Alle inzendingen over Gekrulde Vacht

Je prachtige vacht Die helder glansde In de ochtendzon Je nieuwsgierigheid Wanneer je op verkenning Door de kamer trok Tot vannacht het einde kwam Jou meenam In zijn kille greep Ik aaide Tot je hartslag Verdween in de stilte Niet wij Maar jij Vertroetelde ons…

Vlokken, vlokken, overal dwarrelen zachtjes neer dikker, dikker wordt de vacht en langzaam verzacht 't straatrumoer geruisloos wordt het verkeer donker zakt op de witte wereld het avondrood gloort en de sneeuw valt voort.…

Laat me heden solitair zijn en schaamteloos als de kat die haar vacht laat glimmen, in de late avondzon.…

als je het hek over kon streelde je de warme vacht van koeien onderweg als je kon blies je vaart in de molenwieken in de rimpelloze sloten liep je met het vee mee de stal in, rillend, huid aan huid liet je tijd zijn liet je de zon liet je d’r niet los…

De zon doorvonkt het bruin wollig haar, Verzilvert de randen Met blinkende banden — De vachten, Ze wachten De knippende schaar.…

Jij was stil en viel niet op Alleen je zacht gelaat En je gekrulde lokken Ik zag de wereld door mijn ogen Als kind vaag en merkte niet de kloof Dat mijn spreken en jou zwijgen groter werd Nu zijn we ouder en leven in andere huizen Met onze liefdes die verschillend zijn Ik wil je zoeken en omarmen Maar kan je stilte niet bereiken Zo…

Een hand ligt naast je met gekrulde vingers. Doe ik mijn hand erin, de jouwe sluit zich, neemt die van mij en legt hem op je hart, je andere eroverheen. Wat heet liefde.…

Er school meer vrouw in jou dan je gekrulde wimpers prijs gaven. Mijn hart smolt voor een ogenblik dat oneindig is.…

Of neem dan verlaten huizen, een oog dat valt op behangpapier, gekruld door tijd en tochtige kieren een muur die fluistert van kindervertier. Een bank onder een appelboom, hoogzomer nu, we drinken wijn en stromen langzaam leeg, in de schemering zingt een late merel van opgeven.…

Gefileerde koeienruggen drijvend in een wolkenzee, en schapenwollen vachten wiegen deinend met hen mee. Aan de horizon een boomkruin en ook nog een zwevend dak. Reigerkoppen zonder poten staren in dit wolkenpak. Oorverdovend is de stilte in dit onherkenbaar land. En mijn hoofd, ook zonder lichaam peddelt naar de wallenkant.…

in de loop van vele vervagende jaren raakte ik je kwijt in een duistere uithoek van mijn lichaam klonteren weggeëbde opeengehoopte herinneringen samen tot een amorfe massa zoals vergeelde foto's in een kille kelder gepropt in uiteengevallen vergeten kartonnen dozen zich gekruld en gescheurd een weg naar buiten wurmen waar de hongerige…

drie haiku's ~~~~~~~~~~~~~~~~ vogels verdwijnen op de vleugels van stormen het jaar keert zich om ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ brons, bruin en roodgoud zon versiert herfstbladeren zaad draagt nieuw leven ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ de oogst is binnen bomen schudden hun vacht af wortels kruipen diep ~~~~~~~~~~~…

waar vroeger zwart een eenling was verzamelt ze nu macht uitgestoten door het schapenwolle wit toont zij vol trots haar vacht licht excentriek in eenoog koningsland draagt zij de knoet graag in de hand handhaaft kuddegeest zo dat geen beest zich onderscheidt en alles bij het oude blijft…

Kort gedrongen slaapt er rond de 'zestien' de RonUILdo in een veel te volle vacht Zijn shirt doet enkel nog goddelijkheid verraden vol verlangend heilig geel naar dribbels van kanarie pracht ------------------------------- W.K. gedicht Den Haag FM 28-6-06…

Rattig wezen, vale vacht, zo kom ik je tegen. Met armzalig oogcontact scheiden onze wegen. Met je schouders naar beneden en je blik zo erg vernauwd ben je net een zielig katje dat niet langer meer miauwt.…

zag hoe lente je haar al lichtjes high light kleurde na maanden lang het winters blond ik proefde de eerste prille tonen als voorjaars melodie uit het zilt blauw golvenlied joyeus rokten kort nog op de gok hun lichte benen terras genietend onder warme zon een tikje fris windje uit de nog koude zee dolde in de grote bos gekrulde…

