Alle inzendingen over Heuvelrug

Op het vlakke land achter de bomenwal achter de heuvelrug langs de loofmuur floot de wind een wijsje voor wie het wilde horen --------------------------------------- uit: 'De tonen van replica', 2001.…

land van zand van zon en zee van amandelbomen je horizon is mild een heuvelrug je zegt het met olijven al wordt je oud zelfs stokoud meer dan honderd ja zelfs duizend altijd schenk je mij dat pittig olijfgroene…

langzaam vervaagt avondzon achter een heuvelrug het allerlaatste rood schijnt zacht stroomafwaarts in de rivier de Weser zoals soms bij fragiel geluk de tijd van gaan is gekomen…

een heuvelrug is wat ze ziet wanneer ze uit haar roes ontwaakt... een weg omhoog die is er niet aldus de knooppunt kaart geen enkele reden voor paniek niets is de onrust waart 't is de man een rots van vlees het doel haar bedevaart…

Door een Biesbos zou ’t kunnen wezen Of een Heuvelrug zou ’t kunnen zijn. Maar dat is er nu niet meer bij, Je bent me niet meer bij. Ook goed, geeft niks, kan ook best alleen een Biesbos of Heuvelrug aan, Zonder wie dan ook. Ook al ben jij het. 't Was toch al niks, de bomen die we zagen, een vogel, een bloeiende plant. Paars.…

Bladeren knisperen lispelen waarheden gedachtenloos Sssst, luister stil Deze troon op de heuvelrug wijsgeer van het leven fluistert ons bestaan ze deelt haar essentie in stilte voor heel even waarna wij afdalen met onze verhalen voortgaan…

Cultuurerfgoed der lage landen: geen imitatie lustwarande in 't Gooi, aan Vecht of Heuvelrug, maar een kasteel met ophaalbrug, manege en een volière 'n hortus en een orangère, een authentieke bibliotheek, daar waar men 't liefst in stilte leest en koopman-dominee ontweek: cultuur als adel van de geest.…

lichte schreden passen traag vele treden herfstig Praag stenen zerken oud papier meesterwerken Pilzner bier stromend water Karelsbrug straattheater heuvelrug schrijversstad barok muziek bakermat melancholiek vervlogen dromen strijdtoneel thuisgekomen zacht fluweel…

Tussen de diepte en de heuvelrug Verliep het verlopen En verliet de brug Het verleden Aangekeken met lede ogen Verbogen en bezweken Geen weg terug Afgesloten en bewaakt Door de hand En de zucht geslaakt De band De lucht opgeklaard Een naam naar verre oorden Exotische gedachten Geluid van zij die lachten In nachten te verwoorden Dankbaarheid…

Golven rollen, dollen en duwen u meteen terug Geen sporen meer nadien op de hoge heuvelrug. Bevend liedjes zingen die het wijkende tij niet keren Luidkeels liedjes brullen die de vloed niet bedwingen.…

De runderen staan als witte vlekken op een verre heuvelrug weerkaatsend de witte wolken van de blauwe hemelbrug. Groepen bomen staan als reusachtige dieren op de vele poten, verspreid in het golvend akkerland. De buizerd bidt voor hij toeslaat en eet. Ik weet. De schoonheid die mij ontroert en dwingend naar binnen voert.…

jij bracht mij de pluizenbloem een lange adem vol met wensen ik wees jou de holle weg een stilteplaats voor mensen wij lagen op de heuvelrug in vergezicht 0nze kussen kaatsten licht paradijsden zoals de schepper heeft gezegd legden onze schaamte weg ook zonder appel en de slang duurde het niet lang er trok een wolk voor de zon…

Het spiegelmeer herschikt jouw lijn Een vlak waarin de huid schubt De heuvelrug glanst van zweet In een koperen zon Jouw roos van lippen De gekartelde wonde, nog pril Geurt naar een oeroude vijver Grillige diepte Groen gevlekt Maar smetvrees en schaamrood vertragen de kus Jouw oogwit vangt de schaduw van mijn hand De avond dompelt in…

Door de halfgeopende blaffeturen van mijn pensionkamer, badend in rust, bekijk ik vol weemoed de tufstenen muren van het oude dorp op de heuvelrug. Ik verdrink mij in stilte en bucolische pracht welke dit land der latijnse geleerden biedt en schep genot in het einde van de nacht begroet de tuinier die zijn bougainvilles begiet ……

Even klink je misschien langs mijn heuvelrug, hoor ik je echo in een desondanksgeluid. Ik zou je willen vergroten tot de hele tuin van Eden, met bomen en de zonde incluis. Maar je bent al te buitennissig lief en groot en onbereikbaar Dus alles wat ik zeg zal ontoereikend zijn.…

“ Alles krijgt vleugels, wat wordt gedragen het vliegt bij vlagen zonder bit, zonder teugels “ Ongedwongen speelt de zuchtende wind met zijn adem over land en water heen en weer terug Hij streelt zijn fluister over bos en heuvelrug en later langs de wangen van menig dartel harten kind Een zachte bries ontsteekt het vreugdevuur…

De rechtvaardige volgde Gods gezant die fel verlicht stond op de heuvelrug. Angst beroofde de vrouw van haar verstand: het is niet te laat, je kunt nog terug naar Sodoms muren van jouw kindergrond, naar waar jij zong en eens gelukkig was, naar open vensters in de ochtendstond, waar jij je kinderen ooit de les las.…

dreef mee Rakelings boven laaiend rood De ruiter keert zich naar schuimkoppen Met een sluimerende blik Een lek hart is zijn deel Op de rand van zijn adem Wordt God een loze vloek Banaal als een keukenrobot zonder stroom Een klodder op een wit doek De jongen in hem begint van leegte te beven Eenmaal landinwaarts Op een gewelfde heuvelrug…

een jongen heeft mij er binnengeleid; eerst rende hij naast mij en voor mij uit als een jonge hond in de voorjaarszon, tot ver buiten de poort, waar de heuvelrug als een havenhoofd plotseling afbreekt, een brug van basalt, hoog boven het andalusische land dat golft als een zee, tot de einder beplant met pril wintergraan. - toen zijn…

als hen het loof ontvalt op het vroegste ochtenduur waar stevig hemels zuurgraad etst het roet er van de gevels ketst dansen houten klazen kleddernat op het ritme van ‘t verval men ziet benardheid overal onmetelijk groot is haar getal Tot in de nauwste tunnel toe, doodlopend in de stegen behalve op ’t boerenland op schiereiland, of heuvelrug…