Ruw strijken
In de laatste zomerdampen
bruisen buiten de herfstbuien
hemelwater stroomt traag
-zoals het bloed van Abel-
schijnbaar achteloos het lege land in
kreunende kruinen buigen diep
ritselen kleedt zich in het geraas
van een onzichtbare hand
die meedogenloos het land ruw strijkt
het fladderen sterft in bulderen weg
totdat een schijnsel alles bedaart
en de vruchten van de storm leest
ze liggen als kinderen
van vader geen spoor.
Zie ook: http://keeskeizer.wordpress.com/
Schrijver: Kees Keizer, 13 september 2011
Geplaatst in de categorie: jaargetijden