altijd weer Eden

Je lichaam drukt
de wezenlijkste liefde uit
en in je ogen ontluiken
de meest hemelsblauwe bloemen.

Ik zou je bij mij moeten schrijven
maar ik weet de beeldspraak niet:

Je sijpelt door mijn land
als een beek van dunne woorden,
helder maar spaarzaam
maar helder maar zelden.

Even klink je misschien
langs mijn heuvelrug,
hoor ik je echo
in een desondanksgeluid.

Ik zou je willen vergroten
tot de hele tuin van Eden,
met bomen en de zonde incluis.
Maar je bent al te buitennissig
lief en groot en onbereikbaar

Dus alles wat ik zeg
zal ontoereikend zijn.

Ik ben voor jou
verjaagd uit de hof van elke taal
en heb geen woorden meer.

Zie ook: https://tjootje.auteursblog.nl

Schrijver: Theo van de Wetering, 17 januari 2004

tjootje26gmail.com

Biografie van deze schrijver

liefde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 6 stemmen 924