Alle inzendingen over Kaalslag

Het leven is een strijd maar jij lacht de last kwijt jij weet boven alles uit te stijgen jij bent niet klein te krijgen jij groeit bij iedere kaalslag jij ziet niet de zwarte nacht voor jou alleen een zonnige dag jij alleen bezit die bijzondere kracht om je hoofd boven het maaiveld uit te steken terwijl anderen buigen durf jij je rug te…

Ik lag er almaar wakker van; de kaalslag is infaam, maar door dat ijdel gebruik van eigen naam kan ik eindelijk weer eens lekker slapen.…

bleke bekken galmen hun onnozelheid in kaalslag door de dikke vachten groen staat verderop te wachten en de herder punt zijn staf met steen totdat het dwars geluid zich weer laat horen de kudde wordt dan één de geest gaat jagen op de prooi het anderszijn wordt in het nauw gedreven honden leiden het venijn hoeven trappen alles…

bleke bekken galmen hun onnozelheid in kaalslag door de dikke vachten groen staat verderop te wachten en de herder punt zijn staf met steen totdat het dwars geluid zich weer laat horen de kudde wordt dan een de geest gaat jagen op de prooi, het anderszijn wordt in het nauw gedreven honden leiden het venijn hoeven trappen alles…

dwalende taal behoedzaam terzijde de tafel gegroefd landschap geëtst in krassen en kringen huivert nu hij wordt blootgelegd ontdaan van schuivende veilige dekens niet alleen de dichter lijdt pennen zonder houvast rollen van tafel iemand raapt iets op is ontroostbaar iemand plant een boompje wil het anders doen iemand ziet de kaalslag…

langzaam snijdt zich zerend los de voering van vermaning en dwaalt plotsklaps verrukte lust getergd door het bos waar eens het mos de kaalslag hoedde het lelijk naakt verhuld in woede zich schreeuwend met de angstdroom voedde en paarde met een os hoe krom de weg is heen gegaan en voorttrekt in verdwazing waar gekke bekken…

Geen helm kan bescherming geven aan de kaalslag op haar flanken, de schoonheid met wind bedekken houdt haar aanblik in stand. Hollandse duinen, lieflijk en hard haar lijnen vluchtig als een droom meeslepend, verstikkend en grillig opgeworpen tot aan de horizon.…

Beeldenstorm en kaalslag laten geen spoor van loof en look vruchten passeren het darmkanaal, worden tot een amorfe brei in een bodem van afbraak broeit gebladerte als warme rook een schijnzalig schimmel bedekt de ruïne van aardse barbarij er borrelt een gistend mengsel in de onderbuik van bedorven jaren doch in de vochtige kelder blijft de glinstering…

Vervreemd als de ziel is aan dwalen over de kaalslag van kerkhoven, geef ik het verzet op, lever de perfectie uit aan een dankbare hamer. Ga slapen. En de nacht is een omfloerste blik naar binnen die zelfbeschikking onder de deur doet wegstromen.…

Inkeer van winterse kilheid, rouw en kaalslag is weer geweken. De baarmoeder vol - ontsluit en stilletjes aan komen jonkies naar buiten. Het dartele leven ontspruit dankzij krachten die handelende machten mooi te boven gaan. Ze komen eraan de grootse verwonder momenten het komt wéér naar buiten gekropen - de lente!…

glad Da’s makkelijk voor in het babybad De kraamhulp kan hem zo geen haartje krenken Maar na een tijdje groeit er toch wel wat Op ’t schedeldak en brauwen om te wenken De oksels gaan rond dertien schaduw schenken Tot slot de baard dan heb je ’t wel gehad Na jaren komt tersluiks de ommekeer Het hoofd vertoont als eerste dunne plekken En kaalslag…

door z’n valse hypocriete wachters het duurde slechts enkele weken voor de slachters het werk klaarden voor de pachters als ik de foto’s zie ga ik huiveren soms bijna een beetje huilen dat juist zij die de lucht liefdevol zuiveren gedwongen worden haar te vervuilen dat beeld zo onwerkelijk maar waar laat mij niet meer los die kaalslag…

zijn kop wordt veel te licht voeten zonder houvast zoeken grip van boven lijf en leden gebogen het hoofd gaat hangen ja dit is de vleermuisman die als het ook maar even kan plast bij dames op hun permanent men geloofde vroeger pertinent bij een onbemutste haardos raken subiet alle wortels los wie maakt nu nog gewag van zulk een kaalslag…

zachtaardig kind gebaard daar gooide het zijn anker uit en sloot de ingang af met elf stoere sloten wij wisten niets van een grimmig lot dat het plots zijn lijftijd zou ontnemen noch van onzegbaar verdriet dat condenseert in alle kamers op gezette tijden klop ik aan voor een praatje, een verhaal, een aai of een herinnering en sluit de kaalslag…

conditioneel en emotioneel wrakhout blikken verwonderd naar elkaar blijven drijven alles eruit op tijd klaar overbodige woorden zouden nu dubbel hol klinken in het nu lege huis hoor ik de stemmen van negentwintig jaar leven galmend in mijn hoofd opkijkend vanaf de kale vloer zie ik de huisspin ontredderd vanaf zijn plafondpositie de kaalslag…

de natuur in tal van tekenen maar ook genegeerd als religieus intermezzo door de hogere macht en mystieke kracht van de machtspersonen die manipulatief bezig waren in het eigen straatje het verfijnde raderwerk synchroniseerde niet meer met de tijd en seizoenen hitte droogte en kou doken in extremen bomen en planten leden onder kaalslag…

Met 'Rutte' lijkt het tij voorgoed gekeerd: geen geld meer voor cultuur en zorgverlening of plaats voor tolerantie nu de mening van Wilders en zijn aanhang prevaleert. Wie wel beschaving voorstaat gaat vandaag aanhoudend protesteren in Den Haag.…