Alle inzendingen over Jacques Brel

Herfst, het regent weer de oude droefenis -- van mijn bange hart.…

De rozenknop in ranke vaas, vuurrood, Rijst roerloos uit het tere kristallijn, Stil in verwond’ring van zó schoon te zijn... Dan legt hij bevend héél zijn binnenste bloot. En hij geeft weer wat eens natuur hem bood, Wat eens zijn deel werd van de rijke regen En wat hij opving van de gouden zegen, Die naar deez’ aard in gulle golven vloot!…

Ik zag in’t Kröller Muller mijn opa staan, als Monsieur Jacques in brons gegoten, al heette hij gewoon maar Jan. De handen op de rug, de welgevulde buik vooruit, het hoofd welwillend kijkend, de rug fier recht in zelf voldaan’ tevredenheid.…

Zo te sterven als een vlinder op het water Geruisloos, voor de stille week, niet later Haar laatste wens was in besloten kring met zang en dans te worden gecremeerd Waar naast haar odes aan Piaf en Shaffy en 'Ne me quitte pas', chanson van Brel, In een laatst encore als requiem Haar 'Laat me niet alleen' gememoreerd…

de koperen kop een schijtlijster steekt over en miste me net een kunstige spin spannend draadjes door het bos vangt mijn aandacht monsieur jacques staat te staren in het licht een grijs schilderij grijze stuwadoors van muller en co lossen de zontomaatjes in de rij voor lunch een dagmaaltijdsalade op tafeltjes jacht…

mystificatie en verheldering samen ooglid in hand een licht conflict en over het witte blad gaat de witte mier de ware jacob met een zucht van vermoeidheid heet geen Jacques bal van energie met scrotale compressie voor jonge vrouwen de koe in de kerststal laat zich de eerste tijd gewillig lijden…

"Gorter" gedestilleerde sfeer behuizing voor verkenners dragers van cultuur voedingsbodem voor rauwe lijnolie zuivere pigmenten diepblauw met krul gepend op het menu “Mei” liefde is evenredig groot Brel klinkt door Lucebert met mooie woorden onder kroonluchter van tranen glimmende ogen in de speeltuin van de geest glijbaan voor gedachtenreeks…

Dag Jacques, dag commandant Lambert! Je hebt mijn hart gewonnen, maar je oorlog verloren, dat wel.…

Ze rees op vanuit de zee Bruisend; Aphrodite Ik doe er mijn voordeel mee Dank, dank aan de mythe Zacht neurie ik het ne me quitte Pas van Brel en kirt ze mee Weggeëbd; de laatste wee Leidend tot een rite Het golft en vlokt rond beiden Dit kerstent elke heiden Preek ik die juist beviel Nee, niemand kan ons scheiden Nu we op de baren…

Die ons al zoveel jaren weet te kwellen Met Corry en de Rekels en Jacques Herb Maar straks in mei, vind ik het weer gedurfd Als Pierre ons naar de zege heeft gesmurft. ---- AMSTERDAM - De TROS heeft Pierre Kartner exclusief benaderd om het lied te schrijven voor het Eurovisie Songfestival 2010.…

Als ogen worden droog, de blik zich verstart, je mond wordt tot streep, dan is er geen liefde meer. Weg het begrip, geduld en mededogen, zijn tranen als bindmiddel vervlogen. Dan is er niets meer te sublimeren, niets meer samen te doen. Dan is alles gelogen, is alles anders als toen.…

Hier wil ik blijven neuriënd in de zoete adem van de goede oude tijd het warme nest in mijn hart mijn welkom, kom neem en eet en drink mijn lichaam, mijn bloed dan wiegen we samen wiegen we in geluk wiege wiegelee wiege wiegeleen wiege wiegelee wiege wiegeleen bloesem om ons heen…

geraken Naast hem spreekt de proost van het broedergenootschap dit is zoals het was de grande route waar mensen zich op begeven met velerlei bestemming of reden misschien de pest de post onrust in het gestelte het verlies van de ziekte aan een dierbare genoot de vlucht voor de dood Treed in de stoet van de jakobusschelp van Saint Jacques…

De laatste uren van Jacques Rigaut. De ongelezen pagina's in bibliotheken. De nagels van schooljuffrouwen De aberraties van de Nederlandse spelling. Elke speling van het lot. Het taaie van de escargot. De schoenen van de ballerina. Het uitschuiven van glimlachjes. De warmte van het wisselgeld in de hand.…

Onkel ferme knaap gij reus robuust en bruisend Brel stads tweetalig tafereel melkkoe van Europa’s ramp bewind pleite met de wind petieterig manneken pis aan de grote markt rijst schuimend schoon groezelig en sluimer wieg mij in uw armen op terrassen Belgisch bier ik jubel in het jubelpark gelijk Johan Verminnen vanuit de goestingpoort…

