Alle inzendingen over Het lezen van de tijd

ik kan je niet lezen als je in beweging bent je verschuift en verandert wie kan zeggen wat je bent? lig stil en kijk van de koude sterren komt het leven de maan komt op…

Het was de VOC-mentaliteit waarmee de kooplui uit ons land vertrokken om ongelimiteerd en onverschrokken hun woekerwinst te maken wereldwijd. Een nieuwe Gouden Eeuw ligt in ’t verschiet: Bataafse xtc en nederwiet!…

Bidden, leren, schrijven, lezen, Spelen, werken heeft zijn tijd. Moeder lief ’t kan ook niet velen, Dat de tijd verwaarloosd wordt. Lui zijn, zegt ze, is tijd te stelen, En ons leven is zo kort!…

zie een vogelspoor in de sneeuw en je weet is van een vogel ooit begon zo het lezen nog zonder verleden tijd sommige talen hebben dat nog steeds…

Laat eigenheimers onder de poëten Eerste zure witte druiven leren eten En al die zoete blauwe snel vergeten Het is met menigeen kwaad kersen eten Laat staan de ware dichtkunst te bedrijven Leer eerst maar letters lezen als olijven!…

Er was ooit een tijd, dat ook ik naar school ging graag of niet, je ging er was ooit een tijd, dat ik werken ging graag of niet, je ging Er was een tijd, dat ik verkering kreeg graag of niet, je deed er was een tijd dat ik trouwde, graag of niet, iedereen deed!…

We staan aan allerlei gevaren bloot, We zullen ongetwijfeld ooit eens sterven. Toch laat ik mijn humeur niet graag bederven, Ik denk ook nooit voortdurend aan de dood. Alleen wanneer ik grasmaai denk ik even: Gelijk het gras is ons kortstondig leven.…

Er liep 'n traan over mijn wang, bij 't lezen van een boek, begon natuurlijk eerst vanuit mijn ooghoek. Hoe simpel is emotie in tranen te "vangen" door een simpel verhaal of domweg verlangen? Er liep een traan door tot in mijn nek, misschien verklaar je me nu voor gek, maar ik schaam me niet!…

de tijd vliegt hij maakt bang hij sleept en stelt teleur de tijd is een fantoom hij doet pijn hij hamert en lacht me uit de tijd is een despoot hij dwingt tot buigen hij wijst en ik word gek de tijd is een verzinsel hij doet alsof hij slaat en ik loop weg de tijd heelt hij is een slak hij kruipt en ik wacht…

in bloemrijke tijd dwalen dralende handen door de poëzie in vertraagde tijd ogen lezen niet zo snel de vingers wachten in stilstaande tijd op die uitgelezen dag blijven voeten thuis in vergeten tijd kuiert het hoofd met poëzie stil en gebogen…

ik raakte even je hand lang en charmant maar jij wilt hem niet geven uit pure angst omdat ik dan de geheimen van je leven kan lezen ik kijk je aan in je ogen schemert onbevangenheid je hart wil graag problemen kwijt maar je geest vraagt tijd ik heb je hand gekregen niet om te lezen maar in vol vertrouwen van je te houden…

vandaag verliet een dichter de aarde zijn woorden blijven hier nu is het aan ons om ze verder de tijd in te lezen of ze geluidloos als een traan op het mos te laten vallen…

Alles moeten we lossen, alles laten gaan waar we eens onze hoop op stelden, waar we fier over waren maar ook wat ons berouwde: de misverstanden, het kwaad en de stilte, de haat en de hoon. Alles moeten we lossen, alles laten gaan wat ons maakte tot ik, tot die ene die we zijn of dachten te zijn: de talenten en gaven, de radeloosheid en…

om je herinneringen te lezen…

Zomer, de mooiste tijd van het jaar Alles bloeit en groeit weer De zon schijnt heerlijk, wonderbaar, Het geeft alles zo’n blijde sfeer. Dankbaar mogen we zijn voor deze tijd Waarin de aarde z’n gewas weer geeft Door Gods trouwe zorg en goedheid Zodat mens en dier de winter overleeft.…

