Alle inzendingen over Grijs

explosiegevaar vierkant grijs wordt vlammend rood migraineaanval…

vruchten op de schaal door niemand opgegeten kleden zich in grijs…

Grijs van de wolken droom ik in mijn winter weg hoe het elders is.…

buiten grijs en grauw geen zonnestraaltje te zien een novemberdag…

Dan een massa grijs op grijs en alleen maar beweging in het beeld. Spanning in het zwepend touwwerk. Schuiven op de stoel. Doel van de zondag.…

daalt over ons neer ....als motregen door wind in wolken grijs voortbewogen Soms overheerst het diepste blauw aan de herfsthemel gekrijt grijs verjaagd We worden meermaals geplaagd door regenvlagen stoten van wind 'Mijn kind, de druiven zijn die dagen: voor opa zuur'.…

Het toeval dat ons samenbracht is het lieve lot dat ons vertrouwde. Meer dan een halve eeuw geleden, veranderde toeval in bedoeling. We weten wat falen en wat vallen is. We weten nu wat samen opstaan is. We weten wat samen balanceren is, tussen lief en tussen leed. We houden van onze kinderen. Van vrienden en vriendinnen. We houden van…

heel langzaam worden ze weer blauw al blijven ze gebroken maar een kleine opening reflecteert wat licht, laat zien hoe het zou kunnen zijn een aarzelende zonnestraal waagt zich aan het grijs met een fragiliteit waar zelfs de hemel van gaat blozen en als zelfs dát grijs kan verkleuren wat houdt jou dan nog tegen…

over de velden liggen grijs grauwe sluiers luchtig gedrapeerd…

grijs voldaan proeft hij kalm de laatste herfstregen - hij heeft liefgehad…

Grijs is de lucht de mist trekt over het land het is koud en guur…

Snoeperig kauwen kleine kinderen tanden tot grijs puinpoeder…

Weldadige mist - scherpte verliest bestaansrecht in een zee van grijs.…

Weldadige mist - scherpte verliest bestaansrecht in een zee van grijs.…

in de bejaardenbieb vijftig tinten grijs, elk een eigen verhaal…

ook kwam scheen altijd het tintje meer in blik en lach ik donkerde samen in kleine groepen die zonder veel woorden tot elkaar werden geroepen jouw vluchtigheid was vrolijk van aard die in passeren blijmoedigheid met warmte opschaalde in de choreografie van donker en licht werd zwart geboren met een uitgesproken oplichtend grijs…

De wereld van het grauwe grijs Een besloten wereld het bewijs Nevelige gordijnen Nat dood hout aan het kwijnen Een wereld zonder zichtas Stil water in een regenplas De geuren van verlatenheid Mistgordijnen dik uitgespreid Geen sijsje hoor je zingen Zelfs geen reebok zie je springen In één hand voelen vingers kou De ander is gevuld door…

je blonde haren wuiven op het zingen van de wind weerbarstig licht hoogblond het kuifje boven alles uit je voorhoofd glanst de diep bruine zomer kleur samen met het zwart omrande ogen grijs geef jij je schoonheid prijs je rankt nog steeds als het speelse kind dat alles prachtig vindt lacht jeugdig blij op een eindeloos strand…

regenboog in wisselende stemming verdriet vervuld van zwarte dood gele haat gepaard met rode liefde het koele blauw in lelieblank veelkleurig bestraalt de hartstocht oudroze harten in contrast gegroende jaloezie ontstijgt de donkerbruine aarde richting witte wolkenzee dan maak jij kleur in mijn bestaan als je vale bleekheid opschudt…

ik ben in de mist verdwaald kan de omgeving niet meer tot echt leven wekken licht glinstert in duizend kleine kleuren maar laat het bestaan niet live gebeuren er is geen zicht in grijs perspectief waar ieder naar de goede richting gist en zo de juiste weg verliest nooit heb ik de moed snel opgegeven weet dat leven ooit…

momenten kleurden stilte in een grijs contrast het was niet jouw geluid dat van die donkere bas jij opponeerde meer in het licht en muzikaal segment harmonie verstrooiend en door iedereen gekend geen diepte en toch even rakend warmte achterlatend die vluchtigheid is nu voorbij jouw contouren geven niets meer prijs…

het orkest is niet vooruit te branden ik voel klam zweet opkomen in mijn handen als ik op noten jaag stroperig golft een oceaan aan tonen in verdronken grijs alle opgezweepte koppen betalen zo in schuim hun prijs er zijn geen brekers die dwars liggen in een vals akkoorden soort zij hebben niet gescoord in gruwelijke middelmatigheid…

je schemerde stilzwijgend grijs alleen je blik uit vochtige ogen kleurde zwart wit schouders licht gebogen je zachte stem sprak over hem met ondertonen van verdriet hij was er niet al maanden geen bericht en niemand die ook maar iets van zijn verblijfplaats wist na duizend handen en gezichten ben jij hier beland wachtend…

Meeuwen boven een verstild landschap waar ooit monniken sla verbouwden, en getooid in pij, met monnikskap - de eerste kerk hier bouwden. De ganzen, de meeuwen en de grutto's wonen hier al eeuwen, ze voelen zich thuis, omgeven door water en rust aan de schiermonnikoogse kust. Schapen, geiten en koeien, eenden, tjiftjafs en zwaluwen omringen…

Je kan alleen maar zeggen dat het een gure dag wordt hoog boven de bomen tekenen vogels halfafgebroken cirkels het papier is grijs de koolstof niet zwart maar asgrauw…

kom en schuil maar in mijn grijs als zwart en wit elkaar bestrijden ver van huis waar van alle kleuren alleen het levend rood nog als herinnering is gebleven warm je in ontvangst koester veiligheid waarin angst niet meer zal overheersen op deze kleine plek is rust een thuis waaruit het nieuwe leven kan beginnen…

hij poetst en polijst spreekt van zilver maar zijn woorden slaan zwart uit wanhopig kijkt hij zijn toehoorders in de ogen ziet wat hoofden gebogen terwijl de rest hem ontwijkt nog is hij niet klaar wie zwijgt stemt toe maar het applaus is grijs en zijn stem doodmoe als hij het katheder verlaat met een nietszeggend gebaar ziet hij…

Want als ik vragen had over zwart antwoordde jij met grijs en ik zag zilverwit Zo zit dat dus met kleurenblindheid: alles verdwijnt zeker in het niets.…

tot de tegenwind eindelijk weer waait lijkt alles dichtbij maar toch afwezig de rest van de wereld verhult zich tijdelijk in zinloos grijs maar of je echt veel mist blijft in nevelen gehuld…

zag mijn schaduw plat een raakvlak dat wij deelden waar ik mijn oorsprong had licht nam vorm en ruimte in een transparant profiel dat mij uiteindelijk beviel maar contrast groeide in het donkere segment nivelleerde de herinnering tot een wegwerp element er is geen samengaan van componenten grijs gezichtloos sluiten zij elkaar…