Alle inzendingen over Julius

het hart laat drijven en in niets meer dat zich nog verloren waant voel de duif hoe ze broedt op het nest van een nieuwe morgen of laat ons schuilen in de grot met tegenlicht waar zelfs gisteren werd geborgen zo denkt zo vraagt zo zwicht het zand door helmgras gevangen doch verlangend op de zon gericht * duo-gedicht van julius…

ingang treft Eener wandelplaats, het Hof genaamd Zeer schoon op eenen heuveltop of uitspringenden hoek van den Hunnenberg gelegen En door ons geheele land vermaard Van wegen 't heerlijk gezigt dat men er van rondom treft Op deze nu beplanten vlakte bevond zich een paleis voorheen of Burg, die men meent te zijn gesticht Door Julius…

* Het Collectaneum van een Mens--Deel 1 1 .CREATIE geboren uit het paradijs van warmte en overvloed teloorgang van de wezenlijke verbondenheid ben ik afhankelijk geworden en gebakerd mijn ziel is gescheiden, de Heelheid kwijt Julius: Vitanova hfdst 3 vers 2 ik ben de Heer uw Herder mijn wijsheid is als water en…

zo zag ik je zitten gehurkt in het gras een klaverbloempje plukken alsof het iets gewichtigs was je rende over het water in stukken kringelklein brak je de weerspiegeling alsof het niets kon zijn dan viel je in zijn armen je zag hem niet eens staan een spel werd al je struikelen alsof je danste op de maan de nacht was van flanel…

zo zag ik je zitten gehurkt in het gras een klaverbloempje plukken alsof het iets gewichtigs was je rende over het water in stukken kringelklein brak je de weerspiegeling alsof het niets kon zijn dan viel je in zijn armen je zag hem niet eens staan een spel werd al je struikelen alsof je danste op de maan de nacht was van flanel…

zo zag ik je zitten gehurkt in het gras een klaverbloempje plukken alsof het iets gewichtigs was je rende over het water in stukken kringelklein brak je de weerspiegeling alsof het niets kon zijn dan viel je in zijn armen je zag hem niet eens staan een spel werd al je struikelen alsof je danste op de maan de nacht was van flanel…

Vier boeken en twee turbulente jaren 69 tot 70 n.C., Toen vond de Opstand plaats onder Bataven Geleid door rossige Julius Civilis Die over 'n legioen zou zegevieren Zoals hij memoreerde in zijn brieven *) De Opstand in Bataafs Rivierenland Voltrok zich in 't noordwesten van de limes Onze vroegste 'voorgeschiedenis' Getuigenissen van…

Een reactie op K. Bladzij's vers "Vooruitzien". Ja, ik wil het anders, heer Bladzij: Woorden die waarheid spreken... Zonder moties van wantrouwen en parlementaire enquêtes, Zonder onderzoekscommissies, Zonder overjarige, nietswaardige excuses, Niet één voor allen en allen voor één, Maar "At your service -;)", Recht door zee…

Loopt het hier in een AZC of zwemt het gevallen uit een boot in de zee, ze hebben een ding gemeen, het zijn allemaal vluchtelingen, sommige hebben geluk de andere zijn zielig.…

en de stenen dragen mijn stille stem zij zijn handen vertragen het licht en leiden me naar iets wat ik nog niet weet ik ben mond moeilijker dan de waarheid mismaakt door gifpotten in het nachtelijk huis is er een aards paradijs of een open oog om oneindig lief te hebben de stenen blijven, dat wil ik geloven binnen bereik…

In zwarte tekst op heldergroene banen De namen die je nog van vroeger kent Van 't grootste rijk op 't oude continent Het uitgestrekt Imperium Romanum Een grote wandkaart achter in 't lokaal Geen brugger die daarvan al 't fijne weet Noch tweedeklassers die het ooit iets deed Hun kennis is daarvoor nog marginaal Ze werken met de leergang…

CREDO de Heer van leven en sterven heeft weet als behoeder van vertrouwen wat de mens in lijden zal beërven en zal aldoor om verscheurde harten rouwen het is de wanhoop in eindeloze zwarte nachten die het leven doet verachten het onvermijdbaar verscheiden van al wat geschapen is laat de rots van geloof en hoop versplinteren…

wat ik schrijf gaat jou niet aan het zal je immers toch niet raken je zult mijn gedachten niet kunnen verstaan als ik vertel van mijn droom; het zoeken naar gevoel, dan kan ik nog zoveel duiden jij zult nooit weten wat ik bedoel zeg mij wat gaat er om in jou ik weet, nu gaat het mij niet aan alleen jij kent…

wat sta je daar te lachen eenzaam in het landschap alsof er nog een trein passeren moet die jou van strepen licht voorziet je staat alvast te wuiven stel dat je wordt ontdekt als riet aan eenzaam water dat buigt voor een publiek soms loop ik 's avonds over straat nog net voor sluitingstijd op tijd alsof er steeds iets eerst nog af moet…

telkens als ik ga en zeg mijn tijd is daar, sluit jij snel je ogen alsof een knop wordt omgedraaid, jij naar binnen wordt gezogen diepte vezandt dan in een verkoeld gedag, verkleint al wat is gezegd is het de pijn van verscheiden die je in vermeden woorden legt…

