Alle inzendingen over Hazelaar

Hazelaars, heilige bomen staan rond de bron van vijf stromen; ze dromen met elf en zalm. Drink van stromen en bron, word wijs, en inspireer de ziel z'n reis als kraanvogel; grijs en kalm. Zoals het is in Andersland, zo is het ook aan deze kant: Wees open voor de vijf zinnen, open voor gevoel van binnen bij beminnen en streven.…

Onder de hazelaar Vond ik vandaag zomaar Tussen verdorde blaren En takjes die eens twijgen waren Een schedeltje. Misschien als prooi hierheen gebracht Misschien hier op zijn dood gewacht Te groot om muis of rat te zijn Te klein om van een kat te zijn. Een wezeltje?…

vandaag bloeit de aarde in kleurige bloembedden een stille sprei vol schoonheid omarmt de nieuwe dag de jonge blaadjes van de hazelaar ze knikken vol genegenheid naar de koerende duiven die elkaar de liefde fuiven goud versiert de randen de wolkentoppen pralen zo onverklarend zacht dat het hemelwater nog wacht de sleedoorn draagt…

van wat ophoudt te bestaan maar het valt niet mee om het luchtig op te vatten als je het voelt gebeuren Mijn hart wil wel wijsheid ademen, maar heeft bloed nodig om de warmte van liefde in mij te voelen stromen in en uit, ontvangen en geven de aarde rond, verzamelen in de zee, de zalmen zwemmen heen en weer, het sneeuwt en regent de hazelaar…

Dan landt hij, ja hoe krijgt ’t ie ’t voor elkaar, precies aan ’t einde van een sinus-boog (het was haast niet te volgen met het oog) in ’t hoogste topje van de hazelaar.…

Persephone draagt bloemen en stoere kaplaarzen als een soldaat met spierballen, of een openvallend hesje met minirok als een maagd, altijd verovert ze de driften om haar heen In Coco's jurk paradeert ze op Jersey het doorzichtige plastic ritselt bij elke kus die ik erop geef passanten nemen foto's ze komt in de krant de lente is begonnen…

net als je bedenkt dat het wellicht de takken van de hazelaar zijn die tegen het vensterglas zwiepen blijkt het toch weer Fritz te zijn die krast met zijn zegelring “verdomme Fritz jij weer! wat wil je toch van me?”…

En langs ‘t bevroren water , staan hazelaars stil, verlaten, hun broze takken fijn beijzeld, door witte rijp gegijzeld. Alleen in ’t water is nog hier en daar, een wak, het water helder, klaar, waarin de grijze wolkenluchten, weerspiegeld worden in hun vluchten. In deze stilte denk ik, hoe bijzonder, is dit grootse stille wonder.…

Dan breekt het grote wachten aan zij hoeft zich alleen nog maar te verheugen Op de allereerste bloeier van het jaar de hazelaar.…

De traag ontwaakte hazelaar, die ’t niet vermoeden kon, staat nu in al zijn schamelheid beteuterd in de zon. Maar ‘k zie de bomen dichter zich verdringen om ’t gehucht en als de frisse daken, die er nu al zomer maken en die blinken in de lucht.…

We wandelden des avonds door de tuinen Van het crematorium; achter heg en hazelaar Stond laag de vroege maan; ik at wat kruimels Van mijn vest en jij genoot van een sigaar. Je dacht wellicht aan zeer bezwete negers Op hete plantages in de weer. Ook aan Je gezicht meende ik zoiets af te lezen. Ikzelf keek door de heg naar de maan.…

Ik kwam je onverwacht weer tegen in dit nog lopende winterjaar, op een dat kruispunt bij de altijd bloeiende hazelaar, waar we elkaar al hadden verloren omdat wij de zonnegang niet hadden verkend in onverlichte treden deze af te wegen, de blik gericht op de fixatie van de horizon, de slinger van de levensklok dreunt onverminderd door…

De aardappels komen op sla staat vol in de krop de hazelaar in de knop omdat je goed voor die kabouter was.…

in het park om de hoek langs een haag van hazelaar op een veldje van kort gras staan twee bomen naast elkaar links een treurwilg, rechts een berk of een boom die daarop lijkt maar het kan ook andersom ligt eraan vanwaar je kijkt maar die treurwilg van de twee staat het dichtste langs het pad maakt een buiging met haar kroon heeft haar…

ren en een stroom van bloemen waar Zijn woning is, en zó is 't ook mij, maar Dit kind was louter, niets dan lieflijkheid; Het zat zo stil te staren, zo verblijd Blonken haar ogen in het schaduwlicht Achter het zeil, zo bloosde haar gezicht, Zó mooi, zó zacht was ze, een rozeblad Geblazen door de warme boswind, dat De beek afloopt onder de hazelaar…