Netgedichten

netgedicht (nr. 27.456):

We zwijgen als de nacht

Jij was stil en viel niet op
Alleen je zacht gelaat
En je gekrulde lokken

Ik zag de wereld door mijn ogen
Als kind vaag en merkte niet de kloof
Dat mijn spreken en jou zwijgen groter werd

Nu zijn we ouder en leven in andere huizen
Met onze liefdes die verschillend zijn
Ik wil je zoeken en omarmen

Maar kan je stilte niet bereiken
Zo laat ik toe, zo laat ik los
Hetgeen ons bindt, hetgeen ons scheidt

Maakt de nacht het zwijgen vrij