LIEFDE EN WAARDERING Jij bent mijn sleutel en mijn slot Mijn alfa en mijn omega Mijn licht en liefde in een grot Mijn toekomst, heden en verleden Mijn Windows, mijn Word en mijn Wat-weet-je-toch-veel Fantastisch dat ik elke week de kranten met je deel!…

in jouw gezicht kan ik mezelf lezen uit lijnen van ontstaan geen letters maar geëtste stukjes leven vallen wonderbaarlijk saam momenten die de tijd markeren in tekens die niet overgaan je lach slaat weer een bladzij om ogen stralen warme zon in blijdschap staat te lezen wat wij elkaar ooit schreven…

je zet mij buiten de tijd je letters lopen uit het park je woorden schuiven wind ik vind je aan de vijver je schrijft in spiegelschrift alleen wie op je verliefd wordt kan het lezen…

Als ik tijd heb Zit ik in de zon Een boekje te lezen Op ons bloemige balkon.…

Het staat me niet aan, hoe je naar me kijkt zo'n berekenende blik van 'ik lust je rauw' ik kijk van je weg en weer terug vraag me af wat in vredesnaam wil je nou? M'n geld, m'n leven, m'n jas en huiver in stilte, loop nou toch door, ik blijf zitten van de angst, die ook van binnenuit lijkt te komen. Dan besluit je blijkbaar 'bij…

vaak, misschien wel te vaak heb ik hier uw reden tot leven gelezen bekeken gedichten ik haak af heb het gezien…

in blauwe nachten wil ik mij overgeven aan de slapenden zoals ik mij overlever aan hen die mij lezen met wijd open ogen poëzie opslokken in draden van begrippen buigzaam vlechtend in het weefwerk van tijd verbeelding in het licht van de zoete maan…

Ik geniet van je woorden, je lijvige bestaan mijn vingers betreden je broze huid mijn aandacht kriebelt je wezen mijn adem blaast als de wind ik voel haast je knisperend blad zuchten oude tijden herleven de regen tikt een oerdans de aarde omarmt onze voeten ik voel me even verbonden met de wijzen van de wereld.…

altijd te vinden in wat ik schrijf wat ik schrijf kan ik best beleefd hebben of ook niet ik kruip even graag in de huid van een man als in die van een vrouw of een kind als iemand van het toneel het gaat toch om gevoelens die ik losmaak dat is ten minste vaak mijn streven of ook niet het is maar hoe u mijn woorden wilt lezen…

in de metro las ik de metro en daarna de spits tijdens de spits…

Een zondag dat je denkt: wat zal ik doen, kijkend op de kreten die geplaatst zijn, is het voor een schrijver of schrijfster maar WAT fijn, dat je na gelezen te zijn, ook een reactie krijgt, al is tie maar klein. En wie weet, zijn er meer die denken wat is DIT nou weer. Een zondag dat je denkt: wat zal ik doen, lees kreten net…

Het oude zware boek onder zijn arm geklemd De oude fauteuil daar in de hoek wacht al op het moment dat de lezer, nog zo jong en klein, met de wereld van verhalen verzonken in zijn kussens zal zijn en uit de werkelijkheid zal dwalen Hij is zo trots, die versleten fauteuil, als die kleine zich heeft ingebed en zoveel liever in het geschrevene…

Omringd door boeken reist de bevlogen lezer door veel verhalen…

uit de ruimte vallen verhalen iemand grift ze op een oude steen iemand wrijft over letters schudt vergeefs aan iedere steen of wacht op de zon tot de woorden glanzen en bloeien tot een schitterend verhaal iedereen kan daarin wonen…

het hart slaat lettertekens in rood gedoopte riethalmen griffen een spijkerschrift op z’n kop het hart hamert slaat littekens het laat zich moeilijk lezen…