Onkel ferme knaap gij reus robuust en bruisend Brel stads tweetalig tafereel melkkoe van Europa’s ramp bewind pleite met de wind petieterig Manneken Pis aan de Grote Markt rijst schuimend schoon groezelig en sluimer op terrassen Duvel blond ik wieg u in mijn keel jubel in het Jubelpark gelijk Johan Verminnen vanuit de goestingpoort…

Onkel ferme knaap gij reus robuust en bruisend Brel stads tweetalig tafereel melkkoe Europa’s twijfel bewind pleite met de wind petieterig Manneken Pis aan de Grote Markt rijst schuimend schoon groezelig en sluimer op terrassen Duvel blond ik wieg u in mijn keel jubel in het Jubelpark gelijk Johan Verminnen vanuit de goestingpoort…

“De naam is Jacques, en u is een barbaar!”…

ik wil slapen op rivierbed en opstaan met de geur van mest lopen op werkeloze dijk of wat er nog van rest ik wil de wind in m’n hoofd want m’n stadshart is bevuild ik wil de regen in m’n ziel want m’n stadsgezicht huilt een meeuw geeft geluid aan de lucht een kerkklok zweeft op de wind een boom neuriet zachtjes mee alsof Brel het…

Er schuilt nieuw leven in de kale ranken Een schelm blaast noten weg op zijn schalmei Een schalm van nog te schrille kille klanken Van bladmuziek te laat ontwaakt in Mei Hagelstenen boreale wind Le vent du nord waar Brel zo mooi van zingt Een klaaglied voor een weermetamorfose Van zoete zang en zoele zuidenwind Nog regent het…

Veelkleurig grijs in wolkenluchten Waartegen meeuwen, zwaluwstaarten Verhalende van buigeruchten Trachtende schuilen aan te kaarten Ik voel ze al de eerste droppen Het stort binnen de kortste keren Ook ik ga me ervoor verstoppen De vogels veren, mensen- kleren Het najaar is nog niet geboren Augustus is acht maanden zwanger September…

.' ------------------------------------------------- uit: Het beeld van Monsieur Jacques, 2008.…

jij noemde mij Suzanne, omdat dat mooier klonk en je vertelde droomverhalen, waar ‘k dolgraag in verdronk, over later, later, strakjes als we ouder zouden zijn en dan sputterde ik zwakjes want ik vond je nu zo fijn ik voelde me tevreden met jouw arm om me heen met Brel heb ik gebeden van: Laat me niet alleen ik dronk je droomverhalen over…

De mens komt in gebrek buiten of met zijn schuld, Onschuldig wordt er veel gebrekkig geboren, Onschuldig hebben veel hun have verloren, Wel hem, die zulks gedoogt met Job's loflijk geduld. God geeft elk, wat best is, want hij met haaf vervult De weken, die 't gebrek tot wanhoop zou bekoren, en maakt arm de stoute, die naar lust zou sporen en…

Op de fiets kwam ik tot Poppel en Kleef, het buitenland Vrienden woonden in Gendt Ik kreeg stevige dijen en kuiten de school was in de stad de hogeschool in een andere stad Toen paste mijn wereld niet meer in een cirkel van een uur gaans maar in Amsterdam was het weer zoals in mijn kindertijd, alles dichtbij, de wereld groot genoeg…

Gaat klungelig lummelig Op leuterkoek slungelig Kriebelorig balorig Recht op en neer Stroeiwoeiend speuls Met danseke sjanseke Ganzeke zwanzeke Friemele manseke Lanzeke speer Met zottige totteke Kom lotte totte mij Jan Joris vlot in mij Totte mij zotte mij Hottentot totte mij Sapperdeflap of nee Flapperdezak Kijk daar is Jacques…

In de Franse poëzie - die ik ook niet zo goed ken - zien we dit vers al bij Rimbaud en meer recent bij Jacques Réda, in La course, waar hij vooral experimenteert met verzen van veertien lettergrepen.)…

Jij die met het gewone Nooit genoegen nam, Maar de kunst die jij als Geen ander beheerste Tot in de puntjes Perfectioneerde Ging niet voor een Doorsnee carrière, Maar een die levenslang De nauwe tunnel van de schoonheid Is waarin jij al het andere weerde…

Jacques Rogge moest haar nog wel de hele nacht zoeken met het olympisch comitee met nachtlantaarns over het gladde ijs. Ze vonden haar met een heilig kruis om de hals. Daarna ging ze in de auto van Jacques Rogge weer terug naar het kunstijsstadion. Voor een kop warme chocolademelk. Nu wordt het olympisch vuur weer gedoofd.…

Wanneer de moeder van het licht weer licht, En voor haar goud de zwarte mist doet wijken, Dan laat ze er stralen langs de bloemen strijken, En dankbaar doet elk bloemeke zijn plicht. Zodra de bloem de lieve zon ziet prijken, Dan wolkt ze wierook op in wolken dicht, En geurenmoeder wordt het moederlicht... Ik moet, Mathilde, u aan de zon gelijken…