im astri da dovia

zij draagt een jurk van knopen
over een poederwitte huid

(zij voelt mijn aanwezigheid
mijn adem als een zachte bries
over haar blote schouders
sluit zij de ramen)

haar kont duw ik in het venster
als de nacht zich bedwelmt
haar lichaamsgeur
lavendel en ik ontknoop
in een regenend geklater
haar enig gedragen knopenjurk

mijn armen klemmen haar strakker tegen mij aan
ik wil voelen de slag van haar naakte hart
de warmte van haar bloed en het ademen
langs de banden van haar leven, haar stem

ik kras mijn handen langs haar dijen
mijn lippen strelen haar schouder
met een veeg door de haren bloot zij haar nek
en fluistert: ' astrini mi dovia!'

ik drink in haar schreeuw van overgave
het glijdt met duiven naar mijn buik
waar de witte vleugels in het rode spatten
en ze trilt en het sijpelt langs haar borsten

haar nagels staan in mijn rug
krast mij met ongekende kracht
in de zijden lakens en vensters vliegen open
en witte duiven bloedbevlekte vleugels
klapperen in de kamer met de wind
vlammen laaien op de hitte en zij moordt
in het bedrijven van de liefde

'im astri da dovia
mi dovia, mi dovia
vi t` lesta dire das livne
im astri da
vu lest im astri da'

im astri da

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 2 stemmen 1.117