Alle inzendingen over Hoog

Ach, was ik maar de wind door hoge bomen gevangen dan kietelde ik hun kruin met een briesje van verlangen...…

snoeren waar de dirigent in theatrale omarming zijn stemmen de weg wijst in het doolhof van de uiterst subtiele close harmony onderscheidend behandelt hij sopranen omdat hun geluid niet verloren mag gaan door donkerte bij de bassen die om de beurt mogen plassen pas in de finale gaat ook het publiek vol uit hun dak met de armen hoog…

vlijmscherp puntig en hoog in het octaaf zo klinken weer de eerste geluiden van winter al even geleden dat wij hebben gebeden om op de schaats te gaan de streken te horen in het passeren van riet de mooiste krullen te scoren in het ijl van heldere lucht kleurt en klinkt alles scherper in vlucht tot de vorst strenger wordt…

scene het spel kenden zij ondertussen wel alleen de intonatie en het stemgeluid verraadden deze avond de kwaliteit van hun huid hun blikken troffen niet elkaar daarvoor waren zij al veel te lang een paar de ogen bespeelden het publiek deelden met hen leed en lief maar toch met happy end het venijn is de surprise uit hun hoge…

ik heb je nog nooit horen zingen in de veelheid van jouw expressief vocaal is het er nooit van gekomen of zit jij liever te dromen bij een talentvol muzikaal onthaal jij hebt de mystieke sfeer van ballads in hun weemoedig vertolken van het levensverhaal juist de hoge tonen waarin eenzaamheid klinkt mogen niet verwijlen…

I de zonnestralen raken mijn gemoedsrust net als in vroegere kindertekeningen daken van perspectivisch mislukte huizen energiecellen worden geladen kilometers blijken peulenschillen die brandstofverbruik minimaliseren de vederlichte stap kenmerkt de levensgang personifieert vriendelijkheid contacten blijken productief boodschappen doen…

er stroomt verlatenheid door alle straten een zwarte kat schicht naar de overkant geschrokken van een opgewaaide krant beklemming kruipt uit zwarte venstergaten bevreesd dat zwakke dijken zullen breken vechten soldaten met de woeste stroom en loop ik als gevangen in een droom waar grauwe eenzaamheid is neergestreken de speeltuin waar alleen…

leven in de lucht leven in de put leven op een roze wolk leven op een mooi moment leven in een donkere grot leven omdat het moet leven vrolijk in en uit de zon schijnt vrolijk op je huid leven op een roze wolk k'wou dat t'zo blijven kon leven somber en verdriet dag in dag uit die dichte mist soms heel soms denk ik,... was ik er…

amos klimt benieuwd naar boven verhangen zijn de bordjes met naam en wapen van aflijvigen hij tekent voor het rondeel een cirkel voor de open poort een gaatje voor put en lijf twee stipjes wachters bestaan niet meer hij is alleen in de onbewoonbaar verklaarde ruimte het hoog vertrek een toevlucht van geslacht tot geslacht nu onder het…

zij heeft de deur met een ferme klap gesloten is daarna op hoge poten weggelopen de stortvloed woorden lag nog op het pad alles wat nog te zeggen viel hebben wij nu wel gehad toch draaide zij zich om op de hoek voor een dramatisch laatste groet de arm hemelhoog geheven vingers wijd gespreid ogen zwarter in haar ongelijk…

Hoog op de kaap, waar zich te pletter stoot De storm, staat 't kustlicht; en zijn rondblik glijdt Ontzaglijk over zwarte oneindigheid, Vol hoorbaar hunk'rende, onzichtbare dood - Een heerser, wiens rustige zekerheid Tegen zijn gunsteling, de verre boot, Dwars door kanonnades uit wolkenvloot Schertsend knipoogt om hun vergeefse strijd.…

De luchtvaart laat de lucht vaak circuleren. Als passagier zit dit me danig dwars vanwege zeer reëel gevaar voor sars, daar iemands adem mij kan infecteren. Het is een luchtreis, die me zorgen baart, wanneer die in een ademtocht ontaardt.…

Hij was een jongetje van nauwelijks drie Viel, van driehoog naar beneden Wat er volgde was apathie... Zijn vader stond beneden Was net thuisgekomen Toen zijn kind naar beneden plofte, dacht'íe, dat hij in een nachtmerrie was terechtgekomen... Hij heeft zijn kind toen opgeraapt De hersentjes lagen bloot Het ging door merg en been, want…

