Alle inzendingen over Frederico García Lor

O leven waar niet veel raakt in te lore... Herdenken wij de sprook van vader, zoon: Zie me dat kind eens aan, zijn wonder-loon... Dat zitten op de schouders van een blinde, De lange weg door nacht en zon en winden.…

De avondwind drijft ver en zwakker Langs de popels, die de akker Zomen, over 't land te loor. Buiten dralen zoete roken — Geur, die van de zomer is — En de ogen half geloken, Droom ik, voor het raam gedoken, 't Uur, dat voor de dromer is.…

(voor Loor Blik) Met je vier-en-veertig jaren op aarde ben je een naaktmodel waar ik wel een miljoen euro's voor over heb als ik die in huis had.…

(voor Lore Berger) Je ouders waren gezellige leraren en jij studeerde aan de universiteit van Basel om schrijfkunst te vergaren, want je wilde je literaire ei kwijt.…

zat bibb’rend in de Bar van het Paradijs te Vingtimiglia bitt’re koude campari soda heel veel ijs rotsen hoge bergen blauwe meren bellissimo lollo-lollo-la-lollo-brigida cardinale-quatro-stagioni claudia-lezione-con-amore sophia-loren-tesoro-mio… moeilijk te verklaren zijn giornata particolare enige uren later kwam-ie waggelend…

Maar geen weet, als te loor is Gezonken 't rijk van 't menselijk ‘bijna’, Wat me in de keel daar brandt, wat dol verlangen Dat schreiend uitslaan wil in gloed van zangen, En hoe 'k in stralenkrans van duiz'ling ga Door eenzaamheid, het hoofd vol duistre glories. 1900…

Het meisje waaiert haar waaier, waaiert de brug op, over het koele water De heren turen terloops naar boven, het vrije meisje wil zich verloven Het meisje waaiert haar stille wenken, de ruches ruisen, wat zou ze denken? De heren leiden hun blanke gade in sjieke kleren voorbij de kade De krekels sjirpen er naar het westen…

machtswellusteling die grenzen geenszins accepteert II 't Rode Leger bekend door goede naam en faam strijdlust moet nu vechten voor de machtswellust van man die de weg kwijt is schietend en bomgooiend slaan Oekraïners op de vlucht naar 't Westen armen open, huilend hart III inmiddels heeft 't Rode Leger naam en faam ver- loren…

( voor Federico Garcia Lorca ) Ik volg de Spaanse parfums rondom de vrouwen en ik kruip in het derde oog van Lorca en ik geniet van de innerlijke schoonheid in tijden van vernietiging en rampspoed. Het is altijd de man of vrouw in uniform, die onheil brengt, de gevoelloze wreedheid van kleingeestige superego's.…

In de onverzadelijke vlagen Van het leven gaat hun lied te loor, En bezij de paden, waar wij jagen, Naar de bodem onzer luide dagen, Neigt maar zelden een aandachtig oor.…

En als de trein niet voort wil, zeer ten detrimente van uwe lust en hoop en zuurbetaalde centen, Blijf kalm en open uw valies; put uit zijn voorraad en ge ondervindt dat nooit een enkel uur te loor gaat.…

latwerk en ijl en wonderlijk veeg wordt er hun weefsel, een web verward met open gaten en flard bij flard, een ruigte, die bindt en samenhoudt het kantige hek, het ruwe hout en ordeloos omgeslingerd is als grillige voorjaarswildernis volgroeid; en midden in dit struweel een verdichtingsbegin, een grijs juweel, bestoven parelen, diadeem te loor…