Alle inzendingen over Laatste schijnsel da

Onder het schijnsel van melkwit maanlicht speelt de nacht een onnavolgbaar spel; met de passie die leeft tussen twee mensen, verbindt zij de eenzamen tot een permanent stel.…

Voor het laatst vertoonde zich de goudkleur van ikonen en middeleeuwse schilderijen op wenskaarten uit de vijftiger jaren: laatste opleving van de beslotenheid en het geluk. Nog eenmaal spanden mensen als een rendier natuur voor hun ar: breng ons verder! Breng ons door de poort van het stervende jaar!…

In de laatste zomerdampen bruisen buiten de herfstbuien hemelwater stroomt traag -zoals het bloed van Abel- schijnbaar achteloos het lege land in kreunende kruinen buigen diep ritselen kleedt zich in het geraas van een onzichtbare hand die meedogenloos het land ruw strijkt het fladderen sterft in bulderen weg totdat een schijnsel alles…

verscholen in de slakkenhuizen van de stad schrapen zij de resten van de dag in ’t schijnsel van lichtend neon…

Je bent er gewoon voor elkaar, da's vriendschap, da's zonneklaar.…

Maar moeder zijn en blijven, da's pas een kunst!…

Sinds jaar en dag hoop ik op de laatste dag Één voor één vielen alle mensen om mij heen Te vaak heb ik moet huilen Te vaak heb ik mij alleen gevoeld Nu ben ik blij Eindelijk dit is mijn laatste dag…

De laatste knoop is doorgehakt. Een laatste blik, een laatste traan. De laatste deur hard dichtgeklapt. En zij is zwijgend heengegaan.…

Het laatste bericht uit Stavoren kan Aagje belist niet bekoren. Het laatste ontgaat 'r, want steeds wordt het later. Geen sterveling zal het ooit horen.…

Als je als laatste lacht is er niemand die met je meelachen kan…

Wazig zijn mijn ogen. Beangstigend zijn mijn dromen. Verwarrend zijn mijn woorden. Mijn geduld is op en ik kan niet meer vechten tegen het onweerlegbare Het rechte pad vinden in de wirwar van mijn denken. Kronkelend zonder de rechte lijn te vinden. Hete tranen uit blinde ogen. Gekromde rug door pijn, het prikt tot in mijn hart.…

Je hebt de laatste regendruppels gevoeld en ook het laatste avondlicht gezien toen werd het donker en stil en het vermoeden realiteit werd jouw bloem geknakt in de bloei van je leven Nu rouwen we om jou met tranen van verdriet Lieve Anne rust zacht want vergeten doen we je niet....…

als het schijnsel van de ondergaande zon de laatste schittering in je tranen breekt zullen sterren je in troost omringen wil de merel je in zijn lied bezingen zal de nacht in je armen sluipen waar heel even alle zorgen geborgen en de zachtheid van een wereld in dromen weer verlangen schept naar een nieuwe morgen waar de zon in liefde ontwakend…

gouden woorden die spreken het gezicht doet verbleken wijze woorden die dag toen ik voor het eerst zag het bloedrood opkomen verblekende lichtstromen vurig omhoog geschoten mijn hart omsloten wervelende waaiende winden die witstralend verblinden het gevoel in een klap en wegvrat hap voor hap twijfeling, angst en wanhoop verdwenen…

Ik leg mijn zilveren handen tegen jouw lijf dat siddert van kracht mijn lippen fluister ik zacht 'wacht op mij vannacht' bij de bron van leven tussen het wuivend loof voorbij het nachtelijk uur alleen daar kunnen wij minnen onder bleekgeel schijnsel van de zevende maan…

wakende herders zien een ster vertrouwen straalt aan het heelal het licht weerkaatst hoop daalt als rust op Gods aarde een engel sprak: “Kom, verzamel al je kracht, ga op reis door de nacht” het schijnsel van moed reist met de zoekende hoeders wordt rijkelijk vergoed ze vinden een kindje van liefde een adem van warmte het kwam in…

Doods en verlaten is de nachtelijke straat; maar in 't lantaarnlicht krioelt vol zoemende dans een levendig muggenbal.…

oneindig roert haar schijnsel het licht in trillend water dirigent met zwoel gesluierd de krekels en hun eigen stilte…

daar hebben wij het minste noch geringst vermoeden van raken wij het leeslint bijster van de paddenstoelensporen landen wij op zwarte sintels, ondergrond der 's herenwegen spartelen al stribbelend in sluimer van het slinkend schijnsel in het een na laatst kwartier van onze metgezellin maan schimmig in halfduister landschap, desolaat…

Tjikker de tje tje de tak: K ka-doe-da oem pa-doe-da oem ta-doe-da tjikker de paf Onweer in zijn ooghoek gebald gesloten ogen openen met scherpe tong en keiharde lip geperste lucht opeenhopen Zijn zinnen op een noot gezet waar adem gaat ontladen spettert meteen de juiste toon die zijn stemming heeft verraden Vlugge vingers zoeken…

Een waan is Een onjuiste gedachte Menen deskundigen Soms waan ik mij gelukkig En da's helemaal zo gek nog niet…

Da's op zich heel goed te hebben. Maar waar ik niet goed tegen ken is dat ik verdorie ook al vijftig ben.…

Gewekt Geleerd Geoogst Veroordeeld en Berecht Da…

Wanneer ik wegga, Ga jij da met mij mee? En samen zo nu en dan Naar de horizon turen, Tot het wachten op de laatste uren. Wanneer ik wegga, Ga jij dan met mij mee? En kruip dan dicht tegen mij aan, Van de duisternis tot het licht, Heel dicht met jouw gezicht. Wanneer ik wegga, Ga jij dan met mij mee?…

Niet da'k seniel of anders word God verhoede, 't leven is te kort Maar keuzes moeten worden gemaakt Vandaar da'k ff af heb gehaakt Niet met brei- of haakpen dit keer Nee ik lei mijn pen maar even neer Want vorige week was ff feest Maar dat was toen en is dus geweest!…

dovia mi dovia, mi dovia vi t` lesta dire das livne im astri da vu lest im astri da'…

geheimzinnigheid ritselt in 't schijnsel van 'n halve maan Het is een gevoel van verbonden zijn met alles, juist in 't donkerste alleen zijn van leven en ervaren even stilstaan…

Decennia lang las ik mijn verwondering, in jouw spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, gegrift in het schijnsel van het schoonste uur dat met de liefdesmantel is gedeeld.…

Decennia lang las ik mijn verwondering, in jouw spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, gegrift in het schijnsel van het schoonste uur dat met de liefdesmantel is gedeeld.…

Grijs zijn dus de avonden onder het schijnsel van een schemerlamp; Met uitdrukkingloze gezichten zijn wij nietszeggend zonder enige weerklank.…