Ik heb je op een plaats gebracht bij velden waar het licht niet plat is en de stilte wit door alle winters bloeit alsof er nooit een eind komt aan de sneeuw. Ik heb je op een plaats gebracht waar zomers oeverloos van groen en weelde bootjes varen laten op geluk dat in de poldervaarten drijft, een seizoen lang. Op elke plek die ik je toonde…

waarbij openbaarheid het gegeven van ons samen leven in bestaan tussen twee werelden een onmogelijke opgave is zonder echt schizoïde te zijn of dat dreigen te worden onder een voortdurende stresshemel waar schrik zijn blauwdruk in de hersenen projecteert is het met zwart-wit gedaan dan roert chaos het aanbranden op te hoog…

zwart zwangerde de nacht zijn onverwacht donkere boodschap waar stilte onheilspellend klonk warmte drukte zijn eigen dekmantel nog knipperde de laatste straatlantaarn zijn eenzaam licht tegen de blinde muur raffelden schoenen een hoge hakkentoon op de natte klinkers van de ongelijke stoep in een verschrikte oogopslag werd…

Het is misschien alleen maar een gerucht, Maar Lubbers knijpt, ook als ze het niet willen, De vrouwen zegt men zo maar in de billen En die slaan daarna gillend op de vlucht. En zo maakt Ruud zich ook persoonlijk sterk Voor nog meer nobel vluchtelingenwerk.…

Ze wordt hevig door Hendrik begeerd. Hij bespringt 'r, doch doet 't verkeerd en belandt zo terstond met een smak op de grond. O, wat heeft-ie z'n piemel bezeerd! Gravin van Tenwesten tot Oosten komt vaak om patiënten te troosten met bloemen in vazen en cocktails in glazen om op hun gezondheid te toasten. In de peniskliniek te Hoboken…

stilte valt op blauwe lucht uiteen adem weeft een hoog verlangen blauw boven wolken tronen wit je dromen tonen in de weelde van het minnen wonen de hemel op je lippen strooien.…

kon maar heb me vergist ik zweefde al voordat ik dat besefte en het zeker wist los van aarde zonder vleugels en geluid het lijf bleef rustig thuis er was een knopje omgegaan keek niet meer tegen alles aan de details had ik al ooit bekeken projectie in de geest weefde volmaakt beeld toch ben ik bij mezelf gebleven ook hoog…

het hoge woord is er uit maar ik schrijf haar niet mijn verzen staan volgevreten als een dikke buik dichtgeslibd als een vijver met eendekroos ik laat haar eerst rennen totdat ze zich leeg braakt en wanneer het schuim van overbodige zinnen weggetrokken is een opspattende golven ja dan ja dan zullen mijn weinige gedachten zich…

De hoge Zon heeft heden schoon bevonden De bleke Herfst. Dalend tot waar zij zat, Heeft hij uit nevelsluier teer ontwonden Haar tengre lijf, van tranen en nachtdauw nat.…

van woede en verdriet het explodeert maar één ding te veel het knalt eruit je stapelt het op in blokjes torens hoog van blokjes maar één blokje teveel... BOEM!!!…

Eindelijk kwam het hoge woord er uit! Komt hij niet meer aan de bak in Warschau, kan hij altijd nog terecht hier in de bouw.…

Gisteren om twaalf uur was het overal droog Behalve op mijn terras Ik dacht zo: met de zwakke hoge drukwig boven onze streken neem ik maar eens de hogedrukreiniger en spuit het terras schoon Het was een opklaring in zuidoostelijke richting…

ooit heb ik zuiver gespeeld maar het klankbeeld lijkt veranderd in het zoeken naar welluidende grenzen ging ik teveel af op groepen uit het orkest zij deden eerst hun best om dissonanten te verbloemen maar de koren zongen alles recht poetsten de tonen in meerderheid op het hoge ijlen ging verloren in geroezemoes onder de toren…

graafschap, heerlijkheid, baronie wentelden eeuwen in fortuinen tot één hunner erfgenamen 't geheel herschiep in loze puinen 's nachts rolden de dobbelstenen blikten kaarsen vette troef bridge en poker amuseerden tot het eindigde in poef kapitaal werd onvermogen door de drang naar hoge ogen…

die prachtige woorden recht uit jouw hart, ik wordt gek van hunkering raakt me, maakt me compleet ...compleet verward, echt compleet in de wolken ik dwaal af op jouw stroming waarin gevoelens de hoofdrol vertolken als in een film, mijn schijnwerper gericht op jouw gestalte een droom met rollen als op het hart geschreven, met een hoog…

ik ging mee met de galmen van kerkklokken zag hoe vogels op het land van de hoge tonen schrokken zij kenden het onderscheid wisten de tijd van de vrolijke stoet die met aanhang vertrok voor de huwelijksreis kozen hun plaatsen in het lommerrijke groen van statige bomen om maar niets te missen van wat er zou komen bij het donkere luiden…

op het hoge duin nu al uren loerend een vogelaar terdege verkent hij ons aller gevangenis…