vervalt tot brede stromen, er valt een knipoog uit het paradijs en wordt bij de toekomst opgeteld.…

een knipoog uit z'n paradijs vergeven is dé manier om te overleven.…

woord voor woord fluister ik de wereld dicht tot een gulden boek in zoete winterslaap waar herinnering het leven prijst en licht zich spiegelt in een fotolijst flitsen beelden door de tijd doorheen pareltjes van wazigheid baar ik lettertjes W O R D E N nu vonkjes eeuwigheid…

Muzieknoten op een balk begrepen en gezongen door sopranen en alten alsook bassen en tenoren Gezongen Latijnse composities vormen een meerstemmig geheel aangetrokken door de harmonie dalen de engelen van boven neer Deze wachters van de hemel knikken elkaar goedkeurend toe ja, aan hen is toegang verzekerd want dit is wat vrome…

wanneer je in de spiegel kijkt dan moet je even twee keer slikken omdat er bijna niets op vroeger lijkt je mondhoeken hangen naar beneden ook je borsten staan niet meer zo strak over je voorhoofd is iets heen gereden en je billen zijn inmiddels vlak je hebt de onderkin van een kalkoen je buik toont onregelmatigheden en aan cellulitis valt…

Kijk óver je schouder met een knipoog. Vóóruit met een ópen blik, áchter je ligt 't verléden. Wat erná komt is 't heden, valt nog zóveel van te máken. Dus kóp óp nou, niet verzáken!…

Op mijn vakantie in het buitenland Verbleef ik in een tuin met appelbomen Het rijpe fruit verscheen in al mijn dromen Met zeven Adams, etend uit mijn hand Maar thuis is het snel over met die roes Wel heb ik nog zes potten appelmoes…

Ik ben gek op hout Ik hou van hout Maar in de natuur Niet in mijn ‘bek’ Dat houten bestek Goed voor het milieu Maar niet voor m’n mond ‘mij niet bellen’ In de rugzak van m’n leven Zit naast een drinkbeker, koppie Nu ook een stalen bestek Want dat streelt m’n ‘bek’ Dan, dat in de vrije natuur Een lekker bakkie koffie Uit een warme…

Hier, bij Ajax, ligt mijn hart Een club, fascinerend, altijd apart Door velen genoemd naar godenzonen Voor mij de bakermat van voetbaliconen Mijn herinneringen gaan terug naar De Meer Ook daar heerste een bijzondere sfeer Nu ga ik mijn gevoelens weer achterna En treed technisch toe in de Arena In mijn levensfase is dit een nieuwe kans En mijn…

Een knipoog alleen voor mij ? Een knipoog, die álles zei ! Ik raakte verward, Voelde me even héél apart Het maakte iets los in mij Ik keek nog stiekem 'n keer Daar was die knipoog weer ! Of was het een lichte tik En deed ik voor niets "slik" Maar nee, hoor je oog deed het weer !…

Verzadigd in het licht zijn sterren hees gezongen, spelend met de woorden - ik hou van jou – Een knipoog naar de maan, een dans verwonderd om jouw bestaan.…

Donker gat met blauwe randen ik kan alleen nog spartelen in deze oceaan; hulpeloos gemaakt door de warmte van de beweging voel ik mij opgeworpen op golven van verlegenheid, neergegleden in dalen van genegenheid…

als ik voor jou vanvond in alle stilte een scheutje licht kan decanteren fonkelend in de wijn zal dit mijn allermooiste knipoog zijn…

Zijn aard en meesterschap door tijd de imperfectie heeft doorstaan, blijft hij dichterlijk bij de aarde, teugels van de ziel die ongezien liet weten de plaats en waaraan hij is aan opgegaan, onmin over literaire wetten, pennen- streken op Icarus wieken, smelten in de knipoog van de zon, wat overbleef was pek zonder veren.…

ik zie je in een mooi wit licht geheeld, vol kracht, je zweeft ik zie je met m’n ogen dicht je speelt, je lacht, je leeft ik blijf het zien je mooi gezicht je knipoog zie ik met m’n ogen dicht dus... geen afscheid... dag! kus... een knipoog... lach!…

achteraf bezien moet je leren knipogen voor schone ogen leren knipogen tegen het strooien van zand tegen uitdrogen achteraf bezien voor de weerspiegelingen en herken je mij leren knipogen voor de ernst van de lichtheid onverwacht geluk achteraf bezien het echte knipogen doe je op het land…

blinde woede op papier zetten wrevel wekken bij toehoorders dit urenlang volhouden en ze zullen één voor één afhaken die toehoorders…