Jij cliché schilderij Breed gekruld en duur omlijst Je danst zo.…

oogvocht stroomt over het kind kijkt me aan een traan glijdt vol glans langs een guitige glooiing gekruld tussen wang en neus zilt een zoete lippendans een fietsenstalling spreidt met grote pret omlijst kirt een roze tong vrolijkheid spat en springt over van de natte mond ontregelt beide handen zelfs de voeten draaien rond…

Er liep een beer in het veld Lichtelijk waggelend beetje uitgeteld Zijn hoge leeftijd speelde hem ook wel parten Hij had ook al zo vaak op nieuw moeten starten Maar nu liep hij toch op zijn laatste poten De dagen die hem restten wist hij naar de kloten Zeer vermoeid als hij was, vale vacht gescheurde pezen Toekomst voorbij, weg die glorieuze…

Vergeten in dalen schemerrood, dicht bij elkaar, verstopt onder vacht. Verdreven in jacht, als deelgenoot. Verborgen in vroege ochtenddauw, met flarden aarzelend licht. Het drijven van warmte op de kou. Verraden door een mozaïek van geurig zwakke vleugen. Haastig vlucht de leugen, angstig en ziek.…

ik loer naar beneden naar de dorpelingen in de sneeuw de sneeuw, die als een winterse streling hun gezichten streelt ik heb maanlicht in mijn ogen ruw en donker is mijn vacht als schors van de bomen waaronder ik wacht op de mooie herdersjongen zo maagdelijk blank en zoet van geur die het wit van de sneeuw zal veranderen in een bloedrode…

ik snuif de geur van zomer na een regenbui het blad, groen en jong krult zich om water op te slaan langzaam dalen druppels op de vacht van de birmaan die zijn luie dagen spint hij knippert met zijn ogen rekt zich een tijger kromt zijn rug en met trillende staart sproeit hij mijn zomer van de kaart…

heb de plaatjes en filmpjes gezien van dieren die op mensen lijken kleertjes aan hun stemmen en lach zelfs de kus en een traan maar ik wil ze zelf ontdekken hun geur en eigen geluid de warmte van vacht kunnen raken en weten waarom die ook plast ik wil voelen en ruiken bewegen en leven in de echte wereld daarbuiten…

Geuren, veren, snavels, kleren, staarten, vachten, kazen, vruchten, luchten, pluizen, overdekt, wollig, donzig, meter strekt. In geschuifel, luifel, luifel, staat ze stil, neusvleugels trillen, spiedend, speurend, rij na rij, ruikend, snuivend, mmm … daar is hij. Hij!…

Toen was ik een wankel veulen Toen ik snuffelde aan wie en wat, aan wat een merk in mijn vacht brandt. Lastdier, lastig dier dat geschonden door zijn slaap wandelt. Zij liet het licht los op mijn netvlies, ketende de vragen aan mijn enkels. Ze woelt zich bloot terwijl ik jank, de eenvoud van haar boezem vraag.…

dat schaapje met zijn mooie wol, dat schaapje met zijn zachte vacht, daarzo in het hulst van de nacht. Daarzo in het hulst van de nacht, met de zon hoog boven je. Zul je het schaapje strelen, en met hem al je geheimen delen.…

mijn wezen heeft de spiegel helemaal opgevuld dat komt door mijn haar, dat is namelijk gekruld ik kan het niet geloven, maar ik ben ermee geboren...…

Topless staat zij daar Haar borsten lelieblank Lippen nat en gekruld Taille breekbaar rank Lange benen gebruind Tepels als rozenknopjes Ze rommelt in haar lade Tussen de talloze topjes Haar billen trillen zacht Glad glinsterende huid Met elegantie en allure Trekt ze haar string uit Gevonden wat zij zocht Trekt ze aan haar sigaret…

Jouw laatste stappen zet je op de nu vreemde trap waar gelakte passen deurtjes openen naar kleurige potten vol lang geleden verborgen sprookjes omhoog langs ovale portretten zoeken donker alwetende ogen boven minzaam gekrulde lippen ietwat cynisch naar krassen het poppetje op de tekening met onhandige handjes die als harkjes wijzen naar…

je ogen waren warm gekleurd ze straalden als je keek de modetrend was blauw en groen het donkerbruine maakte je wat bleek je lippen spits gekruld door humor en een volle lach ook hier viel jij weer uit de boot men zag ze liever vol en rood parmantig stap jij door het leven je lengte door jouw genen aangegeven het schoonheidsideaal…