ik dacht, verdomd ik dacht dat deze werkelijke pijn me iets zou leren over wie ik eigenlijk echt ben en hoe de wereld om mij heen voor even onbelangrijk zou zijn dat in die eenzaamheid vertrouwen groeien kon ik in mijn eigen ogen iets onbedaarlijks rustigs terug zou kunnen zien los van oorzaak van gevolg kon voelen wat het was dat…

mijn raam verschuilt zich achter zachte groene tinten van bossen en bomen ik voel al wat gaat komen van najaarskleuren droom ik van nevelgeuren die allengs verkondigen dat de zomer verouderd raakt ik pluk de laatste vruchten eer de natuur het zichtbaar groeien staakt zo drijven mijn gedachten naar het veld van verwachten…

de gerijpte palm van mijn korte hand is als boezem van geschenken ze raken jou zonder te tasten of door afstandelijk wenken de slagen van het hart stemmen timide mijn vingers zij vertellen van een zachtmoedige rust en verdunnen je smart…

hoor mij leegtes vullen van letterloze schimmen die weerkaatsen tegen dik geplamuurde blinde muren het schaamteloos vallen van geschuurd gruis neem ik waar als neerstortende onthoofde woorden zoveel lagen door de jaren heen geworden tot ontedeld gekunsteld eelt geraken tot stof van antieke beelden de ziel tot naaktheid gedwongen…

zing mijn dicht met rollende lippen als een golvende stroom langs milde oevers met sprietend gras voer mee met de waterige letters in noten gevangen en vind de melodie in een draaiende kolk daar vormen zij benedenwaarts gericht een spiraal van klanken waar de echo luistert haast onhoorbaar naar prille woorden zo vindt mijn dicht…

in willen begrijpen zit rijpen besloten als ik dat zo beleef ontdek ik mijzelf in jou en word jij in mij gesloten…

mijn handen spreid ik als hekken voor de ogen zie nog weinig licht de vingers als balken beperken mijn zicht ik deel de wereld nog meer in parten aanschouw het buiten nog minder: als gekooid stuurloze gedachten slenteren ongedurig als roofdier, hongerig door mijn brein ik ben als van de reden beroofd een niet te stoppen sinistere…

ik heb mijn hand gereikt al zo vele malen in momenten van zijn telkens ontmoet ik weer bij het sterven van de dag de dood van jouw jeugd jouw vingers zullen mij nooit kunnen raken ze zijn reeds geknakt niet meer te helen je ziel verduisterd door zwarte visioenen voelt mij niet meer aan alles wat ik wil delen vergaat als bij voorbaat…

als een merel op de zomeravond zijn vreugde fluit doet hij dat zonder omwegen vraagt niet naar de liefde doet slechts wat anders wordt verzwegen hij zingt op zuivere toon hoor mij toch ik heb voor u uw morgen en avond uw gister en heden in mijn lied geborgen…

ik lig zo in het verse groene gras droom in de lucht mijn verlangen als of jij er nog zo even was en wij in stilte de vreugde bezingen in prille tintelende gezangen een zwaluw scheert mijn panorama voorbij snel schrijvend in de bezwangerde lucht rijt mijn verdwaalde visioenen genadeloos open de hemel zet mij op de vlakke aarde terug hoe…

hoe lieflijk en licht gaat mijn blauwe vlinder zij zweeft fladderend rond in mijn gedachten en wappert zachte wind met haar tere vleugels langs blad en bloem wie zal daar niet stillekes naar smachten als ik haar zie en een glimlach schenk voelt zij als het ware de vreugde van een mens in een stille wenk verbindt zij wat geluk in een…

wees mijn bruid als de avond valt en de zon van mijn ogen neerdaalt in mijn hart wees mijn gade als ik afdaal in de vergankelijkheid van geschapen smart rust je hand op mijn schouder en stuur mij zacht naar beminde wouden waar de ruis van vele zielen mij zullen dragen in voorbijgaande koude wees mijn bruid al is het voor even…

als verstrooid dichter in de beschouwende schaduw weef ik mijn gedachten van al dat ontgaat aan licht of zicht of verwachten geborgen en verborgen in de mensenziel u zoudt haast gaan denken is leven slechts zwarte inkt: het vergaren van zorgen ik vertel u van schoonheid van vragende tastende vingers de weelde van ingetogen blijheid…

varens in mijn tuin spreidend sprietsend als de groen grauwe fontein op de plaza del piedro ik denk , zo denk ik aan de verloren avondschaduw en neem jou peinzend waar; een dromerig zijn je danst het silhouet van wuivende palmen kwetsbaar lachend met ingetogen pret over het plavuis van mijn verlaten liefdesplek schuurt een laatste…

als het leven mij inhaalt door stervende pijnen als mijn vreugde slechts loopt langs zeldzame lijnen indien verwachting en hoop het afleggen tegen wat onhaalbaar is dan sta ik zo alleen weet niet meer wat te doen mijn hart verstart tot steen ik had zo graag naar anderen willen bloeien meer dan mij werd gegund in een tuin vol…