De felle kardinaal vlamt en jaagt in ’t rood, zijn geil poppevrouwtje flirt in felle nood, ze wil hitsig spelen en stevig vrijen, hij kan haar spijtig niet verblijen hoe duivels graag hij haar ook wil pakken een pluimke bleef aan haar poepke plakken…

Met een knipoog spreek ik je aan. Passioneel met een luisterend oor. Jouw vurige ogen vertellen meer. Met een knipoog als mijn metafoor. Ik herinner je als de eeuwige nacht. Jouw voortdurend lachende gezicht. Continueert mijn goede nachtrust. De knipoog waar ik voor zwicht.…

Een knipoog en haar glimlach ze spraken boekdelen voor mij Op deze prachtig, zonnige dag was ‘Dag’ het enige wat ze zei Een glimlach en haar knipoog ze maakten mij ‘t innerlijk blij Zij was hèt, hoeft geen betoog en wat zij zei, maakte mij blij Een knipoog en haar glimlach ze maakten mij erg van streek Ik keek haar aan en dacht, ach wijl…

Geen wisseling van de wacht, nacht en sterren voor even, geven gemoedsrust en een moment dan gaap ik naar buiten en knipoog een (eigen)wijze groet.…

fel zonlicht verblindt het uitzicht op de toekomst de hemel knipoogt…

hoe de tijd aan me knaagt stilaan zichtbaar wordt als ik in de spiegel kijk zie gelukkig nog de knipoog van een tijdloos kind dat huist in mij…

verfomfaaid zoekt een fragiele putter mistroostig het onvolgroeide bladerdek de mezen maken misbaar tractoren grommen onzichtbaar in de zwarte buik van de boerderij waar op het achtererf de mest overduidelijk aanwezig is tien scharreleieren voor 75 eurocent zelfbediening vanuit een met golfplaat bedekte kist de natte zwartwitte kat zoekt…

Buiten mist. Het ratelen van de wielen verhult alle geluid hierbinnen. Ik kan niets meer horen. Blikken ontwijken me, naamborden ontglippen me. Op goed geluk moet ik er straks uit. Het is er weer, dit stollen, na langdurig het hoofd te hoog te hebben gedragen. In mijn bagage, mijn dagboek, ontvleesd verleden, een herbarium vol bladskelet…

de zon springt van tak naar tak als ik slenterend op afstand de bomen zie op een rij zij aan zij en flitst dan op haar gemak keer op keer ik denk dan heel even zij knipoogt naar mij toch een hele eer…

Ze reed op haar fietsje mij lachend voorbij en ik zag in haar even de vrouw van mijn leven Ik trapte zo hard als ik kon om langszij toen zij blij naar mij keek haar een knipoog te geven Toen zag ik met schrik haar lui oog waarmee zij naar mij keek met een blik die gepleisterd bleef kleven Ze knipoogde terug met dat ander - naar mij…

Het kwartje valt om te begrijpen in ons land weten van geluk en trammelant pak het beet mijn hand pak het beet hoe men heet niet van belang men weet aan het einde van de gang men weet van landen zoals dit zoals jij ik wie niemandsland kom en geef kom beleef doe neem geef het licht door you and me and so much more under…

(In een haiku-treintje) Kwetsbaar, gevoelig is zij al vanaf dag één Echter sterk in doen Broos en sensitief door de bomen nóg geen bos Uiterlijk soms hard Gecompenseerd door fragiel, frêle innerlijk Ingebouwd goed hart Korz'lig, soms kribbig delicaat, indien nodig 'k Herinner mij noen Nacht in wit satijn daarna een New-York-minute…

Nog even hou ik je hand vast het voelt zo klein, zo breekbaar waar het eerst zo grof, zo krachtig was is het leven weggegleden ik zie je ogen niet je houdt ze dichtgeknepen zit daar achter nog macht de controle over het leven je hebt het nog niet helemaal opgegeven dan plots een kleine knipoog een laatste ademstoot ik zie nog even…